Historie Miłosne | Autor: Kamila Cudnik

Zapytano mnie niedawno w pewnej ankiecie, co skłania mnie do sięgania po utwory debiutujących pisarzy. Prawdę mówiąc, zwracam zwykle uwagę na rekomendacje innych czytelników, bo to one są dla mnie najbardziej wiarygodnym źródłem informacji o książce. Decydując się na spotkanie z bohaterami książki „Historie miłosne” Kamili Cudnik, będącą właśnie pierwszą literacką propozycją tej autorki, zwróciłam uwagę na subtelną okładkę i intrygującą zapowiedź na tylnej obwolucie. Dość dobre recenzje tym bardziej mnie zachęciły i nie zawiodłam się.

Początkowo nie czytało mi się tej książki dobrze, jednak wraz z rozwojem akcji nie mogłam się od niej oderwać. Bohaterką jest Sara, którą poznajemy w momencie, kiedy w sylwestra wraca z pogrzebu swojej ukochanej ciotki do domu, w którym czeka na nią mąż Tomek. Mają wyjść razem przywitać nowy rok, jednak kiedy Sara zmęczona, zbolała i stęskniona dociera do domu, Tomek stwierdza, że jest chory i nigdzie nie idzie. Stopniowo dowiadujemy się, że niczym niezmącone szczęście tego małżeństwa jest tylko fasadą, za którą kryje się dużo pogardy, niezrozumienia, nieżyczliwości, zdrady oraz mroczna tajemnica ze zbrodnią w tle. W międzyczasie pojawia się Sergiusz – korespondent wojenny, który wynajmuje od Sary jej mieszkanie i rodzi się między nimi głębokie porozumienie i wspólna troska.

„Historie miłosne” to, wbrew pozorom, nie opowieść o romansie, ale całkiem dobrze skonstruowana powieść psychologiczna, która dotyczy kilku problemów. Po pierwsze przedstawia psychopatyczną osobowość Tomka, który uważa, że może posiadać ludzi na własność i może decydować o ich losie. Wykorzystuje wszystkich ludzi ze swojego otoczenia dla własnych korzyści, nie gra uczciwie, a kiedy kobiety chcą go opuścić, nie pozwala im na to. Po drugie, przybliża osobowość ofiary, bo za taką właśnie mam Sarę. Jest kobietą, która mogłaby poradzić sobie samodzielnie w życiu, jednak pozwala Tomkowi sobą pomiatać, umniejszać swoją wartość, przebacza epizody fizycznej przemocy i zdrady, gdy tylko mąż okaże jej odrobinę cieplejszych uczuć. Wydawać by się mogło, że Sarze brakuje charakteru, jednak jej postępowanie jest jak najbardziej prawdopodobne, psychologiczne procesy, motywacje, interpretacje są typowe, a więc całkiem możliwe. Sergiusz to kolejna osobowość, której warto poświęcić chwilę uwagi, bo on z kolei zaimponował mi dojrzałością, która pozwoliła mu żyć tak, jak lubi, a przy tym nie krzywdzić innych. To dlatego rozwiódł się z żoną i pozostał z nią w przyjaznych stosunkach, bo rozumiał, że nie wyrzeknie się podróży w niebezpieczne miejsca w imię rodziny.

Muszę podkreślić, że bardzo lubię takie powieści jak ta. Fabuła jest wciągająca, dużo się dzieje, a napięcie jest budowane stopniowo, od momentu, kiedy zdajemy sobie sprawę, że coś jest nie tak, do pełnej prawdy o tym, jakimi poplątanymi ludźmi okazują się bohaterowie. Główna bohaterka trochę mnie zirytowała, kiedy dała swojemu mężowi drugą szansę po tym, gdy ją uderzył, ale przecież w prawdziwym życiu wiele kobiet robi dokładnie to samo – nie od razu porzuca swoich katów, a nawet nie robi tego nigdy. Zawsze przecież można znaleźć jakieś wytłumaczenie dla niewybaczalnego zachowania. Może nie do końca polubiłam Sarę, ale zrozumiałam. Sergiusz również nie jest skończonym aniołem, jednak bardzo przyzwoitym człowiekiem. Jego pobyt w Syrii pośród ruin zniszczonego miasta i obserwacje miejscowej ludności podczas prób zbudowania sobie możliwie normalnego życia w tych nieludzkich warunkach chwytają za serce. Podsumowując, debiut pani Cudnik uważam za bardzo udany, bo dostarczył mi sporą dawkę emocji dzięki wzorcowemu budowaniu napięcia, wartkiej akcji i realistycznym postaciom.