Przypowieści Piękne Brata Jakuba | Autor: Zbigniew Jarek

Taka krótka książeczka. Boję się, że moja recenzja będzie tak samo długa. Mało tego, jak tu napisać coś mądrego, ciekawego, kiedy tekst, z którym masz do czynienia jest taki skondensowany z jednej strony, a z drugiej taki celny, jak to obecnie na komentarzach na facebooku mówią (piszą): „w punk”! Ciężko się zmierzyć z taką materią. Nie mniej spróbuję...

Brat Jakub z Jerozolimy można powiedzieć, prowadził działalność „misyjną” przed Jezusem. Dlatego też nikogo nie musiał nawracać. Chciał tylko przypomnieć swoim rodakom, jak bardzo często zapominają o naukach i przykazaniach, które dał im Bóg. A pochodził z rodu kapłanów. Zobaczył więc wszystko dobre i wszystko złe i umiłowawszy Boga, chciał przypomnieć co jest ważne, a co mija bezpowrotnie, bez żadnej wartości.

Wiele przysłów czy powiedzeń sprawdza się w tych opowieściach: „Nikt nie jest prorokiem we własnym kraju”, „Prawda boli” i wiele innych. Jakub nie uważa się za proroka, ale przypowieści, którymi obdarza słuchaczy są naukami, które nie wszyscy przyjmują chętnie. Znowu jako „czarny charakter” występują faryzeusze. Ci, to chyba nigdzie nie mają „dobrej prasy”.

Przypowieści mają jak najbardziej aktualny charakter, ale wiele z nich zostanie przez czytających odrzuconych. Feministki oburzą się na „Przypowieść o wiernej żonie”. Jak można być taką naiwną i spędzić życie z człowiekiem, który traktował ją bardzo źle? Ale przecież „Gdy na łożu śmierci pozostała sama w domu nikt do niej nie przyszedł. Był przy niej tylko mąż”. To najważniejsza część tej przypowieści. Alegoryczna (jak większość) opowieść o wiernym słudze, jest tak naprawdę kwintesencją wiary w Boga, ale czy można się zadłużać, stracić wszystko, tylko po to, żeby się przypodobać Bogu? To nie mieści się we współczesnych standardach.

Wiele przypowieści jest o tym, że czekamy na Boga, a kiedy do nas przychodzi to w ogóle go nie zauważamy, nie wpuszczamy go, nie idziemy za nim. Przecież sami wszystko lepiej wiemy, posiedliśmy całą wiedzę, a tę, której nie posiedliśmy, posiądziemy lada chwila, gdzie miejsce dla Boga. Świat współczesny nie potrzebuje Boga?

I nagle mamy 70 kartek, które możemy przeczytać w ciągu godziny. To tylko ulotna chwila w codziennej gonitwie. Ale jak masz ochotę tę chwilę poświęcić na coś innego, na coś, czego zwykle nie robisz. Na chwilę zamyślenia, na chwilę kontemplacji. To tylko moment. Może jednak ten moment właśnie sprawi, że szał zakupów, podążanie za przyjemnościami, orgia rozrywek, wydadzą się trochę mniej ważne, trochę mniej ciekawe?

Wtedy zerkniemy na przypowieść o bogaczu, który rozdał cały swój majątek, ale „dobroć rzucona w ciemność zatraca się i idzie w zapomnienie”. I znowu zwątpimy. Dalej przeczytamy przypowieść o matce mordercy. To chyba jedna z „najmocniejszych” przypowieści. Morderca zamordował matce syna, a ona przyjęła go i nie odrzuciła, gdy dokonał ekspiacji i wyraził skruchę. Jakże trudno to pojąć? Przyznaję, że nie potrafię sobie tego wyobrazić. Rozumiem ideę, ale nie wiem jak można się tak zachować. Wszak napisane jest w Piśmie: „oko za oko, ząb za ząb”. Nikt nie miałby matce za złe, gdyby wydała go katu.

Najpiękniejsze są przez to opowieści o miłości właśnie, bo to też przecież opowieść o miłości. I przypomnienie o tym, że miłość do Boga jest najważniejsza.
Koniec Jakuba jest smutny, bo ludzie go nie obronili. Faryzeusze zawsze znajdą odpowiedni moment, odpowiednią chwilę, żeby postawić na swoim.
Tak jak nigdy, jeszcze bardziej: warto czytać!

Brat Jakub został zaproszony na wieczerzę przez pewną staruszkę, która żyła z wnuczkiem pod jednym dachem. Ona, 90-letnia, była babcią, matką i ojcem dla dorastającego 7-latka, sieroty. Była też nauczycielką, przewodnikiem prowadzącym bezpiecznie przez życie i najlepszą jego przyjaciółką. Gdy zasiedli przy drewnianym stole przy bardzo skromnym jedzeniu, brat Jakub zapytał chłopca.

- Co wyniósłbyś ze swojego domu, gdybym powiedział ci, że za piętnaście minut się spali i
wszystko pochłonie ogień? I dom i rzeczy przepadną. Co byś uratował?
Chłopiec spuścił głowę ku talerzowi, zamarł z kromką chleba w dłoniach i milczał.
- Musisz szybko działać, bo to twoje ostatnie dziesięć minut – powtórzył słowa Jakub.
- Uratowałbym babcie i rodziców.
- Rodziców? - zapytała skonsternowana kobieta.
- Rodziców – powtórzył. - Uratowałbym ich od zguby i grzechu, a ciebie babciu wyprowadził z pożaru.
- A zabawki? Książki? Tyle masz różnych rzeczy...?
- Rzeczy pochodzą od ludzi, a miłość od Boga. A tylko ciebie babciu kocham. Mama i tata mnie jej nie nauczyli, bo nie zdążyli. Dlatego tylko ciebie bym uratował. Tylko ciebie, babciu. Brat Jakub spuścił głowę ku talerzowi, zamarł z kromką chleba i nie powiedział nic... 

Taka przypowieść mogłaby się znaleźć w tym tomiku, a raczej zbiorze tekstów o bracie Jakubie.

Mogłaby, wiele mogłoby być jeszcze dopisanych, aż ta mała i niepokaźna książeczka urosłaby do rozmiarów Biblii. Bo wydarzenia w niej opisane, wykraczają poza katolicyzm w ogólno przyjętym sensie. Słowa i historie – bo czymże są owe przypowieści, jak nie historiami? - to wydarzenia o ludziach. Tytułowy brat Jakub nie pojawia się w każdej, pojawia się za to dobro i zło, niewinność w kontrze z grzechem, Pan z szatanem, czy czystość z brudem duszy, pazernością i samolubstwem. Zabić, by zdobyć. Wyszarpać, by zwyciężyć. Grzeszyć, by żyć w dostatku i sytości. Ludzie - bez względu na wyznanie - łakną swojej wygody, dobrobytu i wszystkiego, co „błyszczy”, częstokroć zapominając o innych. Samolubstwo i zaślepienie prowadzą na diabelskie manowce. „Przypowieści” łatwym i prostym językiem tłumaczą różnicę pomiędzy tym, co ma w życiu wartość, a co nie. I choć opis treści na obwolucie książki wskazuje na strickte „chrześcijańską” lekturę, to muszę się z nim nie zgodzić.

Zbigniew Jarek, autor, napisał książkę o uniwersalnym przesłaniu. To jest poradnik-latarnia stojąca u rozwidlenia drogi, którą dotąd szedłeś. Tu musisz przystanąć i zamyślić się, zagłębić w sobie, odczytać sygnały własnej duszy i sumienia. Musisz osiągnąć wewnętrzną harmonię i zrobić krok do przodu. Krok właściwy, odważny i jednocześnie dobry. Bo, co uświadamiają przypowieści, dobro samo w sobie winno być celem. Bo tylko cel każdej wędrówki ma sens i znaczenie. Dlatego te historie należy czytać powoli, ze zrozumieniem i z czystym umysłem. To są drogowskazy, a ich odczyt zarówno duchowy, jak i dosłowny zależy od czytelnika. Dlatego nie należy dociekać kim był brat Jakub, jak wygląda Chrystus, czy szukać wpływów świętości w każdym aspekcie historii. Bogiem może być obcy spotkany na drodze, dziecko, czy łachmaniarz. Bogiem możemy być my sami. Ocenę autor pozostawia nam, bawiąc się jakoby krótkimi historiami, które zmuszają do wyciągania własnych wniosków. Proste  opowieści o głębokiej treści. Niepokaźna książeczka, której format przypomina broszurę reklamową, to studnia mądrości, wskazówek i wielorakich interpretacji. Dla każdego. Zawsze. Strona za stroną.

Czy to książka religijna jakich wielu? Zupełnie nie! Autor przenosi swoich czytelników do Jerozolimy zamierzchłych czasów jeszcze sprzed narodzin Jezusa Chrystusa. Jakub, syn jednego z faryzeuszów, zaczyna głosić prawdę ludziom na ulicy. Właśnie przypowieści tego lokalnego mędrca, z którego słów płynie Boża Mądrość, są osią książki napisanej przez Zbigniewa Jarka.

Lektura jest bardzo krótka, mimo tego pełna jest treści. Składa się na nią kilkadziesiąt niedługich przypowieści, z których niemal każda konfrontuje czytelnika z sensem własnego istnienia. Prawdy o życiu, o moralności i o przestrzeganiu Bożych Praw wypływają ze stron Przypowieści pięknych brata Jakuba. Można śmiało powiedzieć, że książeczka pełni rolę życiowego drogowskazu, pomoże odnaleźć swoją drogę. Filozoficzne rozmyślania Zbigniewa Jarka zostały ubrane w tak zgrabną formę, iż naprawdę ciężko jest uwierzyć, że nie są to prawdziwe teksty prosto z Pisma Świętego.

Przypowieści Piękne Brata Jakuba to swojego rodzaju poradnik. Podręcznik do refleksji nad tym kim jesteśmy, co do tej pory osiągnęliśmy. Podróż do wnętrza siebie pozwoli nam odczytać, czy osiągnęliśmy harmonię, co powinniśmy w sobie zmienić. Przypowieści dają czytelnikom znać, jak stawać się dobrym, lepszym każdego dnia. Należy czytać jest ze zrozumieniem, bez przyspieszania. Starać się zrozumieć je na wielu płaszczyznach, aby wyciągnąć z historii całą zawartą w nich mądrość. Jeśli czytelnik odpowiednio podejdzie do książki Zbigniewa Jarka, ujrzy, że jest to dużo więcej niż zwykła książeczka objętości broszury reklamowej. Jest to uniwersalny zbiór filozoficzny, który może być drogowskazem dla każdego z nas. Aby ten świat stał się trochę lepszy.

Muszę jednak przyznać, że na te kilkadziesiąt przypowieści, jedynie kilka z nich naprawdę wniosło coś do mojego postrzegania świata. Większość z tekstów to proste opowiadania, które są po prostu średnie, zwłaszcza na tle swoich kilku ambitniejszych odpowiedników zawartych w zbiorze. Znajduje się tu też dość kontrowersyjna Przypowieść o wiernej żonie, która trwa przy swoim okrutnym mężu bojąc się śmierci w samotności. Nie chciałbym być na miejscu autora w momencie, gdy feministki przeczytają ten tekst! Przypowieści w książce jest naprawdę dużo i, być może właśnie przez to, większość z nich jest dość nijakich.

Mimo wszystko, Przypowieści Piękne Brata Jakuba to książka, do której z pewnością będę wracać. Uniwersalny przekaz tekstów autora sprawia, że będą one odpowiednie także dla osób innych wyznań, a nawet niewierzących.  Prosty styl Zbigniewa Jarka nie zaburza przekazu książeczki, który trafi do każdego. Jest to jedna z tych pozycji czytelniczych, które należy dawkować i regularnie do nich wracać, aby wywarły realny wpływ na nasze życie. Jedna przypowieść dziennie może być idealnym przepisem na poprawę samopoczucia i dawkę codziennych refleksji nad moralnością i sensem naszego istnienia.

Ta króciutka książeczka przypomina czytelnikom o tym, co w naszym życiu naprawdę ważne. Przypowieści są, tak jak podano w tytule, naprawdę piękne. Niektóre aż kipią od zawartych w nich mądrości, chociaż zdarzają się i takie, które nie wnoszą zbyt wiele. Mimo to, warto poświęcić chwilę czasu i nad każdą z nich dłużej się zastanowić. Przypowieści skłaniają do refleksji, mówią o tym co istotne, przyciągają stylem. Jeśli miałbym coś poprawić, to jedynie okładkę i objętość. Mimo dużej ilości historii, czyta się je błyskawicznie, a po ukończeniu lektury pozostaje duży niedosyt.