Zaraz Będzie Po Wszystkim | Autor: Grzegorz Uzdański

Jadzia ma 80 lat i jest pensjonariuszką domu opieki. W miejscu, w którym rytm strzępków życia wyznaczają jedynie posiłki, obchody personelu, wizyty nielicznych już przyjaciół i krewnych oraz oglądanie seriali, nie ma zbyt wielu rozrywek oprócz myślenia. Swoje losy – przedstawione niechronologicznie – narratorka odsłania przed czytelnikami za sprawą retrospekcji. Bohaterka relacjonuje strzępki swojego dzieciństwa przypadającego na drugą wojnę światową, dorastania, dawnych, niespełnionych miłości, życia codziennego, pracy w redakcji, wychowania córki i wreszcie trudnych relacji z mężem. W historię Jadzi wplecione są dwie inne opowieści: młodego sanitariusza Tomka i czterdziestoletniej pielęgniarki Agaty.

O ile przeważnie nie mam problemu z ubraniem w słowa tego, co chodzi mi po głowie, o tyle w przypadku tej książki kompletnie nie wiem, co mam powiedzieć. Niby jest niewielka objętościowo, ale przeczytanie jej zajęło mi sporo czasu. Czy jest zła? Nie powiedziałabym. Jest trudna, to na pewno.

Początek był dla mnie nadzieją na przeczytanie czegoś nowego, mocnego. Przypominacie sobie jakąś książkę, w której pensjonariusz domu opieki opowiada o swoim życiu? Bo ja nie. Owszem, czytałam powieści, w których takowi się pojawiali, ale to nie za ich sprawą poznawałam historię. Tu jest inaczej.

Tematyka może przytłoczyć. Przyznaję, że musiałam robić sobie przerwy w trakcie czytania, bo było mi po prostu źle. Zaczynałam popadać w deprechę i zastanawiać się, co będzie ze mną za 50 lat. W sumie teraz nie wiadomo, co będzie jutro, więc po co aż tak daleko wybiegać w przyszłość?

Mam pewien problem z przedstawionymi w książce historiami. Zabrakło mi wprowadzenia do nich i ich zakończenia. Dla mnie były wrzucone w treść i tyle. Nie lubię czegoś takiego. Takiego łatania, sklecania do kupy czegoś, co niespecjalnie razem dobrze wygląda. I tu też nie do końca to zagrało. Moim zdaniem. Za to nie mogę się doczepić dialogów. Często przy nich kręcę nosem i mówię, że ludzie tak się nie porozumiewają, ale tutaj nie mam żadnych zastrzeżeń.

Nie poczułam więzi z żadnym z bohaterów. No dobra, Jadzia mi nie była całkiem obojętna, ale nie umiem powiedzieć, co właściwie o niej myślę. Reszta bohaterów po prostu dla mnie była i tyle. Nie miałam czasu, by wyrobić sobie zdanie na ich temat, nie miałam ich jak poznać. To, co dostałam, to dla mnie za mało.

Myślę, że ta książka podzieli czytelników. Jedni powiedzą, że jest dobra, zmusza do myślenia i nie można odmówić im racji, bo tak jest, sama o tym wspomniałam. Drudzy pewnie będą kręcić nosem i mówić, że jest za krótka, dobrze się zapowiadała i niestety, nie wszystko się udało. I też będą mieć trochę racji. Ja uważam, że nie jest to łatwa książka i nie każdemu podejdzie. Ja jeszcze będę musiała ją trochę przetrawić. Może trafiła do mnie w nieodpowiednim momencie. Ale w sumie, czy jest dobry moment na rozmowy o przemijaniu? Nie, człowiek woli myśleć o czymś innym. Zwłaszcza teraz.

Sami musicie zdecydować, czy chcecie przeczytać tę książkę. Nie umiem napisać, jaka grupa czytelników będzie nią najbardziej zainteresowana. Nie porusza przyjemnej tematyki, ale warto się z nią zapoznać, a nie udawać, że nie istnieje. Każdego z nas to kiedyś czeka.