Nowakowie Tom 2 Uchylone Drzwi | Autor: Barbara Sęk

Patchworkowe rodziny – czy we współczesnym świecie to już normalność, czy ten model rodziny jeszcze trudno nam jest zaakceptować? Jak to jest porzucić z dnia na dzień żonę, z którą spędziło się dwadzieścia lat, porzucić czwórkę dzieci i zacząć wszystko od nowa z kochanką? Na ten temat mogę sobie jedynie gdybać. O takiej właśnie patchworkowej rodzinie – rodzinie Nowaków Barbara Sęk stworzyła sagę. Pierwsza część „Nowakowie. Kruchy fundament” zostawiła mnie z emocjonalnym kacem. Nie mogłam odpuścić i musiałam wiedzieć, co będzie dalej z tą rodziną, w jakim kierunku to wszystko się rozwinie. Druga część „Uchylone drzwi” była najbardziej wyczekiwaną przeze mnie książką, lecz z wielkim strachem zaczynałam ją czytać. Była też i ekscytacja, bo w końcu się dowiem, co ten główny bohater znowu zmalował, lecz jak wspomniałam i strach, bo pierwszą część uznałam za najlepszą książkę obyczajową 2019 roku, więc co będzie, gdy ta część mi się nie spodoba i nie sprosta moim wysokim oczekiwaniom? Wzięłam długi oddech, zaczęłam czytać i po kilku rozdziałach już wiedziałam, że będzie dobrze.

Rodzina Nowaków przeszła wiele. Głowa rodziny Krzysztof – uważany przez trójkę swoich starszych dzieci za ideał, człowieka bez skazy – uwikłał się w romans z Moniką. Jego żona Małgorzata wciąż nie może pogodzić się z rozpadem ich małżeństwa. Jak ot tak nagle przekreślić dwadzieścia lat życia. Krzysztof jednak idzie za głosem serca, poświęca swoją pierwszą rodzinę i wiąże się z kobietą-kochanką, którą kocha prawdziwą miłością. Jednak ich związek także nie będzie szczęśliwy, bowiem Krzysztof będzie się miotał między dwiema rodzinami, jego dzieci będą go potrzebowały. W tym układzie nie będzie osoby, która będzie szczęśliwa. Każdy będzie cierpiał a los w tej części nieoszczędni rodziny Nowaków i ześle poważne przeszkody, które zagrożą całej rodzinie. W „Kruchym fundamencie” dzięki retrospekcji obserwowaliśmy początek związku Małgorzaty i Krzysztofa i dostaliśmy romans już w rozkwicie. W tej zaś części zobaczymy, w jaki sposób narodził się związek z Moniką, jego wzloty i upadki aż do narodzin najmłodszego dziecka Krzysztofa – Kuby. Co będzie dalej z tą rodziną? O tym już musicie przeczytać sami!

Znacie największe kłamstwo czytelnika, że tylko jeszcze jeden rozdział i idę spać, koniec na dziś? Podczas czytania tej właśnie książki okłamywałam się wielokrotnie i poległam, nie potrafiłam jej odłożyć, bo musiałam wiedzieć, jak to wszystko się skończy. Co z tego, że ponownie moje emocje szalały i w głowie kłębiły się myśli a na policzkach były wypieki – musiałam wiedzieć i koniec! To, że ją przeczytałam w jeden dzień wcale nie było takie mądre, bo gdy piszę tę recenzję mijają trzy dni od lektury, a ja ponownie skończyłam z czytelniczym kacem, który chyba jest jeszcze większy niż po pierwszej części. Jestem pełna podziwu dla autorki, że w taki sposób potrafi pisać o rodzinie, napisać fabułę, której nie sposób przewidzieć, a czytelnik angażuje się w stu procentach, przeżywa i o niej rozmyśla.

O rodzinie Nowaków nie da się czytać na spokojnie, nie uniknie się też oceny każdego z jej członków. Bohaterowie swoim postępowaniem dążą do tego, żeby nie można było ich lubić i choć namieszali dorośli, to książka skupia się też na dzieciach, które, choć są już dorosłe, to w zastałej sytuacji są pogubione i nie potrafią się odnaleźć. Najdoroślej zachowuje się mały Kuba. Nie potrafię wyjaśnić dlaczego, ale od samego początku kibicuję Małgorzacie i jestem ogromnie ciekawa, jak jeszcze rozwinie się ta postać.

Barbara Sęk podjęła się napisania książki o dość trudnym temacie – rozbicia rodziny i wyszła autorce książka niezwykle prawdziwa i realna. O bohaterach, ich postępowaniu się nieustannie rozmyśla i chcąc nie chcąc ocenia. Ogromnym zaskoczeniem ponownie okazało się samo zakończenie książki – tak się po prostu nie robi! Jak teraz spokojnie czekać na trzecią część! Polecam „Uchylone drzwi” bardzo gorąco – fani książek obyczajowych będą usatysfakcjonowani. Książkę polecam też tym czytelnikom, którzy nie czytają takiego gatunku – niech przekonają się, co tracą.