Jedni Za Drugich | Autor: Donata Julii

„Jedni za drugich” Donaty Julii to pozycja niezwykle tajemnicza. Opis niewiele tak naprawdę mówi, a rozmiary są doprawdy niewielkie. Czym zatem jest ta książka? Ja odpowiedziałabym, że nie jest to jednoznaczna pozycja, ale jednocześnie bardzo refleksyjna.

Pierwsze skojarzenie, które przychodzi mi na myśl, gdy mowa o „Jednych za drugich” to pozycje Reginy Brett. Ta zagraniczna autorka, która odniosła międzynarodowy sukces, w swoich książkach zmusza do refleksji czytelnika, pociesza, daje wskazówki. To samo mogę powiedzieć o pozycji Donaty Julii.

Autorka, podobnie do Reginy Brett, w swoich zatytułowanych „lekcjach” odnosi się do wiary chrześcijańskiej, wiary, choć robi to bardziej jawnie i częściej niż Brett. Zatem osobom innego wyznania bądź ateistom może się ta pozycja nie spodobać w pierwszym odbiorze. Choć tak naprawdę wiara bardzo często staje się jedynie odniesieniem do tego, co dotyczy każdego człowieka. Uczuć, umiejętności zachowania w różnych sytuacjach i wielu innych. Donata Julii przemawia jako człowiek i kieruje swoje słowa do innego człowieka, dając wskazówki, pokazując pewne sytuacje z innej perspektywy.
W moim odczuciu „Jednych za drugich” nie można czytać za jednym posiedzeniem, choć objętość tej pozycji jednoznacznie na to wskazuje. Każdy z króciutkich rozdziałów, inaczej nazwanych przeze mnie lekcjami, jest przepełniony tak wieloma sentencjami, stwierdzeniami, które wręcz zmuszają do refleksji, że nie sposób przeczytać książki Donaty Julii powierzchownie. Ta cecha tej pozycji za to bardzo kojarzyła mi się z pozycjami napisanymi przez Wiesława Myśliwskiego. Czytelnik powinien delektować się każdym słowem, zagłębiając się w nie, snując refleksje i odnosząc je do swojego życia.

Kolejną z cech „Jednych za drugich”, która jednocześnie staje się zaletą, jest możliwość wielokrotnego czytania tej pozycji. Mogłoby się to zdawać dziwne, bo każdą książkę teoretycznie można przeczytać dwa, trzy i więcej razy. Jednakże w przypadku pozycji autorstwa Donaty Julii za każdym razem można odkryć jeszcze jedną warstwę, jeszcze jedno znaczenie, jeszcze coś więcej. Czytelnik wówczas staje się pewnego rodzaju poszukiwaczem, jeśli można tak powiedzieć.

„Jedni za drugich” spodobają się także fanom poezji. Jest to bowiem swego rodzaju poezja, tyle że prozą. Można to dostrzec zwłaszcza w warstwie językowej. Styl Donaty Julii jest niezwykle podniosły, patetyczny i choć niektórzy mogliby uznać to za przerost formy nad treścią, to jednak ja widzę pewną zgodność w tym. Uczucia, o których mówi autorka, sytuacje, które opisuje, wbrew pozorom wymagają patetyzmu.

Książkę tę uważam za wyjątkową i wartą uwagi jeszcze z jednego dosyć istotnego powodu. Nie została ona napisana pod publikę, nie została skierowana do masowego czytelnika, a celem autorki nie było zbicie fortuny na tej pozycji. Widać to biorąc pod uwagę treść oraz styl. To, co Donata Julii przelała na papier, to były jej prawdziwe – a przynajmniej takie odnoszę wrażenie - myśli, poglądy, którymi chciała podzielić się z gronem odbiorców, niezależnie od tego, ilu by ich było.

Jednym minusem dla wielu osób prawdopodobnie będzie zaś cena. Jest nieco wysoka, jeśli wziąć pod uwagę naprawdę niewielką objętość. Być może większość osób z tego właśnie powodu już na tym etapie odrzuci tę pozycję, choć niesłusznie.

Czy polecam „Jednych za drugich”? Zdecydowanie tak. Mimo niepozornych rozmiarów, niejasnemu opisowi i niezbyt zachęcającej okładki skrywa w sobie znacznie więcej. To jedna tych pozycji, której nie należy oceniać po okładce.

Jak wyzbyć się złego i wkroczyć na drogę pracy nad sobą? Które cechy warto w sobie pielęgnować, a jakie uznać za wady? Czy każdy człowiek jest kochany, nawet w przypadku osamotnienia? Odpowiedzi na te i inne pytania znajdziemy w książce „Jedni za drugich”. Donata Julii sięga po głębsze rozważania nad istotą ludzkiej egzystencji, jednocześnie wskazując na to, którymi ścieżkami powinniśmy podążać.
Jakiej tematyki dotyka Donata Julii? W swojej książce pisze o cierpieniu, miłości międzyludzkiej, małżeństwie, wychowaniu dzieci, nadgorliwości i lęku. Porusza również kwestie wikłania się w uzależnienia, stosunku do finansów, chorób duszy. Zdecydowanie najwięcej uwagi zostało poświęcone jednak cierpieniu: jego znaczeniu, rozumieniu i przezwyciężaniu, a także refleksji nad tym, że jest to rzecz nieunikniona i nie da się bez niej przeżyć swojego życia. Dlatego warto się z nią oswoić. A w tym wszystkim najważniejsze miejsce zajmuje Bóg. To o Jego niezmierzonej miłości, największym poświęceniu, bezustannym wsparciu, oddaniu i miłosierdziu wspomina się w każdym z rozdziałów „Jedni za drugich”. Czytelnik zostaje zapewniony o boskiej obecności w życiu każdego z nas, zarówno w chwilach trudnych, jak i podczas świętowania radości. W książce znajdziemy również apel o bycie lepszym człowiekiem. O wyzbycie się nienawiści, pychy, kłótliwości, narzucania się, autokrytyki. Zamiast tego mamy akceptować i kochać samych siebie, a także pomagać innym ludziom. To jak współczesne nawoływanie do nawrócenia i pracy nad sobą.

Próbując określić formę utworów, jakie znalazły się w publikacji, można zdefiniować je jako coś między esejem, a felietonem. Jednocześnie nie da się oprzeć wrażeniu, że rozdziały przypominają kościelne kazania: są bowiem apelem, wezwaniem, w którym co krok mamy do czynienia z bezpośrednim zwracaniem się do odbiorcy. Jednak refleksje zostały spisane w dość chaotyczny sposób, z wielokrotnym powtórzeniem tych samych kwestii. Niektóre wypowiedzi łączą się ze sobą, inne są niczym niepowiązane, schwytane w locie myśli, co miejscami zaczyna przypominać zbiór sentencji na temat podporządkowany tytułom rozdziałów. Z pewnością jest to zabieg celowy, mający zwrócić uwagę czytelnika na najważniejsze kwestie poruszane w publikacji. Wielokrotne przywoływanie pewnych sformułować powoduje, że zapadają one głęboko w pamięć. Ponadto mamy wtedy przed sobą zbiór ożywczych, inspirujących myśli do cytowania i wybierania na szybko w trudnych chwilach. Bardzo często pojawiają się też pytania, ale nie retoryczne, tylko takie, które za chwile zostają bardzo skrupulatnie wyjaśnione. Niewątpliwą zaletą publikacji jest stosowanie języka potocznego i odwołań do życia codziennego. To czyni książkę „Jedni za drugich” lekturą przystępną dla każdego. Nie wymaga rozumienia pojęć naukowych ani wyższego wykształcenia. Zdania są proste, krótkie, bez drugiego dna.

Lektura publikacji z pewnością przypadnie do gustu osobom wierzącym, ponieważ wnosi wiele spostrzeżeń, nad którymi można pochylić się na dłużej i z pewnością przyczynia się do wzmocnienia wiary. Jest to bogaty nośnik wartości chrześcijańskich. Opowiada bowiem o przezwyciężaniu losu na rzecz wygranej siebie i nagrody w postaci spotkania z Bogiem, a także uczy jak patrzeć dalej, poza strachem, własną niedoskonałością i bólem. To również dowód na to, że można poszukiwać Boga w życiu codziennym, nie tylko od święta. Warto jednak mieć na uwadze, że nie jest to lektura dla osób zmagających się z chorobami psychicznymi, ponieważ wielokrotnie pojawia się tu próba odwiedzenia człowieka od szukania wsparcia i pomocy specjalistów w tym zakresie.