Marcel | Autor: Zofia Kubiec

Społeczeństwo na każdą życiową okoliczność wymyśla przysłowie lub adekwatne powiedzonko. Pozwala to łatwiej oswoić się z sytuacją i daje pewne poczucie kontroli nad rzeczywistością. Podczas lektury książki Zofii Kubiec w głowie wybrzmiewają dwa znane nam wszystkim teksty: jeden o tym, że miłość jest ślepa, a drugi, że nadzieja umiera ostatnia. Każda kolejna strona wydaje się być dowodem na prawdziwość tych porzekadeł.

W ostatnim czasie coraz więcej książek podejmuje tematykę uzależnień i różnego rodzaju patologii, które możemy znaleźć we współczesnych domach. „Marcel” również należy do tej grupy. Tytułowy bohater jest alkoholikiem, choć nie potrafi się do tego przyznać. Za swój stan obwinia rodziców, którzy zgotowali mu w dzieciństwie prawdziwe piekło. Za każdym razem kiedy wracamy do domu po długiej nieobecności czujemy jego specyficzny zapach. Zapach trudny do zdefiniowania, ale właściwy tylko dla tego jednego miejsca na świecie, które zajmuje w naszym sercu specjalną pozycję. Dom rodzinny Marcela pachniał niczym innym jak wódką. No, może jeszcze piwem, a okazjonalnie krwią lub wymiocinami ojca.

Powieść zaczyna się od wprowadzenia czytelnika w sytuację głównego bohatera. Poznajemy go jako kilkuletniego chłopca i śledzimy losy jego rodziny, obserwujemy jak wychowywali go rodzice i jak rozpoczynał się jego najtrwalszy w życiu związek- związek z alkoholem. Główną oś fabuły wyznacza zmaganie się z uzależnieniem i wskazanie, że wpływa ono na każdą dziedzinę życie. Marcel z butelki na butelkę stacza się coraz bardziej, traci pracę, wchodzi w konflikty z prawem, a także staje się coraz bardziej nerwowy i agresywny. W pewnym momencie kompletnie traci nad sobą kontrolę i od tego momentu jego życie staje się już równią pochyłą, a on sam coraz szybciej zaczyna sięgać dna. Mężczyzna stopniowo wypełnia schemat, który kilkanaście lat wcześniej stworzył jego ojciec. Krok po kroku staje się tym, kim najbardziej na świecie nie chciał się stać. Pije codziennie na umór, ciągle traci pracę, demoluje mieszkanie, a także maltretuje swoją rodzinę. Patrząc na jego relację z córką od razu przed oczami staje nam wszystko to, czego doświadczał dorastający Marcel.

Pierwszym krokiem każdej terapii jest uświadomienie sobie, że istotnie mamy jakiś problem, który trzeba przepracować. I z tym krokiem Marcel miał największy problem- nie wierzył, że jest alkoholikiem, przez co krzywdził wszystkich swoich bliskich. Jako współuzależnieni nie byli w stanie wyzwolić się spod wpływu mężczyzny i raz po raz pozwalali, by ich niszczył. Zarówno żona jak i kochanka były zmanipulowane i w imię miłości całkowicie zrezygnowały z siebie, by ratować Marcela. Szczególnie ważne w tej powieści jest zachowanie Agnieszki, jego żony, typowe dla życiowych partnerek alkoholików. Była obwiniana o wszystko, obrażana, poniżana i bita, a mimo to nadal trwała w tym toksycznym związku. Nieustannie walczyła o swoją rodzinę, wierzyła, że mąż się zmieni, a wraz z nim ich życie, oczywiście na lepsze. Kompletnie nie dopuszczała do siebie myśli, że mogłoby być inaczej. O tym czy jej starania przyniosły zamierzony efekt musicie przekonać się już sami.

Zofia Kubiec napisała dobrą książkę. Historia przedstawiona na jej kartach jest wiarygodna i niesamowicie poruszająca. Nie da się jej przeczytać „tak o”, nie da się też przejść obok niej obojętnie, a także niemożliwym jest żeby nie przeżywać tej historii wraz z bohaterami. To jest tylko książka i fikcja literacka, ale niesie ze sobą tak ogromny ładunek emocjonalny, że niekiedy przytłacza, ale jest to oczyszczający ciężar. Uważam, że „Marcel” to dzieło warte przeczytania. Może nie na raz, może nie na dwa, ale z małymi przerwami zasługuje, by przeczytać je od początku do końca.