Pokój Nr 23 | Autor: Zenon Różański

Zapraszam na recenzję powieści ,,Pokój nr 23”, która opowiada o zmaganiach młodego adepta dziennikarstwa Bogusława Żuka, który dzięki splotowi okoliczności zostaje uwikłany w morderstwo zamożnego inżyniera. Czy dziennikarzowi uda się prowadzić własne śledztwo i przyczynić się do zdemaskowania i ukarania przestępców?

Mimo, że uwielbiam polskie powieści kryminalne z okresu przedwojennego, to z przykrością muszę stwierdzić, że niewielki utwór Zenona Różańskiego niezbyt przypadł mi do gustu. Przede wszystkim brakowało mi opisu obszerniejszego opisu Warszawy wraz z jej charakterystycznymi miejscami, do których chodziliby nasi bohaterowie. Co prawda Żuk przemieszcza się w kilka miejsc, w tym do Carltona, do swojego mieszkania i do budynku redakcji, to jednak nie udało mi się poczuć specyficznej atmosfery tamtych lat. Niestety nie udało się Różańskiemu odtworzyć ducha tamtej epoki, np. poprzez podążanie za bohaterami w różne zakątki Warszawy, w tym w mroczne dzielnice zamieszkane przez przestępców. Moim zdaniem, to szkoda, że pisarz nie urozmaicił fabuły powieści o takie warszawskie smaczki.

Również mam zastrzeżenia, co do fabuły, która moim zdaniem jest pozbawiona wielu szczegółów i w większości składa się z partii dialogowych. Co prawda, w każdym rozdziale na naszego bohatera czeka wiele pułapek, a co za tym idzie akcja toczy się bardzo szybko, to jednak czegoś mi w tej powieści brakuje. Chyba najbardziej tęskniłam za postacią detektywa-amatora, który dzięki swojemu błyskotliwemu intelektowi sprawnie rozwiązałby zagadkowe morderstwo. Namiastką takiej postaci wydaje się być główny bohater, ale niestety nie jest czytelnikowi dana możliwość prześledzenia jego metod dochodzenia do prawdy. Faktem jest, że Żuk podąża śladami przestępców, np. śledzi tajemniczą kobietę, ale nie zostaje wyjaśnione w jaki sposób dowiedział się, że za morderstwo odpowiedzialna jest ta konkretna osoba. On po prostu to wie, ale czytelnik nigdy nie dowiaduje się, jak udało się dziennikarzowi wpaść na właściwy trop. Może to dzięki jego tajemniczemu przyjacielowi, który jest detektywem? Szkoda, że ta postać nie pojawiła się w książce, bo na pewno dodałaby jej bardziej „kryminalnego” charakteru.

Z przykrością muszę stwierdzić, że mimo nagromadzenia nieoczekiwanych zwrotów akcji oraz szybkiego tempa, to powieść prezentuje się nieco mniej atrakcyjnie niż inne pozycje wydane w ramach serii ,,Kryminały przedwojennej Warszawy”. W ten sposób blisko tej powiastce do utworów o tematyce sensacyjnej i przygodowej niż do rasowego kryminału. Niestety niewielka forma w jakiej ujęto wątek kryminalny sprawiła, że autor musiał zastosować szereg skrótów, które niezbyt dobrze wpłynęły na opowiedzianą przez niego historię. Najbardziej rozczarowujące było dla mnie zakończenie, które co prawda wyjaśniło kryminalną zagadkę, ale nie pokazało w jaki sposób Żuk dotarł do prawdy. Miałam nadzieję na prześledzenie jego toku myślowego, podążanie za nim krok za krokiem, jak to miało miejsce w kryminałach angielskich.

Jednakże, mimo mojej dość nieprzychylnej opinii dotyczącej powieści ,,Pokój nr 23”, to jednak jestem skłonna polecić ją miłośnikom sensacyjnych fabuł z kryminalną zagadką w tle. Opowieść zaserwowana przez Zenona Różańskiego czyta się dość szybko, dzięki krótkim rozdziałom zakończonym interesującym zwrotem akcji. Jest to wciągająca lektura, której bohaterowie są napisani ciekawie. Uwagę przykuwa przede wszystkim główny bohater, który momentami przypomina supermana, który bez względu na to w jakie tarapaty popadnie, to zawsze wychodzi z nich cało. Nawet, gdy jest w stanie upojenia alkoholowego, to zachowuje trzeźwy umysł, a kiedy zostaje raniony w głowę, to szybko dochodzi do siebie i daje się mu wyśledzić jedną z podejrzanych osób.