Rasmus, Pontus I Pies Szajbus | Autor: Astrid Lindgren

Dobrze jest od czasu do czasu przypomnieć sobie, za co lubimy autorów książek znanych nam z dzieciństwa. Astrid Lindgren powróciła do mojego czytelniczego życia za sprawą „Rasmusa, Pontusa i psa Szajbusa”. Autorki chyba nie trzeba przedstawiać, bo zakładam, że nie ma w Polsce dziecka w wieku wczesnoszkolnym, która nie zetknęłaby się z postaciami przez nią stworzonymi – dziećmi z Bullerbyn, Pippi czy dzieci z ulicy Awanturników. Książka, która trafiła tym razem trafiła w moje ręce jest może mniej popularna, ale równie dobra i zabawna.

Rasmus i Pontus są najlepszymi przyjaciółmi ze szkoły – jedenastolatkami, którzy każdą wolną chwilę spędzają razem. Kiedy zatem do ich miasta przyjeżdża wesołe miasteczko, ich też tam nie może zabraknąć. Największe ich zainteresowanie budzi pokaz Alfreda, połykacza noży, jednak skromne środki, zdobyte z trudem i samodzielnie, nie pozwalają zakupić biletu. Chłopcy mimo wszystko dostają się na widowisko, jednak zostają zauważeni i wyrzuceni. Połykacz noży nie budzi ich sympatii, a wkrótce okazuje się, że nie będzie to ich ostatnie spotkanie.

Rasmus ma starszą siostrę, która jest śmiertelnie zakochana w najpopularniejszym chłopaku w szkole. Niestety, w wyniku nieporozumienia, chłopak rozstaje się z dziewczyną, która popada w rozpacz. Jej brat, nie mogąc patrzeć na jej otępienie i smutek, postanawia wziąć sprawy w swoje ręce i nie dopuścić do tego, aby zdjęcie jego siostry zostało w rękach byłego chłopaka. Zakrada się, razem z Pontusem, do domu chłopaka i wykrada zdjęcie, a jednocześnie staje się świadkiem zuchwałej kradzieży sreber z tego domu, której dokonuje nie kto inny, jak Alfredo wraz ze wspólnikiem. Chłopcy postanawiają śledzić złodziei aż do ich przyczepy na Wszawym Dołku i niemal udałoby się im pozostać w ukryciu, gdyby ze wściekłym ujadaniem nie przybiegł do nich Szajbus – ukochany pies Rasmusa. Nakryci na gorącym uczynku złodzieje postanawiają wziąć pieska jako zakładnika i nakazują chłopcom, aby nikomu nic nie mówili, bo go zabiją. Chłopcy jednak nie dają za wygraną i ze wszystkich sił starają się doprowadzić do tego, aby rabusiom nie udało się zbiec z pokaźnym łupem, a jednocześnie nie stracić ulubieńca rodziny.

Książka jest napisana zabawnym, lekkim językiem, który jednak mimo wszystko oddaje chwile grozy, jakie przeżywają chłopcy ze strony przestępców. Zadziwiające zwroty akcji, brawurowe pomysły chłopców na poradzenie sobie z przeciwnościami sprawiają, że czyta się ją, zapominając o całym świecie. Astrid Lindgren nie bez powodu zdobyła tak ogromną popularność, bo jej utwory są perfekcyjne pod względem językowym i kompozycyjnym. Kiedy już się wydaje, że nic się nie da zrobić, autorka podsuwa bohaterom nowe pomysły i nowe okoliczności, które sprawiają, że wszystko kończy się dobrze.

„Rasmus, Pontus i pies Szajbus” jest książką o przyjaźni, lojalności, bezwzględnym przywiązaniu do ukochanego zwierzęcia, a także solidarności z siostrą. Pięknie też pokazuje relacje rodzinne, w których mama odgrywa największą rolę jako arbiter, nieubłagany policjant pilnujący porządku, czystych nóg i odrabiania lekcji. Czytając o przygodach chłopców ani przez chwilę nie miałam poczucia, że ich historia została napisana w latach pięćdziesiątych, bo jej przesłanie i forma jest jak najbardziej współczesna. Sądzę, że nawet rozterki uczniowskie bohaterów nie odbiegają daleko od tego, jaki stosunek mają dzisiejsze dzieci do szkoły. Wspaniała, godna polecenia lektura.