Pandemia | Autor: Robin Cook

Z Robinem Cookiem spotkałam się tylko raz, bardzo dawno temu. Wciąż jednak to spotkanie dobrze wspominam, szczególnie, że od tamtego czasu moje zainteresowanie thrillerami medycznymi tylko się pogłębiło. Tym razem jednak moje odczucia w stosunku do jego powieści są dość skomplikowane.

„Pandemia” to powieść, która od początku zaskakuje, ale moim zdaniem jej poziom jest dość nierówny. Mocne, intrygujące momenty przeplatają się z niepotrzebnymi wtrąceniami i rozdziałami pełnymi nudy. O ile lekturę tę rozpoczęłam z ekscytacją i dużym zaciekawieniem, tak kontynuowałam ją już ze słabnącą sympatią i niezrozumieniem. Mam wrażenie, ze tym razem autor nie wykorzystał potencjału tej historii. Choć szalenie interesująca, to jednak wprowadziła mnie w stan niezadowolenia i znużenia.

Opowieść oparto na motywach nowoczesnej technologii i rozwoju medycyny, podparto znakomitymi charakterystykami bohaterów, zajmujących się na co dzień ważnymi rzeczami, a w tle zamigotała groźba pandemii. Uważam, że taką historię można było przedstawić w sposób bardziej zajmujący i angażujący. Ja sama wracałam do tej książki kilka razy, prawdę mówiąc tylko ze względu na chęć poznania zakończenia i wyjaśnienia kilku zagadek.

Intryga stworzona przez Robina Cooka okazała się zastanawiająca i skłaniająca do myślenia, a także dość niepokojąca. Zastosowane rozwiązania, terminy medyczne, kryjące się w tej fabule sekrety rzeczywiście wywołały we mnie zaniepokojenie i obawę. Szkoda natomiast, że te odczucia nie miały charakteru permanentnego i gasły wraz ze zwalnianiem akcji. Poza tym, w mojej ocenie całość okazała się zbyt uproszczona, nieco okrojona z tego, co tak naprawdę mogło czytelnika zainteresować.

Sięgając po tego typu opowieść zawsze istnieje pewne ryzyko, że przekaz okaże się niezrozumiały, za bardzo skomplikowany, a specjalistyczne zwroty i opisywane działania przytłoczą nadmiarem szczegółów, odbierając przyjemność z lektury osobom, które nie mają pojęcia na temat tego typu spraw. Niemniej na obronę autora muszę przyznać, że postarał się on, by tak się nie stało. Śledząc uważnie akcję i usiłując skupić się na opisywanych wydarzeniach, nie czułam, żeby fabuła mnie przerastała i nadążałam za tokiem myślenia Cooka.

Myślę, że dość sporną kwestię przy ocenie książki może w tym przypadku stanowić fakt, że składa się ona na część cyklu. Z jednej strony zawsze przyjemnie wraca się do cenionych bohaterów, podąża ich ścieżkami i przekonuje, jak rozwijają się ich wątki. Z drugiej zaś ta prywata, skupienie na osobistych problemach przedstawianych postaci i kontynuacja poprzednich części trochę mnie zmęczyły. I mówię to mimo ciepłych uczuć w stosunku do doktora Stapletona.

No właśnie. Bez wątpienia udział takich bohaterów podnosi wartość utworu. Jack okazał się inteligentnym, charyzmatycznym, doświadczonym i pewnym siebie doktorem. Sceny z jego udziałem przynosiły sporo emocji, a obok niego ciężko było przejść obojętnie.

Doceniłam także styl autora. Dość jasny, przejrzysty, możliwie lekki i przyjazny czytelnikowi. Mimo niedociągnięć dobrze się ten tytuł czytało.

„Pandemia” to książka, której mam sporo do zarzucenia. Uważam, że Cook nie dał z siebie wszystkiego, a całość wypadła przez to nieco blado. Interesujący temat został przedstawiony w nie do końca interesujący sposób. Akcja rozwijała się zbyt wolno, momentami działo się nieznośnie mało. Tymczasem poruszana tematyka jest warta uwagi i mocno różni się od tego, co możemy znaleźć na sklepowych półkach. Ciężki wybór.