Labirynt Strachu Tom 2 Światło Jest Kapryśne | Autor: Beata Nowosielska

Są w umyśle każdego z nas wspomnienia, których nigdy nie chcemy sobie przypomnieć. Chwile straszne, spędzające sny z powiek. To właśnie przez nie, niektóre osoby przeżywają dramat na nowo, niszcząc swoje zdrowie. Niestety takie osoby przechodzą długotrwałe leczenie psychiatryczne, które na nowo uczy życia w społeczeństwie.

Tak też się stało w przypadku Sary, Marka oraz Witka, którzy są głównymi bohaterami powieści „Światło jest kapryśne”, będącej drugim tomem cyklu „Labirynt strachu” autorstwa Beaty Nowosielskiej.
Główni bohaterowie nauczyli się od nowa żyć z zeszłorocznymi wakacyjnymi wspomnieniami z Siedliska. Rzeczy, które tam się działy, nie mają logicznego wyjaśnienia. Siedlisko było po prostu nawiedzone. Domek w którym mieszkali (razem z swoimi przyjaciółmi, którym nie udało się uciec) okazał się być śmiertelną pułapką, swego rodzaju labiryntem.

Co skłoniło ocalałych do powrotu? Odpowiedź jest prosta: Jedno głupie ogłoszenie. Okazało się bowiem, że Tom- kolejny ocalały z „masakry” w Siedlisku, wystawił ogłoszenie wynajmu domku siedliskowego dla rodzin, na „idealny wypoczynek w ciszy i spokoju”. Przyjaciele nie mogli pozwolić, aby te okropieństwa przydarzyły się komukolwiek innemu. Przeczucie ich nie myli. Gdy wrócili do Siedliska, spotkali niecodziennie zachowującego się mężczyznę. Niecodzienne zachowanie to mało powiedziane. Mężczyzna zachowywał się wręcz paranoicznie. Bohaterowie dowiedzieli się jednak, że reszta jego rodziny jest w poważnym niebezpieczeństwie, a gra o życie dziesięcioletniego Willy'ego toczy się za wysoką cenę. To właśnie bohaterowie będą musieli ją ponieść, aby chłopiec mógł żyć i być w przyszłości szczęśliwy. Czy chłopiec przeżyje? Co dzieje się w Siedlisku? Czy powrót do niego wyjdzie przyjaźni grupowiczów na dobre? Dlaczego Tom umieścił w gazecie to ogłoszenie?

Nie ocenia się książki po okładce, lecz to właśnie ona przekonała mnie do wyboru i lektury tej pozycji. Opis również przyciągał swoją tajemnicą oraz mrocznym klimatem. Czasem okazuje się, że piękne słówka zachęcające do wyboru danej książki, są tak naprawdę okłamane i nic nie wnoszące do powieści. Nie tym razem. Wnętrze jest równie dobre jak oprawa graficzna.

Beata Nowosielska buduje napięcie od pierwszych stron powieści, przygotowując czytelnika na to co będzie dalej, nie ostrzegając go jednak przed wieloma miejscami, w których serce potrafi stanąć. Im głębiej wczułem się w powieść tym bardziej świat, który autorka wykreowała mną wstrząsał. Było to bardzo ciekawe doświadczenie, gdyż „Światło jest kapryśne” jest jedną z nielicznych thrillerów jakie przeczytałem, które naprawdę przypadły mi do gustu.

Żaden z bohaterów nie był jednoznaczny. Wykreowani zostali z szeroką gamą uczuć, a każdy z nich był na swój sposób tajemniczy. Każdy na swój sposób ewoluował. Sara bardzo wydoroślała, Witek zrozumiał, że istnieje coś silniejszego niż strach, a Marek okazał się być niezłym *******. Jedyną postacią której nie mogłem rozgryźć był człowiek, który rozpoczął całe to szaleństwo. Tom, którego śmiało można nazwać człowiekiem o tysiącu twarzach. Jego zachowanie było miejscami tak dziwne, że go nie rozumiałem. Mimo to podobało mi się w nich wszystkich to, że są autentyczni.

Drugi tom cyklu po części rezygnuje z swojego horrorowego klimatu na rzecz kryminału i sensacji. Duchy, poltergeisty są mało szkodliwe, nie przyciągające uwagi, a głównym zagrożeniem jest człowiek. Mimo swego klimatu, brakowało mi tutaj pierwotnego, wrodzonego strachu przed czymś co nie jest logiczne, nie da się tego naturalnie wytłumaczyć.

Akcja powieści pędzi i się nie zatrzymuje. Tajemnica pozostaje tajemnicą, a rozwiązanie jej komplikuje się jeszcze bardziej. Happy end jest tylko pozorny, co tylko motywuje do dalszego zagłębienia się w historię Sary, Witka, Marka i Toma

Powieść jest naprawdę bardzo dobrze skomponowana, przez co równie dobrze się ją czyta.