Rety, Kotlety! Babciu! | Autor: Zuzanna Trojnacka Dasiak

„W pewnym lesie, gdzie tęcza kończy się, a zaczyna się nowy świat, narodziła się miłość i przyjaźń trójki przyjaciół: myszki Fili, biedronki Busi i mrówki Tobi. Przyjaciele znają się od lat i nie wyobrażają sobie życia bez siebie. Lubią się spotykać, bawić, żartować i śmiać. Jak prawdziwi przyjaciele. Przyjaźń na dobre i złe. Pewnego pięknego poranka przyjaciele wśród lasów, łąk i pól odkrywają domek podobny do domku Baby-Jagi. Jednak, jak się później okazuje, był to domek… No, właśnie! Kogo to był domek? Kto był jego właścicielem?”.

Zazdroszczę wnukom autorki tej książki. Ja nie miałam babci, która napisałaby książkę i by mi ją zadedykowała. To będzie dla nich piękna pamiątka, jaką będą mogły się chwalić, bo to całkiem przyjemna opowieść. Może i nie zmienia świata, jest napisana prostym językiem, ale nie jest to żaden zarzut w stosunku do tej historii.

Potwierdzę słowa znajdujące się na okładce – to ciepła bajka. Kiedy ją czytałam, oderwałam się na chwilę od wszystkiego. Przeniosłam się do nieco lepszego świata i z żalem go opuszczałam. Szkoda, że nie mogłam się tam przenieść, by poznać bohaterów. Wydawali się w porządku.

Jak już wspomniałam, historia została napisana prostym językiem i to akurat moim zdaniem stanowi jej plus. Dlaczego? Ponieważ starsze dzieci będą mogły bez problemu poradzić sobie z lekturą tej historii. Nie ma tu skomplikowanych wyrażeń i najmłodsi czytelnicy od razu zrozumieją, co Zuzanna Trojnacka-Dasiak będzie miała im do powiedzenia. Książka ma bowiem pewne przesłanie, ale sami musicie je odkryć, ja nie chcę niczego podawać wam na tacy. Warto przeczytać tę historię, to tylko 30 stron – niecała godzina czytania. Przynajmniej dla dorosłych. Dzieci też raczej dość szybko się z nią uporają. Tym bardziej, że czcionka, jaką jest napisana ta książka, jest bardzo duża, więc nie męczy się wzrok.

Bohaterowie wzbudzają zaufanie. Chociaż mam już swoje lata, miło spędzało mi się z nimi czas. Nie powiem, że byli jakoś bardzo rozbudowani, ale czy mi to przeszkadzało? Nie, to przecież miała być historia przede wszystkim dla dzieci. I spełnia swoje zadanie bardzo dobrze. „Wypróbowałam” tę opowieść na dziewięciolatce i ona bardzo dobrze sobie z nią poradziła.

Nie spodziewałam się po tej książce fajerwerków. Już dawno wyrosłam z bajek, ale to była miła lektura. Pewnie za jakiś czas nieco zatrze się w mojej pamięci, lecz chętnie kiedyś do niej powrócę, czytając ją moim pociechom. Mam nadzieję, że im również ta książeczka się spodoba.

Jedyny problem, jaki mam z tą książką, nie dotyczy nawet jej treści, a ilustracji. Muszę przyznać, że niespecjalnie przypadły mi do gustu. Owszem, oddają to, co dzieje się w historii, ale widziałam lepsze ilustracje. To jednak tylko moje zdanie i nie musicie się z nim zgadzać. Podejrzewam, że dzieciom mogą się spodobać. Tym bardziej, że przypominają dziecięce rysunki.

Jeśli szukacie ciepłej historii dla waszych dzieci, myślę, że spokojnie możecie podarować im tę książkę. Jej treść nie jest skomplikowana, ale w tej prostocie tkwi siła tej opowieści. To idealna historia do czytania na dobranoc albo jako jedna z pierwszych czytanek. Liczę na to, że będziecie dobrze bawić się w trakcie czytania.