Dom Z Niebieskiego Szkła | Autor: Anna Lubczyk

Na początek zaznaczę, że wszelkie książki science-fiction, to zupełnie nie moje klimaty i w zasadzie nigdy po takie tytuły nie sięgam. Tym razem postanowiłam zrobić wyjątek i przeczytać "Dom z niebieskiego szkła" Anny Lubczyk. Dlaczego? Bo opis książki bardzo mnie zainteresował, głównie w kontekście aktualnych wydarzeń w kraju i na świecie. Obserwujemy bowiem sytuację niezwykłą, a pandemia koronawirusa przeorganizowała nam wszystkim życie. Choć postapokaliptyczna wizja zaprezentowana w książce jest totalną fikcją, to jednak może w nas zasiać odrobinę niepewności i skłonić do zastanowienia się, do czego aktualnie dąży nasz świat i czy oby na pewno takie wizje są zupełnie nierealne? Kto wie, co życie przyniesie!

Dlaczego "Dom z niebieskiego szkła"? Jest to nawiązanie do tego w jaki sposób żyje ludność opisana w książce. A żyje pod ogromną kopułą, odgrodzona od prawdziwego świata. Przez kopułę prześwitują jedynie promienie prawdziwego słońca. Ale zacznijmy od początku...

Kilkadziesiąt lat temu ludzkość zaczęła zapadać na dziwną chorobę objawiającą się zmianą koloru oczu i rozległymi zmianami na skórze. Ludzie zostali zdziesiątkowani, ponieważ medycyna okazała się zupełnie bezradna wobec nowej choroby. W wyniku pandemii doszło do wojny nuklearnej, po której Ziemia stała się pustynią. Ci, którzy przeżyli zbudowali miasto pod wielką kopułą odgradzającą ich od świata. Życie ludzi zostało całkowicie zdominowane przez chorobę. Aby wyeliminować zakażone jednostki zbudowano specjalne dzielnice dla chorych, gdzie odsyłana jest każda osoba z objawami. Jest to tak, jakby drugie miasto, z którego nie ma powrotu. Zakazane są kontakty z bliskimi i jakiekolwiek próby powrotu. Doprowadziło to do sytuacji, że ludzie nie przywiązują się do swoich bliskich, ponieważ żyją w świadomości, że w każdej chwili może dojść do rozstania.

Życie ludzi kręci się wokół choroby. Najbardziej poważani w społeczeństwie są pracownicy medyczni, a każdy mieszkaniec ma obowiązek co tydzień poddawać się badaniom lekarskim. Ma to na celu wyłapywanie każdej zarażonej osoby już we wczesnym stadium choroby. Ludzie bardzo boją się zarażenia, choć choroby nie powoduje ani wirus ani bakteria. Mimo tego społeczeństwo żyje w sterylnym świecie, w którym wszystko pokryte jest Senexem- specjalną wymienialną warstwą chroniącą przed drobnoustrojami. Wyeliminowano również pieniądze, a zamiast nich każdy otrzymuje na kartę odpowiednią ilość ładunków. Sklepy obsługiwane są przez roboty, ponieważ ludzie nie mogą samodzielnie dotykać artykułów na półkach.

Oczywiście wszyscy lekarze i naukowcy marzą o tym, aby odkryć przyczyny choroby i znaleźć na nią lek. Takie marzenie ma również główny bohater- David. Jest młodym studentem pełnym planów naukowych. Wierzy, że to właśnie on może poznać przyczyny choroby. Niestety David odkrywa u siebie objawy, co oznacza, że musi się przenieść do dzielnicy zarażonych i porzucić dotychczasowe życie. David to jednak młody człowiek z otwartym umysłem, któremu nie do końca podoba się aktualny świat. Zaczyna drążyć temat, dowiadywać się różnych rzeczy, często przerażających.

Tak, jak wspomniałam na początku nie jestem fanką science fiction, ale muszę przyznać, że książka bardzo mnie zainteresowała. Nie mogłam się od niej oderwać i przeczytałam całą za jednym podejściem. Nie było to trudne, bo książka ma tylko 215 stron. Napisana jest bardzo ciekawie, a jej fabuła no cóż...bardzo przerażająca i skłaniająca do refleksji. Dobrze, że to tylko fikcja literacka i oby nigdy nie stała się rzeczywistością.