Kobiety Z Odzysku | Autor: Izabella Frączyk

Kobieca literatura obyczajowa to grząski teren i łatwo trafić tam na minę. Polskie autorki mają spory problem z pisaniem o miłości, sceny erotyczne wychodzą zwykle koszmarnie. Ucieszyłam się ogromnie, że ich nie ma w „Kobietach z odzysku” Izabeli Frączyk. Tak naprawdę niby są, ale zarysowane tak ogólnie, jakby ich nie było. To w zupełności wystarczy. Co prawda „Kobiety z odzysku” nie są tylko o miłości, ale moje ostatnie przykre doświadczenia z tego typu powieściami nakazują mi podkreślić na samym początku, że w tym wypadku nie byłam zniesmaczona nieudolnością autorki.

Bohaterkami powieści są trzy przebojowe kobiety tuż przed trzydziestką: Zuza, Fela i Gośka. Wszystkie trzy przeszły już wiele w swoim życiu: Felicja, perfekcyjna pani adwokat, straciła męża i dziecko, Gośka, prowadząca kwiaciarnię, odkryła, że jej mąż ma co najmniej dwie inne żony w innych krajach, a Zuza, właścicielka firmy budowlanej, musiała rozstać się z mężem, bo razem z jego matką zamienili ich życie w koszmar, gdyż tak bardzo oczekiwali potomstwa. Dziewczyny wspólnie wybierają się na wakacje do Egiptu, które całkowicie odmienią ich życie. Każda z nich przywiezie w tej podróży mężczyznę bliskiego sercu, a wszystkie dziwne i tajemnicze wypadki potoczą się w stronę szczęśliwego końca. Zuzka zostanie porwana przez arabskich szejków, Fela przeżyje niesamowitą przygodę z Jackiem poznanym w podróży powrotnej, a Gośka odnajdzie ukojenie wszystkich lęków w ramionach Marcina.

Po powrocie z wakacji wydarzenia wcale nie zwalniają. Okazuje się, że Felicja jest w ciąży, ktoś podrzuca na wycieraczkę Gośki maleńkie dziecko, a Zuza rozstaje się ze swoim facetem, gdy przed jej drzwiami kurier wyładowuje prezent od szejków – spełnienie jej marzeń, czyli wspaniałego harleya. W międzyczasie dziewczyny nabierają podejrzeń, że Marcin nie jest tym, na kogo wygląda, Fela odnajduje ponownie Jacka, który kupuje dla nich dom marzeń, który jednak kryje potencjalnie niebezpieczną tajemnicę, a Zuzka wchodzi w spółkę z Ahmedem – przystojnym instruktorem surfingu, którego poznała w Egipcie, a który zakochał się w niej bez pamięci.

Jak więc można się domyślić, treść książki jest odrobinę głupiutka i naiwna, absolutnie niemożliwa w rzeczywistości. A jednak tak pomysłowa, tak zabawnie napisana, że sprawiła mi sporo przyjemności. Izabela Frączyk pisze lekko i nieformalnym językiem. Jej powieść aż skrzy się od dobrego humoru, a żart goni żart. Stworzyła postaci dosyć sztampowe i tak naprawdę podobne do siebie – bo wszystkie bohaterki są przebojowe, odważne, odnoszą sukcesy w swojej branży, mają takie samo poczucie humoru i zawsze tryskają pozytywną energią, a przy tym dałyby się pokroić jedna za drugą. Mężczyźni z kolei są opiekuńczy, pomocni i wyrozumiali. Wszyscy zawsze są w dobrym nastroju, który udziela się także czytelnikowi.

Mimo wielkich rozmiarów, przeczytanie książki nie zajmie wam wiele czasu, bo wydarzenia dzieją się tak szybko, że nie sposób się od niej oderwać. Niesamowite zbiegi okoliczności, drobne wpadki, głupie żarty sytuacyjne sprawiają, że nie ma czasu na nudę podczas poznawania przygód naszych bohaterek. To dobra lektura na lato, kiedy nie mamy ochoty katować się literaturą ambitną, ale jednak dobrze bawić w towarzystwie szalonych, zawadiackich, a przy tym ciepłych i oddanych sobie dziewczyn. Ich perypetie miłosne, traktowanie codzienności bezproblemowo, a niecodziennych cudów jako darów losu pozwala spojrzeć na życie z większym optymizmem i oczekiwać wszystkiego, co dobre. Bo szczęście, rozwiązanie problemów może być tuż za rogiem.