Za Moje Krzywdy | Autor: Ewa Lenarczyk

Już na początku muszę uczciwie powiedzieć, że ja się po prostu tych polskich kryminałów boję. Tyle już prób podejmowałam, by raz za razem się sparzyć. Nie znaczy to bynajmniej, że w naszym kraju nie ma dobrych autorów mocnych historii. Po prostu moim zdaniem jest ich znacznie mniej niż tych kiepskich, którzy znacząco różnią się poziomem od twórców zagranicznych. A jakie wrażenie zrobiła na mnie Ewa Lenarczyk? Czy będę skłonna sięgnąć po inne książki, które wyszły spod jej pióra?

„Za moje krzywdy” to historia, w której obok wydarzeń kryminalnych ważne miejsce zajmują bohaterzy. Rzadko zaczynam przyglądanie się powieściom od tej strony, ale w tym przypadku chętnie robię wyjątek, bowiem to element, który szczególnie zasłużył na ciepłe słowo. Główna bohaterka, Bożena, ujęła mnie zestawem cech bardzo autentycznych i ludzkich. Bardzo cenię bohaterów, którzy przypominają nas samych. Zawsze mam wtedy wrażenie, że całość nabiera bardziej realistycznego wymiaru.

A jaka jest Bożena? Doświadczona, mądra, kobieca. Jej obecność stanowi atut powieści. Nie znaczy to jednak, że nie warto wspomnieć o innych bohaterach. Oni także zajmują w tej opowieści istotne miejsce i nie pozwalają nam na obojętność. Szczególnie, gdy lepiej skupimy się na wątku uczuciowym. Zazwyczaj nie potrafię docenić takich emocjonalnych fragmentów, ale tutaj nawet się sprawdzają, nieco odciążając całość i pozwalając na zebranie myśli. Co więcej takie obyczajowe tło też zdaje się dodawać całości prawdziwości, w końcu nawet w trudnych okolicznościach ciężko zapomnieć o uczuciach i zepchnąć je na drugi plan.

Bardzo lubię mocne i brutalne opowieści. Nie przeszkadza mi krew, chętnie śledzę miejsca zbrodni i zanurzam się w opisach działań zwyrodnialców. A kiedy już pojawi się seryjny morderca… W tej powieści na szczęście się pojawił. A wraz z nim nadzieja na niebanalną historię i duża możliwość wykazania się ze strony autorki. Czy sobie poradziła i nie zmarnowała tej szansy? Moim zdaniem tak. Sama fabuła jest interesująca i całkiem świeża, nieco inna. Cały czas się rozwija, sporo się dzieje, nie zwalnia przesadnie. Temat może zaciekawić i co najważniejsze, jest w stanie zatrzymać czytelnika, przykuć jego uwagę i skłonić do refleksji, do których tematów w tym miejscu nie brak.

„Za moje krzywdy” to książka, która pozwala się zaangażować i daje szansę, by na własną rękę spróbować znaleźć winnego. Takie podążanie tropem sprawcy zawsze niesie wiele frajdy i przyjemności, tym razem nie było inaczej. Duże znaczenie bez wątpienia miał tutaj również fakt, że autorka wykazała się przyjaznym czytelnikowi, lekkim, a przy tym wypracowanym stylem. Sprawne pióro, łatwość budowania dialogów, dające miejsce dla wyobraźni opisy miejsc- te elementy sprawiają, że powieść czyta się przyjemnie i szybko, nie mając poczucia zmęczenia czy straconego czasu.

Nowa książka Ewy Lenarczyk zdecydowanie może się podobać. Nie da się ukryć, że to trudna historia o rzeczach niewesołych, dzięki temu jednak wywołuje u czytelnika wiele emocji i przemyśleń. Choć nie przyszłoby mi do głowy porównywać tę książkę do moich ulubionych kryminałów, to chętnie przyznam, że okazała się lepsza, niż mogłabym zakładać i wypadła dobrze na tle wszystkich słabiutkich polskich historii. Myślę, że autorka ma spory potencjał, ciekawe, co jeszcze nam zaprezentuje w przyszłości.