Lewicę Racz Nam Zwrócić, Panie! | Autor: Rafał Woś

Najnowsza praca redaktora Wosia to książka wyjątkowa, która pojawia się w wyjątkowym momencie. Mijają bowiem cztery lata od wyborów parlamentarnych z 2015 roku, kiedy to rozdrobnione ugrupowania lewicowe nie dostały się do Parlamentu, a dziś, po utworzeniu koalicyjnego bloku mają szansę na dwucyfrowy, jeśli wierzyć sondażom, wynik. Zważywszy na fakt, że rzeczone sondaże są dość zgodne, widać wyraźnie, że potrzeba funkcjonowania w naszym społeczeństwie ugrupowań o lewicowej wrażliwości jest wciąż dość duża. Książka Rafała Wosia trafi więc we właściwy moment i dobrze by się stało, gdyby trafiła też do osób związanych z ugrupowaniami lewicowymi, bo znaleźć w niej można mnóstwo ciekawych pomysłów i niemal gotowych recept na to, jakie obszary współczesnej polskiej, ale też globalnej, rzeczywistości lewica mogłaby i powinna zagospodarować.

„Ilekroć uczestniczę w dyskusji na temat przyszłości lewicy – pisze Autor - mam wrażenie, że koncentrowanie się na polityce parlamentarnej czy nawet preferencjach medialnych środowiska jest drogą na skróty. Problem braku lewicy jest dużo bardziej fundamentalny. Tu nie chodzi przecież o brak tego czy owego ugrupowania albo charyzmatycznego lidera. Pustka po lewicy jest dojmująca, bo sięga samego spodu.”

Wczytując się w diagnozy redaktora Wosia, dostajemy więc na początek całkiem niezły rys historyczny idei lewicowych na przestrzeni dziejów, w których Autor przeprowadza nas przez meandry nurtów, z których ewoluowały trzy, aktualnie tworzące zbudowaną na potrzeby bieżących wyborów parlamentarnych partie lewicowe w Polsce czyli, licząc od najstarszej SLD, partii o silnie poskomunistycznym rodowodzie, Razem, która zaistniała przed czterema laty i choć nie udało się jej wejść do Sejmu, zdobyło rzeszę sympatyków, głownie wśród ludzi młodych i Wiosna, tegoroczny projekt Roberta Biedronia, który na razie jest wielką niewiadomą.

I właśnie dlatego chociażby warto jest sięgnąć po najnowszą pozycję autorstwa Wosia, który ideę lewicowości wspaniale objaśnia, szukając też dla niej miejsca w naszej zagmatwanej rzeczywistości, w której wrażliwość społeczną i otwartość na głos ludu, wyrażającą się w postawie stanowczej niezgody na nierówności, łatwo pomylić z prymitywnym populizmem.

A jeśli już przy populistach jesteśmy, nie sposób nie wspomnieć o sławetnym „programie 500+” czyli czymś, co dziś kojarzone jest z ugrupowaniem, które samo siebie pozycjonowało zawsze zdecydowanie na prawej stronie sceny politycznej. Cwani spin doktorzy, z których usług najwyraźniej partia aktualnie rządząca naszym krajem skwapliwie korzysta, podsunęli im pomysł, jak oblec się w lewicową wrażliwość, by kupić sobie głosy wyborców. Rafał Woś omawiając mechanizmy socjalnych transferów, stanowczo opowiadając się za ich sensownością, bezlitośnie wskazuje też mielizny, na jakie wpłynąć mogą ci, którzy będą je wdrażać nieodpowiedzialnie, wykorzystując je tylko do swych partykularnych celów.

Woś utyskuje na brak prawdziwej lewicy, czyli takiej, z jaką mogły się, jak kiedyś bywało, identyfikować się miliony ludzi, niezależnie od pochodzenia klasowego, płci, rasy czy wyznania. Brak ten powoduje bowiem zachwianie równowagi, którego pokłosiem są wspomniane wyżej osobliwe hybrydy, które zdecydowanie nie służą zdrowemu zachowaniu całego organizmu społecznego.

Problematyka poruszana przez Autora zdawać się może czymś niełatwym w odbiorze, w istocie jednak jest pracą, której daleko do akademickiej sztywności i przyciężkawego naukowego stylu. Czuć, że lekkie pióro Rafała Wosia wprawione jest w felietonistycznej stylistyce, dzięki czemu czyta się go świetnie i spokojnie można jego najnowszą pracę praktycznie każdemu czytelnikowi.