Potop '39 | Autor: Kacper Śledziński

Sierpień 1939 roku. Marszałek Rydz-Śmigły stoi przed dramatycznym wyborem. Nad Polską krąży widmo wojny, więc trzeba zwołać ludzi do broni, tyle że powszechna mobilizacja rozdrażni Niemców. Oficerowie Sztabu Głównego rozsyłają jednak rozkazy, a na ulicach Warszawy pojawiają się plakaty mobilizacyjne. Nadchodzi wrzesień i życie powołanych do walki już nigdy nie będzie takie samo, o ile nie zakończy się w trakcie wojny. Huk eksplozji, stukot broni maszynowej, ryk silników, krzyki rannych od tej chwili staną się codziennością polskiego żołnierza. "Nadchodząca wojna obnaży wszystkie słabości II RP. Uprzytomni sojusznikom Polski, jak bardzo się mylili. Ujawni prawdziwe zamiary Sowietów. Lecz przede wszystkim udowodni światu, że Polacy nie będą bezczynnie patrzeć, jak zagarnia się ich ziemię. Że bez względu na wszystko staną do walki o wolność. Jako pierwsi".

Chociaż jestem siostrą historyczki, mój dziadek walczył na froncie, to wciąż niewiele wiem na temat II wojny światowej, dlatego też zdecydowałam się na lekturę tej publikacji.

To była jedna z tych książek, których nie potrafiłam przeczytać jednym tchem.  I nie, nie dlatego, że była zła, bo tego powiedzieć nie mogę. "Potop '39" czytało mi się jak powieść, jednak potrzebowałam po lekturze chwili, by przemyśleć to, co autor właśnie mi powiedział. Muszę przyznać, że ta książka stanowiła dla mnie konfrontację w stosunku do tego, co pamiętałam ze szkoły. Nauczyciele nie o wszystkim mówią albo czasem podają wygodną, akceptowaną przez ministerstwo, wersję historii. I nie można mieć o to do nich specjalnie pretensji, skoro muszą zrealizować program nauczania. Na szczęście są publikacje, które pewne białe plamy uzupełniają. Ta zdecydowanie do nich należy.

Obawiałam się nieco tego, że autor zarzuci mnie datami, nazwiskami i w połowie padnę z nudów. Nic takiego na szczęście nie miało miejsca. To jedna z tych książek, które wzbudzają emocje. Nie zliczę, ile razy miałam ochotę cisnąć nią przez pokój albo potargać na kawałki, gdy czytałam, co działo się w 1939 r. Tak, wiem, łatwo mi się ocenia po tylu latach ludzi żyjących w zupełnie innych czasach, ale witki mi czasem opadały.

Całość uzupełniają zdjęcia. Czarno-białe, więc czasem nie są najlepszej jakości, ale akurat tu mi specjalnie to nie przeszkadzało. O ile przeważnie kręcę nosem, gdy coś takiego się dzieje, o tyle tu nadawały całości niepowtarzalnego klimatu. Kolorowe wkładki zdecydowanie by tu nie pasowały.Takich książek historycznych nam trzeba. Uważam, że Kacper Śledziński wykonał kawał świetnej roboty. Włożył w tę książkę wiele pracy i to widać.

Kto może być zainteresowany tą publikacją? Myślę, że przede wszystkim wszyscy ci czytelnicy, którzy chcą przekonać się, co działo się w 1939 roku. Zarówno pasjonaci II wojny światowej, jak i niespecjalnie obeznani z nią odbiorcy znajdą tutaj coś dla siebie, choć wydaje mi się, że więcej z lektury wyniosą ci drudzy. Widzę to na przykładzie moim i męża, który przeczytał wiele książek o tym okresie i o sporej części podanych tutaj faktów wiedział już wcześniej. Mimo wszystko pochwalił jednak autora i powiedział, że to dobra książka.

W tym roku minęło 90 lat od wybuchu II wojny światowej. Warto przekonać się, co działo się na początku walk oraz tuż przed nimi. W szkole raczej się o tym nie dowiecie, a szkoda, bo to bardzo ciekawe kwestie.