Rytuały Wody | Autor: Eva Garcia Saenz de Urturi

Pierwszy tom Trylogii Białego Miasta kończy się 10 listopada 2016. Kraken po finałowej walce z czarnym charakterem powieści wciąż cierpi na afazję. Akcja „Rytuałów wody” rozpoczyna się 17 listopada więc płynnie przechodzimy do kontynuacji wydarzeń początku historii.

„Cisza białego miasta” zdobyła uznanie wielu czytelników i wciąż jest chętnie czytana. Trudno się dziwić, bo to naprawdę świetna historia. Przed publikacją w Polsce, w ciągu pięciu miesięcy od premiery sprzedano 700 tysięcy egzemplarzy. Choć wydawać by się mogło, że w gatunku kryminał / sensacja, thriller wszystko już było, to Eva García Sáenz de Urturi wniosła sporo świeżości. Składa się na to świetnie poprowadzona fabuła, bohaterowie z charakterem, hiszpański klimat, baskijska kultura i tradycja.

Trzeba przyznać, że „Rytuały wody” trzymają poziom. W trakcie czytania miałam wrażenie, że to przedłużenie „Ciszy”, a nie zupełnie nowa opowieść. Unai López de Ayala, bardziej znany jako Kraken, obiecał sobie, że znowu zacznie mówić. Walka z afazją to długie godziny ćwiczeń, dużo mobilizacji i wytrwałości. Ma jednak cel, bo został zaangażowany do pomocy przy kolejnym śledztwie, choć oficjalnie przebywa na zwolnieniu. No i obiecał to ważnym dla siebie osobom. Malowniczo położoną Vitorią wstrząsa kolejna tragedia: przy górskim szlaku zostaje znalezione ciało młodej dziewczyny, a wszystkie ślady prowadzą do celtyckiego rytuału. W toku śledztwa okazuje się, że kobieta była w ciąży, a związek z obrzędem może wskazywać, że pojawią się kolejne ofiary.

Mam wrażenie, że w „Rytuałach wody” na pierwszy plan wysuwają się bohaterowie. Może dlatego, że Kraken osobiście znał ofiarę i jak wiele wskazuje ta znajomość może stanowić klucz do rozwiązania zagadki. W książce poznajemy jego dzieciństwo, budowanie pierwszych przyjaźni, obawy i lęki. To znowu świetna i mocno spójna kompozycja, przemyślana w każdym detalu oraz znakomity pomysł na fabułę. Eva od pierwszych stron kokietuje i prowokuje czytelnika, zmusza do myślenia i analizowania. Stosuje proste zabiegi, które sprawiają, że stajemy się częścią historii. To książka, o której się myśli, szuka nowych tropów i co rusz typuje ofiarę.

Drugi tom serii ma trochę mniej stron. Zabieg jak najbardziej na plus, bo historia nie jest sztucznie pompowana, a finał torpeduje jak strzały z karabinu. Tu każdy bohater jest ważny, i choć jest ich wielu, bez nich nie byłoby Białego Miasta. Wiele wymiarów czasu i przestrzeni czasem wodzi za nos czytelnika. Do tego dochodzi fantastyczne operowanie symboliką, celtyckimi rytuałami i miejscowymi tradycjami. Autorka sprytnie i lekko nawiązuje do historii z „Ciszy”, sama przyznaję że nie wszystkie szczegóły pamiętam, jednak wszystkim polecam zacząć przygodę z Krakenem od pierwszej części.

Czekałam na drugi tom Trylogii z niecierpliwością. Eva García Sáenz de Urturi wynagrodziła to czekanie, bo „Rytuały” to świetna książka, perfekcyjnie skonstruowana i przemyślana. Ostatnie 40 stron to czytelniczy rollercoaster. Brawa za akcję, klimat i zagadkę. Czekam na finał Trylogii! Psst, ma się ukazać w pierwszym kwartale przyszłego roku.

Rytuały wody to druga część „Trylogii Białego Miasta”. Po pierwszej jej części Ciszy Białego Miasta, tryumfy z powodzeniem święci kolejna jej część. Muszę przyznać, że ta druga powieść jest jeszcze lepsza od pierwszej. Aż się boję myśleć, co nas czeka przy ostatniej powieści z tego cyklu ...

W hiszpańskim, spokojnym i ułożonym miasteczku, znowu mają miejsce dziwne, wydawać się może, rytualne morderstwa. Najpierw zostaje odnalezione w górach ciało młodej kobiety, Annabel Lee. Została powieszona, ciało zwisało głową do dołu i było zanurzone w zabytkowym kotle. Oczywiście żadnych konkretnych śladów ani świadków. A żeby było bardziej zagadkowo, okazuje się, że Kraken znał ofiarę, w młodości razem byli na obozie historycznym. Rozpoczyna się żmudne i niebezpieczne dochodzenie, w którym udział bierze najlepszy komisarz specjalizujący się w profilowaniu sprawców, Kraken. Po ostatnich wydarzeniach dochodzi do siebie, zaczyna się ponownie uczyć mówić i bierze udział w terapii u logopedy. Ale to nie koniec. Wkrótce zostają odnalezione zwłoki kolejnych osób, które wydaje się, że zginęły w podobny sposób. Czyżby w mieście grasował seryjny zabójca? Ludzi ogarnia strach i przerażenie, każdy zaczyna się bać o swoje życie. Ale morderca ma swój trop i giną ludzie o określonych cechach. Krąży pytanie, dlaczego zabójca wybiera właśnie takie ofiary? Czyżby na kimś szczególnym się mścił? Dlaczego?

Eva Garcia stanęła na wyżynach światowego pisarstwa i jeszcze wyżej podniosła poprzeczkę. Trudno jest ją doścignąć, nawet myślę, że to niemożliwe. Świetna i spójna kompozycja, przemyślana w każdym detalu, znakomity i efektowny pomysł na fabułę, zasługujący na wielki ukłon. Autorka miota czytelnikiem od pierwszych stron, prowokuje, zmusza do ciągłego gonienia. Wydawać się może, że zabójcą może być prawie każdy, kto pojawia się blisko dochodzenia. Jednak niespodziewanie pojawiają się nowe wątki i okoliczności, które burzą nasz porządek i utarty szlak dochodzenia do sprawcy, i już jesteśmy na samych początku drogi. Takie zdecydowane powroty. Przyznam, że typowałam oczywiście zabójcę, ale nie trafiłam. Dopiero w ostatniej chwili, ku chwilom głębszego zastanowienia i refleksji, układania malutkich wątków w całość, zmienia się punkt odniesienia i sprawca powoli sam się wyłania zza czarnej kurtyny. Niesamowicie szybki tempo, nagłe zwroty akcji i dynamizm, nie pozwalają ani na moment odetchnąć. Od tej książki nie można się oderwać. Szkoda czasu na jakiekolwiek próby. Uprzedzam. Zakończenie – jak przystało na mistrzowski thriller - na pewno was zaskoczy i pozostawi w niedosycie. Apetyt rośnie w miarę jedzenia, tak też jest z lekturą tej powieści. Uczucie głodu pojawia się zaraz po odłożeniu książki.

Lektura obfituje w wielość wątków i bohaterów, ale tak naprawdę nieobecność któregokolwiek z nich przyczyniałby się do utraty przez powieść atrakcyjności, każdy z nich jest niezbędnym elementem układanki pod nazwą „Rytuały wody”. Można śmiało stwierdzić, że każdy bohater i jego zawiłe losy stanowią o doskonałych walorach tej powieści, nadają jej barwnego kolorytu, dostarczają nieprzewidywalnych intryg i zaskoczeń, masę niedopowiedzeń ...

Powieść prowokująca, zrealizowana z wielkim rozmachem, niesamowitym pazurem, jej efekty końcowe wbijają w fotel. Nie traćcie czasu, jak najszybciej sięgnijcie po Rytuały wody, póki jeszcze nie zapadł zmrok i w Vitorii jest w miarę uśpiona atmosfera …

Zdecydowanie polecam. Niesamowita, brutalna i szczera do bólu, prowokująca i mistrzowsko nami manewrująca ...