Zapomniana Gwiazda Afryki | Autor: Bartłomiej Ludwisiak

Rzadko się zdarza, by wydawnictwo umieszczało opis wydarzeń z prawie całej książki na okładce. Zwykle to taka lekka zapowiedź mająca skusić czytelnika do sięgnięcia właśnie po ten a nie inny tytuł. W przypadku „Zaginionej gwiazdy Afryki” jest jednak inaczej. Ona opowiada 3/4 książki!

Bartłomiej Ludwisiak to stosunkowo nowa postać na arenie polskich autorów kryminałów. Na swoim koncie, prócz omawianej książki, ma jeszcze „Gdański smak whiskey”. Zbierała całkiem przychylne recenzje, więc tym bardziej byłam ciekawa, co ma do zaoferowania wciąż jeszcze debiutujący autor.

Poznajemy byłego policjanta- Bruna, który przyjmuje zlecenie ochrony dziedziczki ogromnej fortuny - Pauli. Mieszająca w rozległej posiadłości pod Krakowem i zajmująca się pracą w swoim wydawnictwie, czuje się zaszczuta i przerażona. W niewyjaśnionych okolicznościach giną jej rodzice, a jedyny przyjazny jej przyjaciel rodziny wysyła ostrzegawcze informacje. Ktoś czycha na jej życie.

Główny bohater bierze na siebie rozwiązanie tej zagadki, lecz nie działa sam. Pomaga mu w tym krakowska policja, w osobie Leo i Piotrka. I to ich śladem podążamy zarówno krakowskim Kazimierzem jak i zakamarkami Nowej Huty czy śródmieścia. Ten uwielbiany przez wszystkich magiczny Kraków ma bowiem i swoje ciemniejsze strony…

„Zaginiona gwiazda Afryki” z założenia miała być kryminałem. Rasowym, z napiętą do granic możliwości akcją, wielowątkowością, która ma zmylić czytelnika i wybuchowym finałem. Nie da się ukryć, zaczynało się bardzo dobrze. Autor zaczął tkać całkiem ciekawą intrygę i gdyby nie wspomniany opis na okładce, byłoby idealnie. A tak, to wiedziałam co stanie się później.

Ze strony na stronę robiło się jednak coraz nudniej. Nie to, że nic tam się nie działo - wręcz przeciwnie - pościgi, wybuchy, nawet afrykańska partyzantka. Moim zdaniem zawiodło wykonanie. W miarę rozwoju sytuacji książka wydawała się coraz mniej realistyczna. Nie pomagały w tym opisy i retrospekcje mające naświetlić rozwiązanie sprawy.

Kolejnym słabym punktem były relacje między bohaterami i dialogi. Na linii Paula - Bruno było nudno i sztucznie. Przyznam, że gdzieś w połowie zorientowałam się, że przecież w prawdziwym życiu nikt tak się do siebie nie zwraca. Szkoda, że nie wykorzystano jakoś tego potencjału w relacjach między bohaterami. Postać Pauli wypadła po prostu nijako.

Drugim aspektem była obsesja na punkcie opisów potraw jakie główny bohater zdążył lub nie zdążył zjeść. Rozumiem, że miało to wprowadzić wrażenie realności. Jednak w moim odczuciu było tylko cegiełką która dołączyła do całej reszty minusów. Zachowanie balansu między ukazaniem świata przedstawionego a akcją i relacjami to trudna sztuka. Tutaj nie no końca jednak to wyszło dobrze.

Kolejną rzeczą, która mi przeszkadzała był fakt, że głównemu bohaterowi całe śledztwo szło idealnie. Ot, zaczął szukać, pytać, szperać… odpowiedzi przychodziły właściwie same. A Bruno tylko poskładał je w logiczną całość. Nie wysilając się zbytnio. Czy tego oczekujemy od kryminałów? Nie do końca. Każdy czytelnik chce rozwiązania sprawy, lecz gdy jest za prosto, zamiast napięcia wkrada się zwykła, pospolita nuda.

Mimo tak ostrej recenzji, nie spisuję autora na straty. Wręcz mu kibicuję. Widać bowiem zarówno potencjał jak i ciekawe pomysły na książkę. Dlatego też trzymam kciuki. Wierzę, że kolejny kryminał będzie o wiele lepiej dopracowany pod względem dialogów i ogólnej stylistyki. To jeden z tych debiutantów, w których da się odczuć talent. Moja ocena 3.