Podróż Do Carcassonne Tom 2 | Autor: Agnieszka Janiszewska

„Poznałam go w domu Jędrka Miłoszewskiego jeszcze jesienią trzydziestego dziewiątego roku. Byli kuzynami w drugiej linii, ale bardziej ze sobą zżytymi niż niejedni rodzeni bracia. Przyjaźnili się i dobrze rozumieli, choć nie mieli zbyt często okazji, by się widywać – Konrad mieszkał i pracował w Warszawie, a do Krakowa wpadał jedynie od czasu do czasu. Początkowo zakładałam, że są rówieśnikami. Znacznie później zupełnie przez przypadek dowiedziałam się od jednej z koleżanek, że Konrad jest cztery lata starszy, ale nie przykładałam do tego żadnej wagi. Szczerze powiedziawszy, długo nie zwracałam na niego większej uwagi niż na pozostałych kolegów, a nawet znacznie mniejszą – zważywszy na fakt, że nie był stałym uczestnikiem naszych spotkań.”

„Podróż do Carcassonne” to już druga część serii. W niej poznajemy losy dorosłej Iwony. Nieślubna córka Natalii, pragnie wyjść za mąż, chociaż zdaje sobie sprawę, że nie będzie w tym związku za dużo miłości. Postanawia rozpocząć nowe życie w okupowanej przez Niemców Warszawie. Sprzeciwia się swojej matce, w której nie odnajduję żadnego oparcia, chce zapomnieć również o piętnie nieślubnego dziecka, które wychowywało się bez ojca. Od teraz dokonuję swoich wyborów bez niczyjej pomocy. Marzy, żeby odnaleźć w tym zaplątaniu pełną siebie, to kim jest tak naprawdę. Pewnego dnia dostaje list od swojej matki Natalii. Iwona postanawia jak najszybciej wrócić do swoich rodzimych stron. Stan zdrowia matki się pogarsza, nie mają za dużo czasu dla siebie. Nadszedł czas, aby dokonać wyboru i nareszcie powiedzieć wszystkie słowa, które nie zostały do tego momentu wypowiedziane. Na dodatek wybucha Powstanie Warszawskie. Czy uda im się w końcu zjednoczyć? Czy Iwona pozna całą prawdę o swojej rodzinie przed śmiercią Natalii?

Agnieszka Janiszewska ukończyła historię na Uniwersytecie Warszawskim. Od urodzenia związana jest z Warszawą chociaż obecnie mieszka w jednej z podwarszawskich miejscowości. Pracuje jako nauczyciel historii w liceum ogólnokształcącym. Jej pasją jest historia, toteż większość jej lektur to monografie i biografie z tej dziedziny nauki. Nie ucieka jednak od beletrystyki, głównie powieści obyczajowych. Lubi podróże, podczas których zwiedza zabytki związane z przeszłością państw, ludzi i różnorodnych kultur.

Z twórczością pisarki nie miałam do niedawna jeszcze przyjemność czytania. Zmieniło się to, kiedy sięgnęłam po „Podróż Carcassonne”. Może do końca nie przekonałam się do stylu pisania autorki, nie żałuję czasu spędzonego z książką. W powieści znajdziemy mowę o poszukiwaniu siebie, swoich korzeni, miłości, rodzinnych sekretach, życiu w czasie wybuchu Powstania Warszawskiego. Uwielbiam od niedawna takie książki. Jednak moje serce nie zabiło mocniej po skończonej lekturze.

Książkę muszę przyznać, że przeczytałam dosyć szybko, ale to chyba tylko dlatego, żeby dojść jak najszybciej do zakończenia. Nie mogę do końca powiedzieć co mi w lekturze przeszkadzało, ale nie czułam żebym się w nią całą sobą wciągnęła. Zawsze miałam wrażenie, że odciąga mnie od niej. Miałam poczucie, że pierwsza część dla mnie była lepsza niż druga. Tam wiedziałam jak toczy się historia, tutaj nie do końca pamiętam już co działo się na kartkach powieści. Nie jest to może źle napisane, jednak mnie druga część do siebie nie przekonała. Jednak mimo wszystko zachęcam was do zapoznania się z kolejną częścią książki i sprawdzeniu swoich odczuć wobec niej.

„Jesteśmy igraszką w rękach losu ...”

Literatura dała nam już wiele przykładów mezaliansów. Szczególne znaczenie miały one w dawnych czasach, gdzie był wyraźny podział na klasy społeczne. Dzisiaj zacierają się granice pochodzenia i nie przywiązuje się już takiej wielkiej wagi do tych kwestii. Jednak w czasach, gdy dzieje się prezentowana nam historia związek ubogiej kobiety, artystki z podrzędnego teatru z synem hrabiego był wielkim nietaktem, skrzętnie ukrywanym przed światem. Hrabina Stefania Leszczyńska za wszelką cenę starała się pozbyć dziewczyny syna i w końcu jej się udało. Cały czas sterowała życiem swojego syna, który zachowywał się jak zniewolony przez matkę i nie miał własnego zdania. Zaaranżowała jego małżeństwo, które było na odpowiednim poziomie, ale pozbawione uczucia. Natalia Moore usuwa się w cień, mężczyzna nie będzie miał okazji uczestniczyć w wychowaniu dziecka, którego spodziewa się kobieta. Ich losy rozejdą się na wiele lat, ale czy kiedyś splotą się ponownie? Czy Natalia zostanie zaakceptowana przez rodzinę Leszczyńskich i będzie miała zaszczyt być żoną syna hrabiego? A może czasy, w jakich historia się dzieje nie dadzą im szansy na wspólne życie?

Ta dwutomowa saga osadzona w realiach międzywojennych jest kalejdoskopem po losach kilku pokoleń. Poznajemy losy rodziców Ksawerego, następnie Natalii i jej córki oraz życie ich potomków. Wspólnie z bohaterami przeżywamy ich wzloty i upadki, chwile piękne i radosne, ale też nurtujące ich smutki i rozterki nas nie omijają. Słowem, w tej pięknej i owianej tajemniczością historii dostaniemy cały kalejdoskop wrażeń, różnorodnych emocji i wzruszeń.

„Nic nie dzieje się przez przypadek. Wszystko, co nas spotyka, ma jakiś sens, nawet jeśli go początkowo nie dostrzegamy. Naszym życiem kieruje przeznaczenie”.
Podróż do Carcassonne to wzruszająca, zaskakująca i emanująca delikatnym powabem tajemniczości powieść o niespełnionej i trudnej miłości, trudnej do przetrwania, której droga do szczęścia usłana jest kolcami. Bohaterowie w walce o swoją miłość poddali się, nie starali się skutecznie walczyć z przeciwnościami losu, stracili chęć i odwagę na dokonanie zadowalających zmian w swoim życiu. I ponieśli tego konsekwencje na całe życie. To też obraz odwagi i męstwa, ale również prawości i walki o zachowanie więzi z rodziną, nawet wbrew woli innych, a także siły przebaczania. I te kipiące i wzburzone emocje przedzierają się przez stronice tej powieści uchylając się przed świstem kul i wybuchów armatnich. Atmosfera wojenna dodatkowo wzmacnia wydźwięk zachowań bohaterów, czasami starając się usprawiedliwić ich, nie zawsze zrozumiałe i wytłumaczalne zachowania. To również historia trudnych i momentami toksycznych relacji między matką a córką, do których przyczyniły się istniejące między nimi tajemnice i brak otwartości i szczerości. Brak zrozumienie drugiej strony tak pokierował ich losami, że zapewne każda z nich później żałowała swojego niefortunnego zachowania.

Nie powiem, lektura tej sagi wzniosła mnie na wyżyny ludzkich emocji, poruszyła mnie dogłębnie, ale też napełniła wielką nadzieją, że prawdziwa miłość zawsze przetrwa, nic nie jest w stanie stanąć jej na przeszkodzie. Ale też uświadomiła mi, że o miłość trzeba walczyć i nigdy, w żadnym momencie, nie można pozwolić sobie na to, aby osoby, które darzymy uczuciem odeszły w niepamięć i zapomnienie. Czas płynie nieubłaganie i nie warto marnować pięknych chwil, wręcz przeciwnie trzeba je chwytać i korzystać z nich.

Autorka bryluje pomiędzy marzeniami o lepszej przyszłości, a skrywanymi tajemnicami rodzinnymi. Tylko wytrawny czytelnik śmiało odnajdzie się w zarówno w sidłach i gąszczu zakłamania, jak i cierpliwego poszukiwania prawdy.

Czytałam tę powieść i z każdą chwilą coraz bardziej i śmielej zatapiałam się w skomplikowanych losach bohaterów. Zaprzyjaźniłam się z nimi, przeżywałam każdą ich rozterkę, ale i cieszyłam się pięknymi chwilami. Tak naprawdę oczekiwałabym dalszej kontynuacji tej sagi, ciekawa jestem losów dalszych pokoleń tej rodziny. Nie wspomnę już, że marzy mi się ekranizacja tej powieści, ale kto wie …

Ta saga jest urzekająca i zapewne każdemu przypadnie do gustu. Jej nawet nie trzeba polecać, ona jest nieocenioną wartością sama w sobie. Ona tak mnie pochłonęła, że nie mogłam jej odłożyć na bok. Mój wzrok nieustannie jej poszukiwał, nawet na chwilę nie pozwoliłam jej zniknąć z zasięgu mojego wzroku. Podróż do Carcassonne należy do grona tych lektur, które na zawsze pozostają w nas i odbijają piętno na naszym systemie wartości.