Kroniki Belorskie Tom 4 Wiedźmie Opowieści | Autor: Olga Gromyko

„Mająca związki z magią osoba wędruje przez quasi-średniowieczny świat pomagając mieszkańcom wsi i miasteczek, których trapią magiczne monstra” - opis wydaje się Wam znajomy? Mi także, ale nie, to nie wiedźmin a wiedźma. I to nie byle jaka zresztą – sama Wasylisa Najmędrsza! Niniejszym zapraszam Was na recenzję kolejnego tomu poświęconego jej losom.

„Wiedźmie Opowieści” to już czwarty tom humorystycznych przygód rudowłosej pogromczyni potworów wszelakich. Zobaczymy, jak rozwiąże ona między innymi magiczny problem bogatego piwowara, z pobudek zawodowych weźmie udział w weselu, a nawet… postara się pomóc bogatemu lowelasowi, którego to podboje miłosne próbuje zahamować mająca magiczne zdolności żona. Tak, różnorodności nie zabraknie. Na dokładkę mamy też przygodę, w której ona sama nie bierze udziału, i niekoniecznie jest to akurat zaletą, ale, jak by to powiedział Bogusław Wołoszański, nie uprzedzajmy faktów.

Troszkę dziegciu na początek. Niestety jako, że, jak już zdążyłem wspomnieć, jest to już czwarty tom o przygodach Wasylisy, w książce czuć ewidentne zmęczenie materiału: dowcipy nie są jakoś szczególnie błyskotliwe, a przygody naszej rudowłosej mistrzyni arkan magicznych cechuje bardzo duża - momentami zbyt duża i zdecydowanie większa, niż kiedyś - prostota. Najgorsze jest to, o czym napomknąłem w pierwszym akapicie: opowiadanie zamykające tom, a właściwie dwa opowiadania, z jakiegoś nieznanego czytelnikom powodu zebrane pod wspólnym tytułem. Ich bohaterowie są zupełnie innymi, nieznanymi dotąd postaciami (choć gdzieniegdzie pojawiają się dziwne sugestie, że niektóre mogą być alternatywnymi wersjami już nam znanych, jednakże są to tylko sugestie, i nie zostają one w żaden sposób rozbudowane) i w zasadzie wygląda to tak, jak gdyby te, dosyć długie zresztą historie, znalazły się w „Wiedźmich Opowieściach .” tylko dla zwiększenia objętości. Tymczasem postaci poboczne cechuje nieco inny problem – taki, że w zasadzie mamy je dwie. To bardzo mało, ale przynajmniej są wyraziste, o czym za chwilę.

No ale wystarczy utyskiwania, książka ma też zalety. Humor – choć jak wspomniałem – daleki od błyskotliwego – nadal bawi. Riposty panny Najmędrszej czasami zbijają z nóg, choć od czasu do czasu w jej wypowiedziach trafia się jakieś niepasujące, współczesne słówko. Jak wspomniałem, także owe dwie postaci poboczne, o których wspomniałem powyżej to małe perełki – z góry przepraszam za podanie pewnych drobnych detali, przejdź do następnego akapitu, jeżeli chcesz je poznać samodzielnie. Pierwszy to niezbyt moralny rycerz będący rywalem naszej bohaterki. Który to, nawiasem mówiąc, zostaje przez nią tak potraktowany, że aż go żal, (dobrze, że zakończenie ich wspólnego wątku jest takie… pocieszne) to numer jeden, a drugi to troll trudniący się rolą najemnika. Może nie jest godnym przeciwnikiem w walce, ale w ciętych komentarzach – na pewno.

Słówko jeszcze o stylu. Jest on… poprawny. Po prostu poprawny. Niekiedy może zbyt nowoczesny, jak na quasi-średniowiecze, ale miły dla oka i poprawny. Oraz, co najważniejsze, w odróżnieniu od niektórych innych elementów, jego poziom jest stały. Chociaż mam wątpliwości, czy określenie „Foczka” wpasowuje się w klimat...

I to właśnie „Wiedźmie Opowieści”. Cierpiący na wspomniane już zmęczenie materiału przyzwoity tom humorystycznej fantastyki z lekkim feministycznym zacięciem. Gorszy od poprzednich, niestety, ale zdatny do lektury… w większości. Na pewno miałby oczko więcej, gdyby nie to ostatnie, dziwne opowiadanie…