Łowca Tatuaży | Autor: Alison Belsham

Kilkanaście lat temu tatuaże kojarzyły się ludziom przede wszystkim z kryminalistami i paniami lekkich obyczajów. Później jednak zaczęto doceniać jego artystyczną stronę i zrozumiano, że malunek na ciele może być wyrazem historii opowiadanej przez jej właściciela. Albo wyrazem jego marzeń, pasji, ambicji. Obecnie tatuaże już nie szokują, ale powodują zachwyt; najbardziej profesjonalni tatuażyści tworzą na skórach swoich klientów dzieła sztuki, które będą towarzyszyły im do końca życia.

A książka „Łowca tatuażu” pokazuje, że to życie może bardzo szybko się zakończyć.

Marni Mullins, bohaterka książki nieoczekiwanie znalazła w kontenerze na śmierci ludzkie ciało, częściowo obdarte ze skóry. Później okazało się że wycięta część to ta, na której ofiara miała tatuaż jednego z największych artystów tamtych rejonów. A przy okazji, zupełnie przypadkowo, tym artystą był były mąż Marnie. Śledztwo w swoje ręce dostaje flegmatyczny i irytujący od samego początku Francis Sullivan, który właśnie został awansowany na komisarza i wobec tego musi jak najmocniej się wykazać. Stara się więc jak tylko może, drążąc sprawę na wszelkie możliwe sposoby, nie zachowując przy tym ani krzty empatii czy sympatii do innych. Ale to być może moje subiektywne odczucie, może po prostu nie przypadliśmy sobie z Francisem do gustu.

Marnie, jako znawczyni tematu tatuażu oraz znajoma większości osób zajmujących się tym fachem, byłaby niezwykle pomocnym źródłem informacji dla policji. Jednak ma swoje powody, aby nie ufać żadnemu z funkcjonariuszy i w efekcie wiele spraw postanawia przemilczeć. Czy będzie jednak potrafiła zignorować fakt, że po mieście grasuje niebezpieczny morderca, który obdziera ludzi ze skóry i zabiera ją jako trofea? Czy zaufa policji? A może postanowi wyśledzić go samodzielnie?

Kryminał musi charakteryzować się przynajmniej jedną z trzech rzeczy: intrygującą postacią, płynnością narracji i zaskakującą zagadką. Niestety, w tej książce nie znalazłam ani bohatera, którego chciałabym bliżej poznać, ani autor nie zauroczył mnie swoim stylem i sposobem opisywania rzeczywistości, ani finalnie zagadka kryminalna nie wbiła mnie w fotel, ani nie sprawiła, że zbierałam przysłowiową szczękę w podłogi. Wszystko było … przeciętne. Oprócz Francisa, on zdecydowanie był ponadprzeciętnie irytujący, denerwujący i gburowaty. Marni też była bohaterką antypatyczną; z jednej strony wzdychała do byłego męża i starała się go irracjonalnie chronić za wszelką cenę, a z drugiej strony co chwilę powtarzała, jaki jest on okropny, zły i jak bardzo nie nadawał się na życiowego partnera. Autor też stworzył ją w taki sposób, że ciężko było mi „wczuć się” w jej wiek. Była to już kobieta w średnim wieku, która miała nastoletniego syna, ale zachowywała się jak głupiutka młoda dziewczyna, pewna, że ze wszystkim sobie da radę, nawet z psychopatycznym mordercą. A przy tym była okropnie butna.

„Łowca tatuażu” ma zdecydowanie ciekawie nakreśloną fabułę, sama postać mordercy, którego poznajemy z krótkich rozdziałów pisanych w formie pierwszoosobowej, jest tajemnicza i intrygująca. Jednak narracja jak dla mnie dość mocno kulała i w efekcie lektura nie była przyjemnością, a spacerem po grudzie. Główny bohater był dodatkowo tak antypatyczną osobą, że ciężko było mi powstrzymywać westchnięcia pełne frustracji. Summa summarum najlepiej zarysowaną postacią był… morderca. Być może „Łowca tatuażu” byłby lepszą lekturą, gdyby autorka mocniej skupiła się na jego historii, a nie pozostałych bohaterów.