Ucieczka Z Auschwitz | Autor: Andriej Pogożew

"W listopadzie 1942 roku siedemdziesięciu żołnierzy Armii Czerwonej zorganizowało ucieczkę z obozu Auschwitz. Wśród nich znajdował się więzień numer 1418, Andriej Pogożew.

Pogożew trafił do niewoli niemieckiej podczas chaotycznego odwrotu Armii Czerwonej w 1941 roku. Wraz z 20 tysiącami innych radzieckich żołnierzy został wysłany do Auschwitz. Rok później żyło zaledwie stu z nich. We wstrząsającej relacji szczegółowo opisuje życie i śmierć w obozie - choroby i niedożywienie, przerażające warunki i okrucieństwa, które zabiły prawie wszystkich jego towarzyszy".

Mam bardzo mieszane uczucia, jeśli chodzi o tę książkę. Ostatnio mam fazę na czytanie tego typu literatury. Miałam dość duże oczekiwania w stosunku do tej publikacji, jednak po lekturze odczuwam ogromny niedosyt. Czy ta książka jest zła? Nie, nie powiedziałabym, ale też nie mogę powiedzieć, że mną wstrząsnęła i będę o niej długo pamiętać. Powiem szczerze, czytałam bardziej angażujące wspomnienia więźniów obozów koncentracyjnych. Nie mam prawa, żeby oceniać to, w jaki sposób opowiadali o piekle, które przeżyli, ale lektura tej publikacji bardzo mi się dłużyła.

Nie zrozumcie mnie źle, nie odbieram tej historii cierpienia, o którym mówi, bo niektóre fragmenty ciężko się czytało, jednak zabrakło mi tutaj emocji. Książka szokuje, ale niespecjalnie angażuje czytelnika. W każdym razie mnie niespecjalnie zaangażowała. Liczyłam na coś zdecydowanie ciekawszego.

Jeśli liczyliście na to, że dowiecie się, jak wyglądała tytułowa ucieczka z Auschwitz, to muszę was rozczarować i to bardzo. Niewiele jest ucieczki w publikacji, która miała o niej opowiadać. Dowiecie się za to między innymi tego, jak to się stało, że mężczyzna trafił do niewoli.

Nie potrafię pozbyć się wrażenia, że ta książka została mocno ocenzurowana. Wszystko było tutaj tak napisane, żeby w żadnym wypadku nie podpaść Rosji. Bardzo mnie to męczyło i miałam wrażenie, że czytam propagandową książeczkę. Słuchajcie, obraz Rosjan, jaki wychyla się z kart tej publikacji, jest niemal kryształowy i można się w nim przeglądać. Grubymi nićmi to było dla mnie szyte, ale może za bardzo się czepiam. Chociaż z drugiej strony coś niezwykłego w więźniach, którzy uciekli, musiało być. Cała akcja wymagała od nich nie lada odwagi i zorganizowania.

Na plus muszę jednak ocenić to, że autor mówi w nieco inny sposób o więziennej codzienności. Czytelnik może przekonać się między innymi o tym, jak powstawał obóz w Birkenau. Nie przypominam sobie, żebym czytała książkę, w której to było tak dobrze opisane jak tutaj. Tego autorowi nie mogę odmówić.

Nie powiem, że jest to totalnie beznadziejna książka, którą trzeba omijać szerokim łukiem, bo niczego nie wniesie do waszej wiedzy na temat obozów koncentracyjnych. Podziwiam odwagę osób, które zdecydowały się na to, by z niego uciec. To mogło dla nich oznaczać pewną śmierć, tak przecież kończyło się wiele ucieczek, mimo to postanowili zawalczyć o swoją wolność.

Sami musicie przekonać się, czy chcecie przeczytać tę książkę. Mnie niespecjalnie zachwyciła, ale to wcale nie znaczy, że i wam ma się nie spodobać. Być może mam przesyt tego typu literatury i książka po prostu trafiła do mnie w złym momencie. Trudno to powiedzieć. Może za jakiś czas do niej wrócę i odbiorę ją zupełnie inaczej. Często tak mam. Najpierw kręcę nosem, a po kilku latach dochodzę do wniosku, że wcale tak źle nie było. W każdym razie, jeśli lubicie literaturę obozową, myślę, że możecie przeczytać tę książkę. Uważam, że znajdziecie coś dla siebie.