Kosmiczne Rozterki | Autor: Neil deGrasse Tyson

Z Neilem DeGrassem Tysonem miałam już styczność wielokrotnie. Spotykałam go w gościnnych rolach w różnorodnych amerykańskich serialach (nawet takich zupełnie niezwiązanych z fizyką), przez pewien czas był bohaterem popularnych memów, a na dodatek wydał kilka książek, które szturmem podbiły rynki wydawnicze w wielu krajach. Do tej pory, mimo dużych chęci, nie miałam okazji do zapoznania się z nimi. Lektury te przyciągają uwagę czytelnika nie tylko (niewątpliwie) interesującą tematyką, ale również staranną i cieszącą oko oprawą graficzną. Widząc okładki tych publikacji, od razu wiem, że książki te są dziełem Neila DeGrasse’a Tysona. W serii ukazały się: „Astrofizyka dla zabieganych”, „Kosmiczne zachwyty” i „Kosmiczne rozterki”. Dziś skupię się na ostatniej z wyżej wymienionych, bo to właśnie z nią miałam przyjemność się zapoznać.

Zanim jednak przejdę do rozważań dotyczących lektury, chciałabym wspomnieć parę słów o jej autorze. Myślę, że gdyby w tym momencie przeprowadzono międzynarodową ankietę, dotyczącą najbardziej znanych i popularnych naukowców, to nazwisko Neila DeGrasse’a Tysona byłoby jednym z najczęściej wymienianych (zaraz obok Stephena Hawkinga). Na popularność tych konkretnych badaczy bez wątpienia wpływa ich działalność popularnonaukowa – obaj są autorami poczytnych  publikacji i brali udział w międzynarodowych konferencjach, uzyskując w efekcie niemały posłuch i oglądalność. Czy ich „sława” przekłada się jednak na rzeczywiste umiejętności? Nauka nie zawsze bywa przyjemna, a proces jej przyswajania w wielu ludziach budzi niechęć. Czy badacze są w stanie zainteresować odbiorcę, dostarczyć mu rozrywki i utrzymać jego uwagę? Odpowiedź jest prosta: „tak”.

Na łamach niecałych 350 stron autor przedstawia bardzo wiele rozmaitych zagadnień, zaczynając od sensu życia, przez naukę i kulturę, na relacji Boga i nauki kończąc. Jak można się spodziewać, wywód astrofizyka ma w sobie wiele treści czysto naukowych, ale nie są one przytłaczające, a sam Neil DeGrasse Tyson posługuje się językiem zrozumiałym i przystępnym. Nie trzeba być orłem z fizyki, żeby opanować wiedzę, jaka jest oferowana czytelnikom. Lektura książki „Kosmiczne rozterki” przynosi same korzyści – nawet jeśli dla zdobytych wiadomości nie znajdzie się zastosowania w życiu zawodowym, to takimi ciekawostkami można zabłysnąć w gronie znajomych, a ponadto zwyczajnie rozwijać swój światopogląd. Z drugiej strony, nie chcę, aby zabrzmiało to tak, jakby przeprawa przez tę publikację była łatwa i przyjemna. Wymaga od czytelnika skupienia i porusza skomplikowane problemy, toteż nie należy jej bagatelizować i podchodzić do czytania z marszu.

Zmierzając do końca tej tyrady, pragnę zachęcić wszystkich zainteresowanych do lektury „Kosmicznych rozterek”, choć uważam, że moja mobilizacja jest zupełnie niepotrzebna. Książka obroni się sama. Wiem, że to zrobi, bo poza ciekawą tematyką, której zgłębienie zainteresuje każdego, oferuje również warsztat literacki, który jest wyegzekwowany w przyjemny sposób i dydaktycznie umotywowaną treść, wynikającą z wieloletniego doświadczenia i wykształcenia Neila DeGrasse’a Tysona. Astrofizyk nie zanudza czytelników, snując swoją opowieść o tym, na czym zna się najlepiej.

Pisze z pasją o rzeczach, które nie dla wszystkich są zrozumiałe, ale robi to w tak umiejętny sposób, że nie traci uwagi odbiorcy i nie sprawia, że czuje się on niewystarczająco wyedukowany w danym temacie. Jest to więc pozycja zarówno dla „statystycznych zjadaczy chleba”, jak i dla osób bardziej ambitnych czy też zainteresowanych fizyką, dla których lektura może być punktem wyjścia do dalszego zgłębiania tematu.