Virion Tom 3 Adept | Autor: Andrzej Ziemiański

CORAZ BLIŻEJ „ACHAI”

Lubić rodzimą fantastykę i nie przeczytać „Achai” po prostu nie wypada. Może nie jest to rzecz kultowa na miarę „Wiedźmina” czy „Sagi o Kotołaku”, może nie osiągnęła też poziomu najlepszych reprezentantów gatunku fantasy, jak „Opowieści z Meekhańskiego pogranicza” ani nawet we własnej stajni Fabryki Słów nie może się równać popularnością z prozą czołowego grafomana naszej literatury rozrywkowej, Andrzeja Pilipiuka (w tym, oczywiście, z jego opus magnum, „Kronikami Jakuba Wędrowycza”). A jednakże dzieło Ziemiańskiego to kawał świetnej lektury, która ma już swoje miejsce na naszym rynku i w naszych sercach i stała się niemałym hitem. Nic więc dziwnego, że jakiś czas temu autor postanowił rozbudować swoją i tak już epicką sagę i zaczął pisać spin-off zatytułowany „Virion”. Teraz na rynku pojawił się jego trzeci tom, a jakoś trudno mieć wątpliwości, że na tym dodatków do „Achai” koniec. Ale to dobrze, bo do tego świata i tych bohaterów chce się wracać.

Horech, najlepszy szermierz, jakiego udało się Luniewynająć w Syrinx, by odnalazł i dostarczył jej żywcem Viriona, w końcu wyruszył w drogę. Jak w przypadku każdego alkoholika, tak i w tym doprowadzenie go do stanu używalności trochę zajęło, ale teraz jest już na tropie. Viriona i jego towarzyszy czeka więc nieciekawy los. Kiedy jednak dochodzi do ich spotkania, szermierz natchniony dostrzega w młodym mężczyźnie i Niki coś, co zmienia wszystko. Tak zaczyna się dla Viriona etap życia, który doprowadził go do stania się legendą…

W „Achai” Andrzejowi Ziemiańskiemu udała się rzecz jakże trudna. Z jednej strony stworzył stricte męską opowieść, niby o twardej heroinie, ale jednak często przy tym w taki sposób ukazując kobiety, że feministki musiały zgrzytać zębami. Opowieść pełną jednocześnie seksu, przemocy i wulgarności. Z drugiej jednak udało mu się napisać trylogię, która wcale nie odrzucała płci pięknej (a przynajmniej nie wszystkie jej przedstawicielki), dostarczając miłośniczkom dobrej fantasy (choć rozpiętość gatunkowa całego cyklu jest o wiele większa) naprawdę konkretną rozrywkę. Czy coś ponad nią? Niekoniecznie, niemniej całość stała na poziomie nieczęsto w rodzimej literaturze rozrywkowej spotykanym.

Nic dziwnego, że to, co na początku było jedynie trylogią (i to sprawiającą wrażenie nieco przedwcześnie, może nawet pospiesznie zakończonej), wkrótce doczekało się serii „Pomnik cesarzowej Achai”, zebranej w pięciu grubych tomiszczach (ostatni to blisko tysiąc stron lektury o nieprzesadnie wielkiej czcionce). A teraz mamy trylogię „Imperium Achai”, trochę prequel, bo w końcu opowiada o wydarzeniach sprzed „Achai”, trochę spin-off, bo w końcu Virion głównym bohaterem nie był. Ale był jedną z najciekawszych postaci. I ciekawe są powieści o nim, a „Adept” w dobrym stylu kontynuuje całość i przybliża do znanych nam już wydarzeń.

Jak zwykle u Ziemiańskiego, powieść napisana jest językiem lekkim w odbiorze, żywym i literacko satysfakcjonującym. Nie brak tu także pazura czy humoru, choć nie są one aż tak wyraźne, jak w „Achai” (a może to moje podejście do tych materii się zmieniło?), a akcja, tempo, przygody, walki i brutalne momenty splatają się tu ze spokojniejszymi chwilami w jedną, znakomitą całość. Świetne opisy, świetne dialogi, dobry klimat i pewna swojskość, połączone z wieloma tradycyjnymi dla fantasy motywami – wszystko to składa się na kawał świetnej lektury. Podobała Wam się „Achaja”? A może „Pomnik” Wam nie podszedł ze względu na zmianę gatunkową? „Virion” Wam się spodoba. Tak samo w przypadku, gdy nie czytaliście innych dzieł autora, ale chcielibyście dobrej polskiej fantastyki.