Morski Ogień | Autor: Natalie C. Parker

W literaturze coraz częściej pojawiają się silne, zdeterminowane bohaterki, gotowe stawiać czoła największym niebezpieczeństwom, walczyć do ostatniej kropli krwi o to, na czym im zależy, poświęcić życie w słusznej sprawie. Muszę przyznać, że uwielbiam ten trend, przepadam za książkami, w których kobiety nie stanowią jedynie uzupełnienia fabuły - obiektu czyichś westchnień, ofiary losu, która nie może się obyć bez męskiego wsparcia czy po prostu bladego tła, dzięki któremu główny bohater prezentuje się bardziej interesująco. Moje najnowsze odkrycie w dziedzinie feministycznej beletrystyki to "Morski ogień" - wspaniała powieść przygodowa autorstwa amerykańskiej pisarki Natalie C. Parker.

Osiemnastoletnia Caledonia Styx jest kapitaną na statku "Mors Navis", gdzie dowodzi liczną załogą, złożoną wyłącznie z kobiet. Dziewczyna doskonale radzi sobie na morzu, jednak wciąż prześladuje ją wspomnienie tragicznego błędu, który popełniła kilka lat wcześniej i przez który cała jej rodzina zginęła z rąk Pocisków - okrutnych żołnierzy należących do Arica Athaira. Caledonia pała żądzą zemsty. Kiedy na pokład jej okrętu trafia chłopak z wrogiego obozu, który deklaruje, że chce porzucić swojego pana, kapitana staje przed koniecznością podjęcia bardzo trudnej decyzji.

Lista rzeczy, które urzekły mnie w "Morskim ogniu", jest całkiem długa. Świetne tempo akcji, ciekawa fabuła, fascynująca, skomplikowana protagonistka, drugoplanowe postaci równie oryginalne i zapadające w pamięć jak ich imiona (dla przykładu: Czerwonozęba, Blacha czy Koronka), kilka niezwykle wzruszających scen. Ale najbardziej podoba mi się fakt, że powieść Natalie C. Parker to nie tylko doskonała przygodówka, ale i lektura dająca do myślenia. Załoga "Mors Navis" walczy z Pociskami - armią złożoną z młodych, pozbawionych skrupułów mężczyzn, jednak w tej książce nie chodzi o żadną wojnę płci, lecz o miłość i szlachetność, które występują przeciw ślepej nienawiści i niesprawiedliwości. To walka o wolność dla wszystkich, bo system wymyślony przez Athaira krzywdzi każdego - ci, których wybiera, są w gruncie rzeczy jego ofiarami.

Na pewno warto zwrócić uwagę na udane tłumaczenie - o kobiecie dowodzącej okrętem nigdy nie pomyślę już inaczej niż "kapitana". Muszę jednak powiedzieć, że niektóre zdania w książce są nie do końca zrozumiałe, inne mają nie najlepszy rytm (co pewnie jest winą redakcji), a najbardziej zdziwił mnie fragment, w którym główna bohaterka patrzy na czyjeś "warstwy na siatkówce" - wierzę, że Caledonia ma sokoli wzrok, ale chyba nie aż tak, żeby zobaczyć tę część oka, którą okuliści badają specjalnym przyrządem.

Oczywiście te drobne niedoskonałości nie mogą zepsuć tak wyjątkowej historii. "Morski ogień" to niezwykle emocjonująca opowieść o głębokim poczuciu winy, bolesnych wspomnieniach, które potrafią uczynić człowieka twardym i nielitościwym, ale przede wszystkim o pięknej, kobiecej przyjaźni. Kiedy Caledonia mówi do swoich sióstr, do pięćdziesięciu dziewczyn, które stały się dla niej prawdziwą rodziną: "Ten świat nie daje nam wielkich szans, ale to dzięki wam możemy w pełni wykorzystać te, które mamy", jej słowa chwytają za serce, bo słychać w nich prawdziwą wiarę i nadzieję na zwycięstwo.
"Morski ogień" to pierwsza część trylogii, zapowiada się więc prawdziwa uczta dla wszystkich miłośników i miłośniczek inteligentnej literatury przygodowej. Bardzo się cieszę, że trafiłam na tę książkę i już dziś zaczynam wypatrywać kolejnego tomu. Oby okazał się równie udany!