Dogman Tom 4 Dogman I Superkot | Autor: Dav Pilkey

JAK PIES Z KOTEM

Każdy superbohater potrzebuje swojego pomocnika – czy, jeśli wolicie obowiązujące w branży określenie, teenage sidekicka – i Dog Man nie jest w tym wypadku wyjątkiem. Owszem, można by powiedzieć, że heros ten sam sobie jest pomocnikiem, w końcu powstał w połączenia ciała konającego policjanta i głowy zdychającego psa, który mu pomagał – ale teraz, wraz z tomem „Dog Man i Superkot”, nastał czas by nasz bohater dostał towarzysza z prawdziwego zdarzenia. A wszystko to w udanym, śmieszącym i bawiącym tomie, który spodoba się nie tylko fanom innej serii Dava Pilkeya, „Kapitana Majtasa”.

George i Harold, dwaj piątoklasiści, którzy tworzą komiksy o przygodach „Dog Mana”, nadal męczeni w szkole oldschoolowymi książkami, wpadają na pomysł nowej części. Wszystko przez „Na wschód od Edenu” Johna Steinbecka, który zainspirował ich do opowiedzenia historii o dobru, złu… i takich tam. A wszystko zaczyna się tam, gdzie skończył się poprzedni tom…

… czyli po tym, jak Mały Pet znalazł sobie nowy dom. O co chodzi spytacie? To na samym początku wyjaśniają Wam autorzy, ale pozwólcie, że i ja powiem co nieco. A zatem ostatnio wróg Dog Mana Kot Pet uciekł z Kociego Kicia i się sklonował. Nie wszystko poszło po jego myśli, bo zamiast dorosłego pomocnika, jakiego oczekiwał, dostał klona-kociaka. Losy Małego Peta potoczyły się tak, że trafił pod dach Dog Mana. Pozostało jednak pytanie czy jego natura nie weźmie nad nim góry? Czas więc na nie odpowiedzieć. Zycie obu jakoś się toczy. W domu Dog Mana zjawia się Merry Kottins, najsławniejsza kocia niania na świecie, ale jaką tajemnicę ukrywa? Tymczasem nasz psi bohater dowiaduje się, że znany reżyser z Hollywood chce nakręcić o nim film. Już pierwsze spotkanie z filmowcem nie przebiega jednak tak, jak powinno, a to zaledwie początek problemów…

Dav Pilkey, jak głosi anegdotka, w drugiej klasie stworzył komiks o przygodach Kapitana Majtasa. Nauczycielce rzecz się nie spodobała, porwała go i kazała chłopakowi więcej nie zajmować się takimi głupotami. Na szczęście jej nie posłuchał i w końcu został autorem zarówno serii książek o Majtasie, jak i komiksów o Dog Manie, w których można znaleźć pewne wątki biograficzne. Przede wszystkim jednak całość to szalona, nieskrępowana niczym zabawa, w której sens nie odgrywa większej roli, ale za to dowcip ma olbrzymie znaczenie, a jego nie brakuje.

Właściwie nie ma tu strony, która nie atakowałaby nas humorem. Ciągle coś się przy okazji dzieje, a jednocześnie nie brak tu satyry i licznych nawiązań zarówno do klasyki literatury, jak i popkultury w ogóle. Schematy komiksów superbohaterskich zaś spotykają się tu z motywami rodem z kiczowatych horrorów drugiej połowy XX wieku i filmów science fiction z tego okresu. Wszystko to oczywiście przepuszczone przez filtr odpowiedniej dla najmłodszych fabuły, ale jednocześnie skrojone tak by nie zawieść dorosłych odbiorców, wciąż mających w sobie gdzieś tam ukryta dziecięcą naiwność i wrażliwość.

A wszystko to zilustrowane w sposób, jakby komiks rzeczywiście robiło dziecko, ale udany przy tym i mający swój urok. Wydaniu też trudno cokolwiek zarzucić, a już podchodząc do „Dog Mana” jako całości, warto go polecić. Głównie fanom „Kapitana Majtasa”, ale i wszyscy ci, którzy chcą lekkiej, familijnej komedii nie będą zawiedzeni.