Labirynty | Autor: Teresa Rudolf

Jeśli jest coś takiego, jak tomik poezji psychologicznej, to „Labirynty” Teresy Rudolf idealnie pasują do tego określenia. To zbiór utworów poetyckich oraz krótkich form prozatorskich, w których autorka porusza ważne kwestie dotyczące ludzkiej natury i życia w pełnym tego słowa znaczeniu. I tak, jak w labiryncie mamy za zadanie odnaleźć drogę do wyjścia, tak w twórczości autorki poszukujemy odpowiedzi na pytania dotyczące samych siebie.

Książka składa się z kliku bardzo różniących się od siebie części. Znalazła w nich swoje miejsce poezja (mniej lub bardziej osobista) w postaci białych wierszy, natomiast końcowe strony zajmują bajki i opowiadania o różnej tematyce. Te ostatnie to historie o wymiarze egzystencjalnym i terapeutycznym. Jednak we wszystkich utworach zawartych w zbiorze kluczowe jest zadawanie pytań, często retorycznych, będących wynikiem pochylenia się nad ludzkimi dylematami. Autorka podsuwa czytelnikom liczne refleksje dotyczące zawiłych relacji międzyludzkich, a także wewnętrznych konfliktów. Jacy jesteśmy, a jacy chcielibyśmy być? Nawet w jednym utworze można dostrzec ogrom pytań i przemyśleń. Poezja i proza Teresy Rudolf oprócz refleksji, ma w sobie burzę emocji. Są one wyraźne, ostre i niezwykle silne. I tak, miłość jest gorąca, zachwyt wzniosły, smutek przejmujący, ból wibrujący, zmęczenie ciężkie, a samotność bezgraniczna. Często te uczucia, to codzienność każdego z nas, w których podczas lektury można przejrzeć się niczym w lustrze.

Autorka nie boi się sięgać po trudne tematy. Opowiada czytelnikom o skomplikowanych życiowych wyborach, niełatwych decyzjach, niewygodnych sytuacjach. Są tu pożegnania, również te na zawsze, pełne sentymentu wspomnienia, silna potrzeba miłości, to, czego nie dane było zrealizować, plany i marzenia, wiele bezradności i zagadnień bez odpowiedzi. Teresa Rudolf prowadzi w swoich tekstach niezwykle głęboką analizę ludzkiego umysłu, wyciągając na światło dzienne wszystkie wewnętrzne konflikty, rozważania nad tożsamością i tym, co zaprząta głowę, ze szczególnym uwzględnieniem wszelakich rozterek. Pokazuje jaką siłę ma dociekanie, rozkładanie na czynniki pierwsze postanowień, celów, działań i motywów. Mówi głośno o tych rzeczach, które często spycha się do podświadomości, bo są niezbyt wygodne. W jej twórczości spotykamy ludzi, którzy przejęci zadumą nad własnym losem, często chcą czego innego, niż mają lub nie potrafią wielu spraw zrozumieć. Niektórzy nawet doświadczają śmierci za życia (której autorka nadaje zupełnie inny wymiar), kiedy to umiera się przez trudne emocje, zawiedzione nadzieje i traumatyczne doświadczenia.

Teresa Rudolf wplata do swojej twórczości pojęcia zaczerpnięte ze współczesnego języka potocznego, jak i zwroty typowe dla psychologii. Przemawia do czytelnika w prosty, ale bardzo obrazowy sposób, sięgając m.in. po liczne nawiązania do sztuki. Gdy w żartobliwy sposób porównuje miłość do zawału serca, a radość do infekcji, aż chce się uśmiechnąć pod nosem z trafności tych skojarzeń. W ogóle w wierszach zamieszczonych w książce można znaleźć wiele interesujących i zapadających w pamięć zwrotów doskonale nadających się do cytowania bądź określania stany ludzkiego umysłu i emocji. Czas przeszły miesza się z teraźniejszym, a to, co było nie pozostaje bez wpływu na teraźniejszość. W książce znalazła też swoje miejsce natura. Zmieniające się pory roku, zachwyt nad przyrodą niczym nad ożywioną postacią pełne barw i obrazów wprawia we wzruszenie i rozbudza wyobraźnię. Jeśli można tak powiedzieć, twórczość Teresy Rudolf jest bardzo „ludzka”, bliska każdemu, kto kiedykolwiek zmagał się z własnymi myślami i pragnie zostać zachęconym do głębokiej refleksji nas byciem człowiekiem.