Okruchy Lustra | Autor: Agnieszka Pyzel

Nie jestem specjalistką, czy też wierną fanką literatury kobiecej i w zasadzie każda autorka jest dla mnie nieznana, jednak czasami sięgam po historie miłosne dla odprężenia. Agnieszka Pyzel, debiutuje powieścią „Okruchy lustra”, w której pokazała nam, jak mówi okładkowa rekomendacja, emocjonalną opowieść o miłości silniejszej niż śmierć. Do sięgnięcia po tę lekturę skłoniła mnie również okładka w jesiennych barwach i zapowiedź historii o trudnej miłości w czasach PRL-u.

Książka opowiada o dziwnym związku Michaliny i Allana, którzy raz są razem, raz się rozstają, jednak cały czas kochają bezgranicznie. Michalina jest młodą, zdolną aktorką, która jednak nie wypada najlepiej na egzaminie dyplomowym, przez co nie może znaleźć zatrudnienia w Warszawie, dlatego udaje się na prowincję. Allan jest popularnym pisarzem, który pięknie potrafi pisać o uczuciach, jednak nie za bardzo już okazywać, co dla Michaliny stanowi dodatkowy argument, aby wyjechać ze stolicy i zostawić za sobą trudną miłość do tego mężczyzny. Nie może jednak o nim zapomnieć, mimo że poznaje tam wspaniałego człowieka – Maćka, który ją uwielbia i daje poczucie bezpieczeństwa i stabilizacji. Czy Michalina jednak tego potrzebuje, czy pójdzie za głosem rozsądku, czy serca? Czy da się kochać dwóch mężczyzn na raz?

„Okruchy lustra” czyta się dość dobrze, chociaż niektóre rozwiązania są rażące. Autorka nie uniknęła podstawowych błędów, powtarzania takich samych zdań kolejnych stronach, jakby nie umiała znaleźć różnorodnych słów dla opisania jednej sytuacji czy emocji. Jednak zdołała stworzyć odpowiednią atmosferę szarzyzny, braku perspektyw i wyboru, jaki charakteryzował czasy, w jakich osadziła akcję książki. Mimo że rzeczywistość PRL-u nie jest szczególnie często i wyraźnie eksponowana i w zasadzie bez jednoznacznej informacji, że akcja dzieje się właśnie wtedy, trudno byłoby się tego domyślić, to jest jej wystarczająco dużo, nie ona stanowi meritum powieści. Autorka świetnie też oddała z jednej strony życzliwość, a z drugiej zawiść środowiska aktorskiego, z jakimi spotykała się bohaterka.

Do ogromnych minusów książki zaliczam to, że główna bohaterka nie wzbudziła we mnie ani sympatii, ani nie zdołałam też zrozumieć jej zachowania. Jest niezwykle irytująca ze swoim niezdecydowaniem, miotaniem się, poszukiwaniem prawdziwych uczuć. Oczekuje od Allana tego, co dają jej inni mężczyźni, jednak to jego kocha i unieszczęśliwia tych, którzy są gotowi oddać jej wszystko. W oczekiwaniu tego, że jej ukochany będzie poświęcał jej sto procent uwagi jest coś tak okropnie niedojrzałego, że wydaje się nieprawdopodobne. Chyba że artystki tak mają, potrzebują atencji jak powietrza. Michalina niby kocha i nie może zapomnieć o Allanie, ale też nie walczy o związek, dąsa się, nie odrzuca innych mężczyzn, nie stara się też zrozumieć jego potrzeb jako pisarza. Interpretuje jego słowa i zachowanie jako świadectwa jego niewystarczająco silnych uczuć.

Nie chciałabym mieć do czynienia z taką osobą jak Michalina, dlatego też cała książka nie do końca mi się spodobała. Miłość może mieć różne oblicza, ale ta historia nie porwała mnie, działania i uczucia bohaterki są tak irracjonalne, że mnie zmęczyły. Jednak wierzę, że powieść może znaleźć bardziej zadowolone czytelniczki, bo warsztatowo nie mogę jej wiele zarzucić.