Więź | Autor: Anna Lewicka

Alicja to szczupła, młoda studentka, która ma moc. Od jakiegoś czasu pragnie znaleźć pewną rzecz i w tym celu musi wybrać się w podróż. Jest typem samotnika, więc sama wyrusza na jej poszukiwanie.

Główną bohaterkę poznajemy w momencie, w którym wysiada z autobusu na zupełnym pustkowiu, gdzieś w Bieszczadach. Ma ze sobą tylko plecak i wahadełko, które ma jej wskazać miejsce, które chce znaleźć młoda kobieta. Brnąc w śniegu, w końcu dociera do wyznaczonego terenu. Zaczyna kopać w śniegu, gdy nagle wpada do lodowato zimnej wody. Dopiero wtedy zdaje sobie sprawę z tego, że jest na środku jeziora, a jej życie staje się zagrożone.

Dziewczyna ma szczęście, ponieważ w porę zauważa ją Wiktor, z wielkim trudem wyciąga ją ze zbiornika wodnego, a później zabiera do domu. Tam walczy o to, aby nie uleciało z niej życie.

Na przeczytanie tej książki zdecydowałam się pod wpływem chwili. Piękna okładka i interesujący opis sprawiły, że bez zapoznania się z opiniami innych czytelników, postanowiłam po nią sięgnąć. Niestety muszę przyznać, że to był błąd. Na początku myślałam, że akcja jeszcze się rozkręci, ale później zrozumiałam, że im dalej, tym gorzej.

Książka została napisana w taki sposób, że czytało się ją bardzo ciężko. Na przeczytanie jednej strony potrzebowałam dość dużo czasu. W treści zawarto ogromną ilość wydarzeń i opisów, które nic nie wnosiły do tej historii, a sama akcja toczyła się w ślimaczym tempie. Bohaterowie również pozostawiali wiele do życzenia. Ich losy były mi całkowicie obojętne, a zachowanie zupełnie bez sensu.

Uważam, że pomysł na tę powieść był ciekawy, ale niestety wykonanie wszystko zepsuło. Autorka niepotrzebnie umieściła w tej historii wiele opisów i wydarzeń, które były tam zupełnie niepotrzebne i nudziły, zamiast zaciekawić. Mam również zastrzeżenia do dialogów, ponieważ moim zdaniem tworzono je na siłę. Brak w nich jakiejkolwiek lekkości i naturalności. Myślę, że nikt nie rozmawia w taki sposób w prawdziwym życiu i to, że książka zalicza się w pewnym stopniu do fantastyki, nie jest w tym wypadku wymówką.

Bohaterowie zostali stworzeni w bardzo papierowy sposób, próżno było się w nich doszukiwać jakiejkolwiek głębi. Infantylne zachowanie Alicji sprawiało, że miałam ochotę wyrzucić swój egzemplarz za okno. Zachowywała się jak głupiutkie dziecko lub osoba niespełna rozumu, a nie dorosła kobieta. Przez niecałe czterysta stron ciągle pozostawała płytka, nierozważna i niecierpliwa. Te cechy zostały przypisane nie tylko jej, ale także jej znajomym. Studia jeszcze przede mną, ale jestem pewna, że nikt tam nie zachowuje się w taki sposób, jak przyjaciółki głównej bohaterki.

Wiktora polubiłam nieco bardziej niż Alicję, ale również jego wykreowanie nie udało się autorce. Mimo tego, że był delikatnym mężczyzną z problemami, to jednak jego psychika nie została zgłębiona. Poza tym tak samo, jak Alicja, momentami zachowywał się dziecinnie, a czasami nawet niepokojąco.

Kolejnym elementem tej historii, która nie przypadła mi do gustu, były relacje łączące młodą studentkę i samotnika mieszkającego w górach. Nie chcę zdradzać za dużo z treści, ale moim zdaniem jedyne, co ich łączyło to seks. Znając się kilkadziesiąt godzin, zaczęli zachowywać się nie tylko jak para, ale nawet małżeństwo. Gotowanie nieznajomemu mężczyźnie i chodzenie po całym domu pod jego nieobecność, nie jest do końca normalne. Gdy znali się już trochę dłużej, twierdzili, że się kochają, ale tak naprawdę nic o sobie nie wiedzieli. Dodatkowo nie tęsknili za sobą nawzajem, tylko za wspólnym życiem intymnym.

Nie mogę pominąć również elementów fantastyki i mitologii słowiańskiej, które Anna Lewicka zawarła w swojej twórczości. Uważam, że ten wątek zupełnie nie wpasował się w całość i w ogóle nie powinien zostać zamieszczony w tej powieści.

Według mnie "Więź" ma same negatywne strony, a żadnych pozytywnych. Chciałabym znaleźć w niej jakieś zalety, ale niestety nie potrafię. Bardzo żałuję zmarnowanego czasu i kolejny tom będę omijać szerokim łukiem.