Dopóki Starczy Mi Sił | Autor: Karolina Klimkiewicz

Zdarza Wam się czasem mieć ochotę przybrać zupełnie nową tożsamość i móc robić to, na co macie ochotę nie przejmując się konsekwencjami? Macie czasami taką chęć by zmienić swoje dane personalne, przenieść się w nowe miejsce, do nowego miasta i zacząć wszystko od nowa, całe życie, z czystą białą kartką? Nie wiem, jaka byłaby Wasza odpowiedź, ale ja czasem chciałabym mieć taki wybór. Nie wszyscy go jednak mają. Bohaterka powieści Karoliny Klimkiewicz „Dopóki starczy mi sił” mogłaby wiele o tym opowiedzieć.

Zola Henderson i jej ciotka Camilla przez sześć lat uciekały przed przeszłością. Gdy Zola miała jedenaście lat w jej życiu wydarzyło się coś, co po skumulowaniu dało efekt ciągłej ucieczki i zmiany samej siebie. Nowe fryzury, soczewki dające inny kolor oczu, nowe cechy charakteru, inny styl ubierania, nowe imię i nazwisko… Zola jest już szczerze zmęczona tym, że nie ma swojego miejsca na ziemi i przystani, w której mogłaby zapuścić głębsze korzenie. Niestety, co kilka miesięcy muszą zmieniać miejsce pobytu. Wszystko zmienia się, kiedy Zola i Camilla przeprowadzają się do nadmorskiego miasteczka Jonesport. Tam Zola zaczyna żyć, czuć się bardziej sobą i odkrywa swoje prawdziwe „ja”, które musiała ukrywać przez wiele lat.

Będę z Wami szczera. Otwierając tę powieść na pierwszej stronie nie spodziewałam się wiele. Myślałam nawet, że poza dobrym pomysłem na fabułę o ucieczce przed demonami przeszłości nie znajdzie się tam nic innego wartego uwagi. W tym miejscu chciałabym napisać jak bardzo się pomyliłam. Historia okazała się świetnie napisana, trzymająca w tej niepewności, kiedy pojawi się przeszłość Zoli i ją dopadnie. Nie spodziewałam się, że będzie tak dobra, że nie będę w stanie się oderwać i czytać po nocach a rano przecież trzeba wstać do pracy! Bardzo wczułam się w całą historię, przeżywałam wszystko wraz z Zolą, jej niepewność, strach, obawy, ale też i radość, szczęście i… miłość. Jednakże ciągle gdzieś z tyłu głowy świeciła mi się lampka, że to nie jest na zawsze, że coś musi się zdarzyć. Punkt kulminacyjny, jaki ma miejsce to… nie spodziewałam się, że autorka napisze tak nieoczywiste zakończenie! Musicie wiedzieć, że zakończenie… nie jest takie, jakie początkowo obstawiałam, ale to bardzo, bardzo dobrze.

Co do postaci to jestem pod ogromnym wrażeniem, jak została wykreowana Zola oraz Liam. Ona jest dziewczyną, która przerobiła już chyba wszystkie możliwe cechy charakteru od zbuntowanej nastolatki do cichej szarej myszki. Zaimponowała mi swoją odwagą i poświęceniem, na jakie jest gotowa oraz dojrzałością, z jaką podejmuje tak ważne i mające wpływ na jej przyszłość decyzje. Natomiast Liam to, można powiedzieć, szkolna gwiazda sportu, uwielbiany przez dziewczyny, szanowany przez kolegów, ale mający także swoją drugą naturę spokojnego, romantycznego nastolatka. Ich związek jest typowym związkiem nastolatków w książkach young adult, ale czytając „Dopóki starczy mi sił” nie odnosi się takiego wrażenia, właśnie przez dojrzałość, jaką oboje sobie okazują.

Ciężko jest mi sobie wyobrazić jak ja zachowałabym się, gdybym musiała zmienić tożsamość, bo uciekałabym przed złymi ludźmi. Zdaję sobie sprawę, że na świecie może być wiele takich przypadków i tym bardziej mi oni imponują, że nie dają się złapać, że walka o życie jest dla nich najważniejsza. Historia, którą napisała polska autorka!, jest historią gdzie odwaga i zmęczenie idą w parze, a pojawiająca się na horyzoncie nadzieja jest niczym malutka plamka wchodzącego słońca. Pani Klimkiewicz napisała powieść, którą czyta się i ma się wrażenie, że została przetłumaczona, że została wydana za granicą. Nie zrozumcie mnie źle, polscy autorzy coraz częściej sięgają po inne gatunki niż obyczajówka czy kryminał, a też nie zawsze coś pójdzie zgodnie z planem. „Dopóki starczy mi sił” jest napisana w taki sposób, że można się pomylić, iż autorem jest zagraniczny pisarz. Lub to po prostu dobry zabieg z zagranicznymi imionami. Jestem oczarowana stylem autorki, jak potrafi wzbudzić i wywołać emocje nie do opisania.
Z pewnością, jeśli kiedyś wystarczy mi wolnego czasu to chętnie poznam inne historie napisane przez panią Klimkiewicz. Jest ona dla mnie swego rodzaju malutkim objawieniem. Gorąco Wam polecam przeczytać i dać się wciągnąć w świat uciekającej Zoli i Camilli. Romans, tak dojrzały i pełen uczucia, wystawiony na potężną próbę… wszystko znajdziecie w „Dopóki starczy mi sił”. Polecam, polecam!