Dom Ziemi I Krwi Tom 1 Księżycowe Miasto Część 2 | Autor: Sarah J. Maas

O problematycznym podziale „Domu Ziemi i Krwi” pisałam już w recenzji pierwszego tomu. Już pierwsza strona drugiego tomu dobitnie przypomina o mojej uwadze – wskakujemy w sam środek akcji, bez żadnego zagajenia czy przypomnienia, kto jest kim. Bo i czemu miałoby tu być, skoro jest to po prostu bezpośrednia kontynuacja, jedna długa powieść? Dlatego ostrzegam, jeśli z jakichś powodów trafił do ciebie drugi tom, to nie polecam czytania go. Poszukaj najpierw pierwszej części, bo inaczej po prostu będziesz czytać powieść od środka.

Pomijając te kwestie techniczne, inne pytania mogą być bardziej palące. Na przykład: czy drugi tom jest gorszy, albo lepszy od pierwszego? Nie jest, bo jest to ewidentnie zaplanowana całość. Czy mi się podobała? Bardzo. Wątki, które zwróciły moją uwagę w poprzednich rozdziałach, doczekały się ciekawego rozwiązania. Tu i ówdzie autorka puszcza do nas oko, sugerując, co może pojawić się w kolejnych powieściach z tego cyklu. Nie spodziewałam się, że będę tę powieść polecać tak gorąco, a jednak. Z jednej strony jest to przyjemna i wciągająca lektura, idealna na relaks i może trochę fantazjowania o pięknych nieznajomych, a z drugiej akcja jest naprawdę ciekawa, a postacie bardziej złożone, niż się spodziewałam.

A na dokładkę postać Bryce robi się coraz ciekawsza. Nie tylko z powodu jej znaczenia dla akcji, ale także dzięki dalszemu uwidacznianiu jej cech osobowości, w różnych sytuacjach. Zachwyciły mnie w niej jej zdrowy rozsądek i zaufanie do własnych uczuć. Bryce też, w przeciwieństwie do wielu bohaterek young adult, nie wpada łatwo w rozpacz, tylko dlatego, że ktoś jej coś powiedział, a analizuje przypuszczalne powody które do tych słów doprowadziły. Ma bogatą, rozsądną, i empatyczną osobowość, o której możem dowiedzieć się coraz więcej wraz z kolejnymi zwrotami akcji. Wszystko zmierza do dramatycznego rozstrzygnięcia, od którego ciężko było mi się oderwać.

Bardzo też podobają mi się propagowane przez autorkę wzorce relacji partnerskich i przyjacielskich (a nawet rodzinnych). Myślę, że to wyjątkowo ważny (a być może niedoceniany) aspekt jej twórczości. Partnerstwo i oparcie w sobie nawzajem są tutaj ważnym tematem, od którego zależy wiele decyzji bohaterów. Cieszy mnie, że w takiej prostej, lekkiej i przyjemnej lekturze wychodzimy poza stereotypy i banalne oczekiwania.

Czy będę czytać kolejne tomy? Zdecydowanie! Nie oprę się kolejnym spotkaniom z Bryce i pozostałymi bohaterami, do których bardzo się przywiązałam. Chętnie też odkryję kolejne tajemnice Księżycowego Miasta, choć obawiam się, że nagromadzenie sekretów może nie być już tak dramatyczne jak w tej pierwszej części. To, co głównie mnie zachcwyciło – a więc zderzenie pozy czy też stereotypu z prawdziwem charakterem postaci, naszkicowanie procesu, który stał za tą rozbieżnością, z pewnością nie pojawi się w odniesieniu do Bryce, ale może jeszcze zaskoczy mnie w przypadku innych bohatrów. Nie znaczy to też, że Maas nie zaskoczy mnie w inny sposób i chętnie się o tym przekonam. Liczę na to, że kolejne tomy będą napisane na podobnym poziomie, bo po pierwszym mam wrażenie, że autorka dobrze przemyślała sobie, co będzie działo się dalej.
No i zwierzołaki. Jakie jeszcze zwierzołaki napotkamy w kolejnych tomach? Liczę też na bardziej rozbudowane opisy motylołaków! Fascynuje mnie wizja, jak unoszą się na tych swoich motylich skrzydłach.