Droga Szamana Etap 2: Gambit Kartosa | Autor: Wasilij Machanienko

Niedługo po premierze pierwszego tomu serii Droga Szamana napisanej przez rosyjskiego pisarza Wasilija Machanienko miałem przyjemność go przeczytać i zrecenzować, a teraz proszę, wydawnictwo Insignis opublikowało drugi tom tejże serii, zatytułowany Gambit Kartosa. Lektura pierwszego tomu, zatytułowanego po prostu Początek, była ciekawą rozrywką, a przy okazji zaznajomieniem się z literaturą LitRPG, czyli symbiozą świata gier komputerowych i literatury. Dzięki coraz bardziej popularnej serii Wasilija Machanienko ten podgatunek fantastyki każdego dnia zyskuje sobie nowych fanów. Nie tylko wśród zwolenników fantastyki, ale również graczy komputerowych, spędzających długie godziny przed ekranami swoich komputerów i prowadzących cyfrowe postaci przez wirtualne barwne światy.

Pierwszy tom serii Droga Szamana odkrył przed czytelnikiem świat wirtualnej rozrywki, czyli Barlionę, zapewniający użytkownikom niesamowicie rzeczywiste doznania. Barliona służy również za miejsce, w którym skazańcy odsiadują swoje wyroki, w świecie realnym śpiąc w specjalnych kapsułach. Do tego nieprzyjaznego nowicjuszom miejsca trafił Machan, który otrzymał – jak na złość – niepopularną profesję Szamana i równie mało pożądaną zdolność specjalną Jubilera. Początek opisuje trudy życia w obozie, a także nieustające levelowanie postaci Machana, przy czym współwięźniowie wcale nie ułatwiają Machanowi mijających dni.

Tom drugi, Gambit Kartosa, podnosi poprzeczkę wrażeń płynących z lektury książki wyżej. Dmitrij Machan ma za sobą całkiem sporo niełatwych przeżyć w świecie Barliony, jednak poradził sobie z przeciwnościami, jakie stawały mu na drodze. Obecnie dociera do odległych od stolicy krain i nie tracąc czasu, nadal rozwija swoje umiejętności. Doskonale zdaje sobie sprawę, że od jego zdolności zależy w wirtualnym świecie bardzo wiele: począwszy od popularności, a skończywszy na utrzymaniu się przy życiu. Jednak dobrze wie, że najszybszym sposobem na ulepszanie jego zdolności jest wykonywanie kolejnych, coraz to trudniejszych i bardziej wymagających questów, pozwalających na szybsze levelowanie jego postaci. Tak się akurat składa, że Szaman otrzymuje unikalne questy, z których jeden okazuje się na tyle poważny, że uruchamia globalną aktualizację gry.

Machan pakuje się w kolejne kłopoty, z którymi – jakżeby inaczej – będzie musiał sobie na bieżąco radzić. Wasilij Machanienko z dużą wprawą sprawił, że wydarzenia rozgrywające się w tomie drugim Drogi Szamana są na tyle dynamiczne i pełne życia, że Gambit Kartosa czyta się jednym tchem. Śledząc kolejne przygody Machana nie zauważamy nawet, kiedy strony mijają, a tempo akcji jest całkiem zadowalające. Oczywiście mamy w powieści również momenty wytchnienia, gdzie razem z Machanem zastanawiamy się nad wydarzeniami, ogólnie jednak lektura Gambitu Kartosa jest tak samo szybka, jak i przyjemna. Składające się na powieść ponad cztery setki stron nie zabierają wiele czasu. A w sumie szkoda, bo kiedy już wciągniemy się w świat wirtualnych przygód Szamana, po skończonej lekturze pozostaje jedynie uczucie niedosytu. I zadowolenia, oczywiście.

Mimo to jednak muszę powiedzieć, że w moim odczuciu książka momentami była nieco zbyt przegadana, a opisy levelowania postaci – owszem, istotne dla fabuły – były podawane podobnie jak w części pierwszej serii, czyli w nieco przydługi sposób. Mimo tych małych minusów Gambit Kartosa jednak okazuje się być powieścią rozrywkową napisaną sprawnie i w sposób ciekawy, trzymającą czytelnika w napięciu oraz – co nie mniej ważne – zdecydowanie lepszą niż jej poprzedniczka, otwierający całą serię Początek. A to już rzadkość, by część druga była atrakcyjniejsza niż pierwsza, prawda? Polecam więc nie tylko zwolennikom serii mającym za sobą lekturę części pierwszej, ale również wszystkim fanom fantastyki i gier komputerowych.

Debiutujący na rynku księgarskim gatunek LitRPG z pewnością swoją innością i powiewem nowego charakteru zyskał ogromną rzeszę fanów. Nie ukrywam, że podchodziłem do cyklu „Drogi szamana” z niewielką dozą sceptycyzmu, zastanawiając się czy jako człowiek nigdy niewciągnięty w świat gier odnajdzie się w tego typu książkach. Trzeba przyznać, że wystarczyło kilkadziesiąt stron pierwszej części by zdać sobie sprawę, że nawet laik w tej kwestii potrafi zafascynować się tymże światem. Nie miałem więc żadnych wątpliwości sięgając po drugi tom przygód Machana i podobnie jak wcześniej, kolejny raz zostałem wielkim fanem RPG na kartkach papieru.

Szaman Machan kontynuuje swoją drogę skazańca w wirtualnym świecie Barliony. Wychodzę z założenia, że każdy czytelnik zafascynowany jego przygodami w pierwszej części i tak sięgnie po kolejny tom, dlatego też nie ma sensu przywoływać choć niewielkich przykładów jego działań. Wspomnę jedynie, że wraz z głównym bohaterem odkrywamy kolejne tajemnice jego banicji, poznajemy nowych bohaterów, przeciwników i tereny na których na głównego bohatera czekają nie tylko skarby, ale także różnego rodzaju przeszkody i niespodziewani wrogowie. Dzięki temu „Droga szamana” nie zamyka się w wąskich granicach, a jej możliwości są ogromne niczym wytwór wyobraźni książkowych programistów (czyli po prostu nieograniczone). Praktycznie na każdym kroku Machana jesteśmy zaskakiwani przez autora, co z idącym w parze ciągiem przyczynowo- skutkowym daje rezultat znakomity. Podczas recenzowania pierwszej części zwróciłem uwagę na fakt dotarcia do nowego kręgu czytelniczego- graczy komputerowych. Z jednej strony wydawać by się mogło, że ta grupa społeczna nie jest zainteresowana rozrywką w postaci książek i ciężko jest odwrócić ich uwagę od ekranów. Z drugiej jednak strony cykl Wasilija Machanienki jest idealnym tworem dla współczesnych realiów. Myślę, że to świetny sposób na dostosowanie się do dzisiejszych wymogów i dowód na to, że wyobraźnia autorska dalej może konkurować ze światem wirtualnym. Oczywiście oprócz pomysłu niezwykle ważne jest także jego zrealizowanie, ale w tym przypadku możemy być o to spokojni. Kolejny raz jesteśmy świadkami wartkiej akcji, która zaskakuje nas praktycznie na każdym kroku. Utożsamiamy się z głównym bohaterem, kibicujemy jego poczynaniom i wraz z nim przeżywamy rozterki i sukcesy. Myślę, że nawet odbiorcy nie mający wcześniej żadnego kontaktu ze światem gier, również świetnie odnajdą się w barlinowej krainie.

Mimo, że bardzo często stosowane są określenia i pojęcia związane z RPG to jednak dzięki pomocy narratorskiej Machana bardzo łatwo odnajdujemy się w tychże realiach. To wszystko sprawia, że „Droga Szamana. Etap 2…” jest moim zdaniem jeszcze lepszą odsłoną przygód głównego bohatera, która przebija szok czytelniczy jakim była pierwsza część. Nie jest to już poznawanie świata, bohaterów i nowego otoczenia, ale prawdziwa walka o przetrwanie, pozycję i samodoskonalenie się. Toż to prawdziwa gratka dla wszystkich fanów fantasy, Wasilij Machanienko stworzył cykl, który prawdopodobnie na stałe zapisze się na kartach historii. Swoją odrębnością przebojowo wbił się na szczyty list bestsellerów i coś mi mówi, że jeszcze przez jakiś czas będziemy o tym autorze słyszeć. Jakiekolwiek będą dalsze losy głównego bohatera jak i jego twórcy to myślę, że „Droga szamana” pozostanie z fanami fantastyki na dłużej. Pozostaje mieć nadzieję, że zarówno naśladowcy jak i sam Machanienko mają jeszcze niejednego asa w rękawie i będziemy mieli okazję niejednokrotnie podziwiać połączenie świata gier i książek. Nigdy nie sądziłem, że dojdę do takiego wniosku, ale to połączenie wychodzi więc wzorowo.