Tam, Gdzie Serce Twoje | Autor: Krystyna Mirek

Najnowsza powieść Krystyny Mirek nie jest moim pierwszym zetknięciem z tą autorką. W tym roku miałam już okazję czytać dwie jej powieści, jedną świąteczną, drugą okołowalentynkową i przyznam się szczerze, że obie wywołały u mnie raczej mieszane uczucia, polegające głównie na tym, że odniosłam wrażenie, że zostały napisane na siłę, pod publikę, bo ludzie tego oczekiwali. Jaka jest prawda – nie wiem, nie mnie to oceniać. Ale nowa powieść, „Tam, gdzie serce twoje” jest taka jak być powinna i nawet pokuszę się o stwierdzenie, że styl, za który polubiłam panią Mirek w serii „Willa pod Kasztanem” powrócił i ma się bardzo dobrze!

Główną bohaterką jest Laura, kobieta, która całe swoje życie poświęciła dla męża, doktora kardiologa. Ustępowała mu niemal we wszystkim, znosiła jego humory, aż pewnego poranka coś w niej pękło i postanowiła zacząć życie od nowa. Wyjechała do Sopotu. Natomiast drugim z bohaterów jest Alfred, starszy już człowiek, który mieszka w nadmorskiej miejscowości i żyje dzięki znalezionemu dawno temu skarbowi, który schował i nie podzielił się z nikim. Po wielu latach zaś pragnie naprawić wyrządzone swej rodzinie krzywdy. Jak więc Laura ułoży sobie życie na nowo, bez męża, obowiązków i codziennych przytyków, a jak potoczy się życie Alfreda, który postanawia coś zmienić na starość? Przekonajcie się sami!

Ta powieść była naprawdę bardzo dobra, ogromnie mi się podobała i sprawiła, że raz się śmiałam a raz płakałam. Jak już wspomniałam, pani Mirek miała ostatnio trochę gorszy okres w swej pisarskiej karierze, który przypłaciła (że tak to określę) moim chwilowym zawahaniem czy spróbować po raz kolejny z jej twórczością. „Tam, gdzie serce twoje” to jednak inna historia i mam wrażenie, że autorka wróciła już do formy.

Laura jest kobietą, która przez wiele lat żyła pod dyktando męża, a brak dziecka czy choćby nawet ciąży sprawiało, że coraz bardziej wycofywała się z małżeństwa martwiąc się nie tylko zdaniem Pawła, ale także tym, co myśli jego apodyktyczny ojciec, znany i poważany lekarz. Moim zdaniem żadna kobieta nie powinna godzić się na takie traktowanie, jakim była „obdarowywana” Laura, bo tak po prostu nie powinno być! Ani mąż ani teść nie widzieli swojej winy, nie widzieli swoich wad, nie dostrzegali tego, że to z nimi jest coś nie w porządku a nie z Laurą. Bardzo denerwował mnie ojciec Pawła, bo człowiek z tak strasznym i władczym charakterem powinien zobaczyć jak wygląda prawdziwe życie i choć raz o coś się bać, a nie sprawiać, że to wszyscy wokół się boją. Nie, nie, nie. Paweł, który po odejściu żony nie mógł dojść do siebie zaczął przewartościowywać swoje życie, ale czy uda mu się odzyskać Laurę? Ja już wiem, a Wy musicie się przekonać ;)

Natomiast stary Alfred, mieszkaniec Sopotu dostrzega u schyłku życia, że przez większą jego część był samotny, nie miał z kim podzielić się swoim skarbem i to właśnie rusza go do działania, do choć niewielkiego naprawienia stosunków z rodziną. Jak może się domyśliliście, starszy pan jest zgorzkniały, zrzędliwy i swoim zachowaniem jedynie odstrasza ludzi wokół siebie. A potem zjawia się Laura, która w jakiś dziwny sposób zaczyna docierać do jego stwardniałego serca.

Chciałabym napisać jeszcze o dwóch kwestiach, no może trzech. Pierwszą z nich jest pies. Psiak, którego Laura zabiera razem z sobą do Sopotu, którego później chce odkupić Alfred zanim się jeszcze poznają z Laurą, a ta odpowiada, że przyjaciela się nie sprzedaje. Wiecie, ta kwestia, ten wątek stawiania na swoim i nie sprzedawania psa za naprawdę sporą kwotę, jaką oferuje Alfred to dla mnie najbardziej chyba poruszający motyw, jaki się pojawił. Mam zwierzęta w domu, są dla mnie takimi małymi skarbkami i tak jak Laura nigdy, za żadne pieniądze bym ich nie oddała. Moja sympatia do niej wystrzeliła w górę. To także jest taki bardzo fajny przykład… zwykłego człowieczeństwa, że najlepszego przyjaciela człowieka, przytulankę w gorsze dni i nieme wsparcie po prostu się nie pozbywa. Każdy z nas powinien nie czerpać inspirację z postawy Laury, ale być takim na co dzień.

Drugą kwestią, choć już nieco krótszą jest sam Sopot. Byłam, widziałam, zwiedziłam, zakochałam się. Dlatego tym przyjemniej było, choć na chwilkę wrócić do słonecznego Sopotu, do mola i całej atmosfery jaka tam panuje. Także w tym miejscu także stawiam plusika, bo Sopot to naprawdę miłe i przyjemne miasto, przynajmniej w moim odczuciu i z pewnością kiedyś tam wrócę.

Na koniec chciałabym jeszcze napisać, że ta powieść, choć jest już dwudziestą trzecią w dorobku pani Mirek to jest jedną z lepszych, które czytałam. Opowiada o wielkim rozczarowaniu drugą osobą, o wielkiej samotności i niezrozumieniu, o walce za pieniądzem i później przekonaniu się, że pieniądze i prestiż tak naprawdę nie mają znaczenia, kiedy po drodze zagubi się samego siebie. Przez całą historię, którą przeczytałam w bardzo krótkim czasie ogromnie kibicowałam małżeństwu Laury i Pawła. Jak to się zakończyło, przekonajcie się sami, ale dla mnie jest to jedna z lepszych powieści z tego gatunku. Ważne jest, żeby nie rezygnować z siebie i nie podążać ślepo za materialnym dobrem, bo tak jak Paweł, kiedyś może być za późno. Przede wszystkim miłość i wielka wiara oraz nadzieja to fundamenty tej powieści, którą bardzo Wam polecam.