Próba Samobójcza Magdaleny Synockiej | Autor: Piotr Wilczyński

Mogłabym zacząć recenzję tej książki od słów: alkohol daje poczucie mocy i nadprzyrodzonej siły. Pijesz i czujesz się jakbyś spacerował po balustradzie najwyższego budynku świata. Rozpościerasz ręce, czujesz wiatr na całym sobie i to jest według ciebie raj. Raj podlany czterdziestoprocentową adrenaliną. Jest cudownie, dlatego Magda...

Albo mogłabym zacząć inaczej: kobieta pijąca kryje się z uzależnieniem, a skoro się kryje, to nigdy nie poprosi o pomoc. Kobieta pijąca bowiem narusza narzucony przez społeczeństwo wzorzec. Lepiej samej sobie z tym „nie-radzić”, nie zastanawiać się nad życiem, które już życiem w trzeźwości nie jest. Piekło, jakie sama sobie urządziła, i o które sama skrzętnie dba i pielęgnuje nie dopuszczając nikogo.
Ale powstaje pytanie, jak owe początki mają się do Magdy Synockiej, bohaterki powieści? Magda zasmakowała w życiu wszystkiego. Nieba, miłości, odrzucenia, depresji, samookaleczeń, uzależnień i tego, co ją ukorzeniła – permanentnego poczucia winy.

Magda sięga bruku i wstaje, by dryfując i kontrolując owo wznoszenie, zaraz stracić orientację i upaść ponownie. Aż dochodzi do punktu, gdy czerń pustki i czerwień krwi zaczynają dominować w jej życiu. Bezsens? Brak poczucia własnej wartości? Jałowość bycia? Magda próbuje się zabić. Nie pierwszy raz. Znowu pech i znowu ona staje się ofiarą. Tracąc możliwość racjonalnej oceny o wszystko obwinia siebie. Lecz zostaje odratowana. Zmuszona do leczenia. Nie ma drogi ucieczki. A tak bardzo chciała zasnąć i nie wrócić już więcej. Zasnąć i dać się przykryć ciężką pierzyną izolacji. Zasnąć i czuć ciepło, kojące ciepło... Jednak los znowu chciał inaczej, nie tak jak planowała. Tkwiąc dalej w rzeczywistości beznadziei, nie mogąc nic naprawić, czy zmienić, nie mogąc oddychać, Magda trafia na terapię do Pawła. I tu, mimo oporów, poznaje siebie. Jej umysł brutalnie poddany analizie okazuje się nie być umysłem, a życie – co za absurd – to bagno oblepiające skórę i nozdrza. Magda nie chce żyć. Życie dla niej to ciągła walka i szarpanina, a ona nie chce. Niczego nie chce, bo jak sama mówi, na nic i na nikogo nie zasługuje. Nie umie odpowiedzieć na pytanie, kim jest? Czego chce? Dokąd idzie? I początkowo ignoruje pomocną dłoń wyciągniętą przez psychiatrę. Bo po co? Przecież nie warto...

I tu muszę skończyć. Nadmienię tylko, że Magda żyje, żyje jako kobieta, którą utraciła w sobie w wieku czternastu lat.

Piotr Wilczyński – tego autora trzeba zapamiętać . „Próba samobójcza Magdaleny S.”, to powieść-poradnik, to powieść-drogowskaz dla uzależnionych i nie tylko. Styl, tematyka i fabuła nie należą do łatwych. Ksiązki nie sposób szybko czytać. Ona uzurpuje sobie wyłączność, narzuca własne tempo poddając analizie zarówno bohaterów, treść, jak i nas. Czytasz i – co nieuchronne – personalizujesz się z Magdą. Tniesz się, krwawisz, chcesz śmierci, ale wstajesz. Rzygasz na swój jasny dywan, na lakierowane buty i odwracasz się w inną stronę, by nie patrzeć. Czujesz się jak hybryda stworzona na potrzeby świata komiksów. Wchodzisz w buty Magdy, odurzają cię opary nieprzetrawionego alkoholu, smog z papierosów przesłania oczy, a ty brniesz dalej. Autor w perfekcyjny, literacki wręcz sposób prowadzi czytelnika po brudnym życiu, które już nie ma celu. Ale – jak się okazuje – ma resztki sensu. Ogromna wiedza psychologiczna, dobre pióro i historia zamknięta w okładkach sprawiły, że powstała BARDZO DOBRA POWIEŚĆ. Wszystko w niej śmierdzi. Fetor odrzuca od czytania, chcesz przestać, a jednak świadomie zostajesz. Dajesz sobie czas, trafiasz na kozetkę obwiniając się, po co? Po co włazisz w te wymioty, w to bagno, w ten cały egzystencjalny syf? Włazisz, tak, po to, by na końcu wyjść OCZYSZCZONY.

Piotr Wilczyński zaskakuje. Napisał bowiem książkę, która powinna być terapią dla każdego, która powinna trafić do kanonu obowiązkowych lektur dla uzależnionych. To książka, która prócz fabuły posiada drugie tło. Tło samozagłady. Ale by od tego tła się uwolnić, musisz odrzucić schematy, narzuconą na jałowe ciało kołdrę i stanąć przy otwartym oknie . Otwórz oczy, otwórz – krzyczy do nas Wilczyński – otwórz dotychczas ślepe oczy i ZOBACZ. Bo nie ty jesteś pępkiem świata. Nie ty trzymasz fundamenty świata. Tobie przypadły jedynie fundamenty własnego życia, a i temu nie dajesz rady.

Z ciekawości, ale i zaintrygowana opisem, sięgnęłam po tę powieść. Zaskakiwała mnie wielokrotnie, ale i oburzała. Zmienność nastrojów Magdy, jak i jej niezdecydowanie i ciągłe przekonanie o własnej słabości, również we mnie wyzwalały pewien niepokój. Huśtawka nastrojów bohaterki mnie nie ominęła.

Magda zmaga się ze swoją przeszłością. Traumatyczne wydarzenia, które miały swoje źródło w relacjach na linii rodzice-dziecko odżywają w jej dorosłym życiu i nie dają spokoju. Nie potrafi sobie z nimi poradzić, jest osaczona złymi emocjami i przeżyciami. Można śmiało stwierdzić, że walczy sama z sobą. Jej głos wewnętrzny uzewnętrznia się i nie daje o sobie zapomnieć. Magda przypisuje sobie winę za wydarzenia z przeszłości, zresztą niesłusznie. Ale to ją trapi, nie pozwala się wyzwolić z pęt złych wspomnień. Dziewczyna mieszka w Londynie, żyje w związku z Agatą. Narastająca frustracja i nasilające się ataki paniki mobilizują ją i postanawia rozpocząć terapię. Po kilku nieudanych terapiach w końcu trafia na Pawła, który naprawdę stara się jej pomóc. Czy jednak terapia odniesie skutek? Magda musi pozwolić sobie pomóc. Ale czy jest na to gotowa? Musi spróbować, gdyż dalsze życie w takim stanie psychicznym może ją całkowicie pogrążyć …

Bohaterka jest zmienna jak pogoda, częste zmiany nastrojów i kontrowersyjny sposób bycia nie przysparzają jej przyjaciół. Przeciwnie, izolują ją od społeczeństwa i stawiają z boku. Dziwnie i niestosownie się zachowuje, przyjemność sprawia jej okaleczanie się, często na oczach innych ludzi. Wielokrotnie próbowała popełnić samobójstwo, jednak żadna z prób nie przyniosła oczekiwanych dla niej skutków. Walczy z traumatyczną przeszłością. Tylko czy będzie miała aż tyle siły i odwagi, aby ją przezwyciężyć? Czy będzie w stanie uzdrowić swoje życie i podjąć zdecydowane kroki? Czy los będzie jej sprzyjał i ją wspierał?

Autorka bardzo wnikliwie i z wielką precyzją wnika w głąb psychiki Magdy. Odwiedza odległe jej zakątki w poszukiwaniu recepty na rozwiązanie jej problemów. Na ciągłe frustracje, leki i napady paniki. Pokazuje siłę bohaterki, która stara się przemóc swoją słabość i niemoc. Dodaje jej otuchy i odwagi, tak bardzo potrzebnej w walce z samym sobą, ze złem, które tkwi w nas.

Próba samobójcza Magdaleny Synockiej to powieść o pokonywaniu własnych lęków i słabości, o sile i odwadze drzemiącej w człowieku. O próbie pojednania się z traumatyczną przeszłością i sztuce wybaczania. Gdyby człowiek potrafił czasami stanąć ponad wszystkim i był skłonny wybaczać innym ich słabości, świat byłby bardziej otwarty i ze zrozumieniem przyjmowałby ludzkie ułomności i wady. Wielką sztuką jest przyznanie się do swoich grzechów i mówienie o nich otwarcie i bez skrępowania. Ale jeszcze większą pokonanie ich.

Muszę przyznać, że powieść nie należy do gatunku lekkich, łatwych i przyjemnych. Nad nią trzeba się głęboko pochylić i powoli ją dozować. Ona skłania do refleksji i wnikliwych przemyśleń. Obok poruszanych w niej problemów nie można przejść obojętnie i ich ignorować. Wzruszająca i intrygująca, emocjonująca, ale i oburzająca. Paleta różnorodnych odczuć i emocji na wyciągnięcie ręki.

Warto poświęcić czas i spróbować chociaż raz odbyć wędrówkę w głąb ludzkiej psychiki, aby sobie uzmysłowić, jakie skrywa ona tajemnice i nieodkryte i nienazwane zakątki.