Gandhi Autobiografia | Autor: M. K. Gandhi

Autobiografia Gandhiego to bezwzględnie obowiązkowa pozycja dla wszystkich wyznawców i zainteresowanych wierzeniami, takimi jak buddyzm, czy dżinizm. Nauki tego mistrza i poniekąd „świętego męża” są połączeniem tych dwóch religii, z pewnymi dodatkowymi „bonusami” w postaci sloganów o tzw. „bezgwałcie”, wybaczaniu złoczyńcom, czy nieingerowaniu w zło świata oraz ludzi. Jak twierdzi wielu ekspertów, naukowców i obserwatorów poczynań Gandhiego oraz jego wpływu na poprzednie i teraźniejsze pokolenia, był on uosobieniem mądrości, generatorem nowej postawy dla wszystkich osób, żyjących w różnych społeczeństwach, ale mających podobne podejście do spraw duchowych.

Krzysztof Mroziewicz, były ambasador Polski w Indiach twierdzi, że gdyby autor tejże autobiografii żył dwa tysiące lat wcześniej, inne religie w tamtych rejonach nie miałyby racji bytu. Ten sam człowiek zauważa, zresztą widać to w treści samego tekstu, że Gandhi miał podwójną naturę – z jednej strony był człowiekiem świeckim i mądrym, zauważał rzeczy, które nie były widoczne dla zwykłego śmiertelnika, z drugiej zaś bywał przemądrzały, kapryśny i nieznośny, szczególnie w wieku podeszłym. Co ciekawe, sam bohater, a zarazem autor, zauważa te negatywne cechy u siebie, nie boi się o nich opowiadać. Zdecydowanie, co zresztą również notorycznie podkreśla, uważa się za człowieka ułomnego, niedoskonałego, gdyż taka jest natura ludzka. Bezmiar często piętnuje swoje wady, bez ogródek mówi o tym, że był mało bystrym i lotnym dzieckiem, nie chciał się uczyć, a w młodzieńczych latach był ogarnięty pożądliwością do kobiet, które zapominał traktować z szacunkiem i godnością – tego typu kwestii w autobiografii możemy odnaleźć bezliku.

Lektura tej książki może wydawać się przerażająca – ze względu na rozmiar, na sugerowaną treść, czy samego autora. Wątpliwości i rozterki w tych tematach zostają rozwiane już po kilku stronach czytania – tekst, sama opowieść jest napisana przystępnym językiem, choć pojawia się wiele zwrotów obcojęzycznych, których nie można przetłumaczyć: są to, przykładowo, nazwy własne, opisy określonych tradycji kulturowych i religijnych, określenia potraw, zależności międzyludzkich. Wydawcy idą nam jednak z pomocą i umieszczają szczegółowe przypisy, które mogą rozjaśnić niezrozumiałe partie tekstu. Tylko kilka wzmianek wymagało ode mnie zaczerpnięcia wiedzy z innych źródeł – chciałam zrozumieć pełen kontekst sytuacyjny. Mimo jednak tych licznych wtrąceń i tłumaczeń nie gubimy wątków głównych, jesteśmy w stanie śledzić związki przyczynowo skutkowe. Sam autor też nie okazuje się być nadto straszny – opisuje siebie w sposób obiektywny, lekko krytyczny, szczególnie w stosunku do siebie sprzed lat. Podoba mi się to, że Gandhi pokusił się o opis własnego dzieciństwa, domu rodzinnego, małżeństwa – opisał praktycznie całą swoją drogę doświadczeń i przemian mentalnych. Jestem pełna podziwu, że potrafił podać tak wiele szczegółów, jego relacje wrażeń są niezwykle bogate i działają na wyobraźnię (tutaj mowa przede wszystkim o przemyśleniach religijno – filozoficznych). Lektura tej pozycji zdecydowanie ubogaciła mnie pod wieloma względami. Okazało się także, że strach ma wielkie oczy, a samej książki nie można poznać po okładce, albo o autorze.

Autobiografia Gandhiego zajmie ważne miejsce na moim regale z książkami. Będę do niej wracać co jakiś czas, tego jestem absolutnie pewna. Dla osób interesujących się kulturą, historią i tradycją indyjską będzie to rozkosz dla zmysłów, przynamniej tak to wygląda z mojej perspektywy. Zdecydowanie jest to lektura obowiązkowa, wpisująca się z kanon klasyki literatury. Polecam!