Moja Azja | Autor: Dora Rasińska

Uwielbiam książki podróżnicze i reportaże. Choć wiem, że jedne od drugich mogą się różnić zarówno formą, treścią, jak i swoistym przekazem, oba te gatunki należą do moich ulubionych i odnajduję mnóstwo cech wspólnych dla nich. Dlatego też z niezwykłym entuzjazmem podeszłam do książki Dory Rasińskiej, która postanowiła opowiedzieć czytelnikom o każdym swoim kroku w związku z podróżą przez Azję. Do lektury nastawiłam się optymistycznie, zawsze chętnie czytam o różnych, niesamowitych miejscach na całym świecie, o mentalności ludzkiej, światopoglądach, tradycjach i zwyczajach. Do tego jeszcze jestem uświadomiona, że Azja jest kontynentem bardzo specyficznym, tak skrajnie innym od Europy, że czytanie, chociażby o życiu codziennym w tamtych rejonach, wydaje się być niezwykle ekscytujące. Mając takie myśli w głowie, bardzo szybko zabrałam się do lektury, chcąc potem podzielić się swoimi wrażeniami.

Jakie było może zdziwienie, gdy po pierwszych kilku przeczytanych stronach uświadomiłam sobie, że jest to pewnego rodzaju dziennik podróży, opisujący określone pory dnia, czynności wykonywane przez autorkę. Jedynie pokrótce znalazły się tu informacje na temat zabytków, miejsc wartych odwiedzenia i ludzi. Miałam wrażenie, że cały czas czytam jedynie o tym, jak reportażystce były cały czas gorąco, ale jednak przemieszczała się z miejsca na miejsce pieszo. Wątek wysokiej temperatury i specyficznego klimatu przewlekał się praktycznie cały czas, z przerwami na opisy podróży.

Nieugięta, postanowiłam wytrwać w czytelniczym stanie i przeczytać cały reportaż, jednak nie było to proste. Późniejsze partie tekstu dotyczyły już poszczególnych miejsc i sytuacji, ale było ich tak wiele, że nie sposób było cokolwiek zapamiętać po przeczytanym rozdziale. Opisy, choć częste, były dosyć ubogie i okrojone, autorka też dosyć rzadko dzieliła się osobistymi wrażeniami – najbardziej emocjonujące momenty dotyczyły kwestii wyłudzeń od lokalnych mieszkańców osad i wiosek. Inne, te właściwe opisy były skrajnie beznamiętne i jakby jedynie informacyjne. Miałam nieodparte wrażenie, że czytam osobisty notatnik Rasińskiej, a nie pełnowymiarową książkę podróżniczą.

Język i styl też, moim zdaniem, pozostawia wiele do życzenia – z pewnością nie jest to proza Cejrowskiego, który w swoich reportażach wręcz czaruje czytelnika swoimi opowieściami. Tutaj jest zgoła inaczej – suche opisy, przytłoczenie informacyjne, może zaledwie wprowadzonych zostało kilka interesujących opisów, reszta wydaje się jedynie notatką spisaną na kolanie. Być może taki był zamysł tej książki i chodziło jedynie o przywołanie nazw atrakcji turystycznych oraz szlaków, w celu przekazania tych informacji czytelnikowi, któryby ewentualnie wykorzystał je, planując własną, osobistą podróż w tamte rejony.
Całą publikację ratują jedynie chyba dodatki w postaci zdjęć – dzięki nim wiem, że autorka rzeczywiście była w podróży, a nie jedynie przepisała stosowne informacje z przewodnika. Słowo „przewodnik” jest tu praktycznie bardzo na miejscu, gdyż, według mojej opinii, publikacja Moja Azja tej autorki ma właśnie taki charakter. Byłaby niezmiernie przydatna dla osoby, która chciałaby sobie zaplanować punkty wycieczki lub podróży. Może zatem stanowić ona pomoc w określeniu miejsc, które warto zobaczyć – wiele z nich jest nieoczywistych, gdyż podróżniczka wybiera miejsca mało uczęszczane przez innych turystów, stawia w drodze na indywidualizm, nie boi się wyzwań i zbacza z wyznaczonych ścieżek.

Być może dla niektórych styl pisania Dory Rasińskiej będzie przyjemny i miły dla oka, ja niestety nie jestem do niego przekonana. Zdecydowanie bardziej odpowiada mi styl bardziej refleksyjny i filozoficzny, jaki reprezentuje sobą m.in. Cejrowski.