Psychologia Jogi | Autor: Maciej Wielobób

Nigdy przesadnie nie interesowałam się jogą. I nigdy także nie brałam pod uwagę, że taka aktywność mogłaby do mnie pasować. Tymczasem coraz więcej osób z mojego otoczenia zaczyna traktować jogę poważnie. Biorą udział w zajęciach, wspominają o nich mimochodem, pokazują pewne pozycje. Zaczynają budzić moją ciekawość.

Zawsze jednak wydawało mi się, że akurat w przypadku jogi powinno się zacząć nieco inaczej, niż od przybierania dziwnie brzmiących pozycji. Bo czy nie jest czasem tak, że w pewien sposób joga oznacza nowy styl życia, a nie samą aktywność fizyczną? Czy to nie na tym ją oparto? Może zatem warto zmierzyć się z tym tematem rozpoczynając lekturę „Psychologii jogi”?

Zanim postanowiłam przeczytać tę książkę, zrobiłam krótkie rozeznanie. Usłyszałam wtedy, że to książka dość trudno i raczej nie nadaje się dla osób, które dopiero zaczynają swoja przygodę z jogą. Spróbowałam i tak. Trochę z ciekawości, a trochę na przekór. Publikacja rzeczywiście nie należy w mojej ocenie do lekkich i przyjemnych. Co jednak najważniejsze, rzeczywiście przedstawia ona jogę bardziej jako pomysł na życie, pewną filozofię, niż sport.

Myślę, że warto potraktować te publikację nieco w charakterze poradnika, dobre rady i wskazówki autora odnosząc do naszego życia, a po odpowiednim przeanalizowaniu i pewnej autokorekcie rzeczywiście włączyć je do naszej codzienności. Wymaga to jednak od nas pewnego dystansu i nie traktowania słów książki śmiertelnie poważnie. Przede wszystkim Wielobób zwraca uwagę na funkcjonowanie naszego umysłu i to, że tak często stajemy się jego niewolnikami.

Ten motyw najbardziej mnie zastanowił i skłonił do refleksji. Sama po sobie widzę, jak często trafiam w tę umysłową pułapkę. Analizuję podjęte decyzje, przesadnie myślę o wszelkich konsekwencjach, wikłam się we wspomnienia, roztrząsam przeszłość i z wielkim dramatyzmem biorę na tapetę to, co dopiero nadejdzie. Tymczasem autor, posiłkując się nauką Patańdźalego, pisze:

„Umysł ludzki może być źródłem zarówno uwikłania, ograniczenia, jak i wolności. Jeśli jesteśmy niewolnikami umysłu i nie mamy nad nim kontroli, może nas to zaprowadzić jedynie do cierpienia”.
Podoba mi się, że autor nie opiera się ściśle na słowach mistrza, ale tratuje je odpowiednio dla naszych czasów, pamiętając, że zmienia się dynamika życia oraz potrzeby człowieka. Niemniej pewne rzeczy mimo upływu lat zdają się być dalej aktualne i istotne- żyjmy teraz, zaspokajajmy niezbędne potrzeby, bądźmy skoncentrowani i nie rozpraszajmy się przez niepotrzebne elementy.

Jak już wspominałam, nie jest to łatwa lektura. Wiele obcych terminów łączy się z mnogością cytatów. Dzięki temu dość krótka publikacja nabiera większego ciężaru. Choć uczciwie trzeba przyznać, że autor posługuje się językiem raczej prostym, jego styl jest przyjazny czytelnikowi. A kiedy już poświęcimy jej czas i uwagę, to nasz odbiór jest nieco inny. Myślę, że to jedna z tych książek, które warto poznawać stopniowo, po trochę, może nawet rozdziałami czy fragmentami. Nie ma sensu się spieszyć, czy czegokolwiek sobie udowadniać.

Podoba mi się, że w książce zawarto dodatkowe materiały oraz pozostawiono miejsce na własne notatki. Treść dobrze uzupełniają i nieco odciążają rysunki. Z całością znakomicie komponuje się również okładka.

Choć „Psychologia jogi” zdecydowanie lepiej sprawdzi się w przypadku osób tą sztuką zainteresowanych, moim zdaniem nie powinno to być ograniczeniem przy wyborze tego tytułu.