Czwarte Życie | Autor: Ludwik Loren

Coś musi być w książkach, które w tytule wyliczają kolejne życia, bo zawsze dostarczają mi niezwykłych wrażeń. Podobnie jest w przypadku „Czwartego życia” Ludwika Lorena, które okazało się fascynującą, wciągającą lekturą, przy której czas upływa niepostrzeżenie. Opis redakcji obiecuje tajemnicę, silne emocje, wielkie namiętności i wszystko to dostałam z nawiązką, przez którą nie zapomnę tej książki na długo.

Początkowo obawiałam się, że wszystko to już było w prozie Carlosa Ruiza Zafona, którą poznałam, jednak bez większego entuzjazmu. Klimat książki jest podobny, więc wzdychałam sobie nad debiutującym autorem „Czwartego życia”, że skopiował styl pisarza uznanego i popularnego, jednak jego historia tak mnie zaabsorbowała, ze wkrótce o tym zapomniałam. Głównego bohatera poznajemy w momencie, kiedy jako bezdomny tułał się po dzielnicy biedoty w mieście Atlantis, zbudowanemu z myślą o stworzeniu raju, miejsca, w którym każdy chciałby zamieszkać. W pewnej chwili zainteresowała się nim banda opryszków, a z opresji wyratował Daniel Ducos – przedstawiciel atlantydzkiej arystokracji, który zaproponował mu układ – w zamian za posłuszeństwo Daniel miał wprowadzić biedaka na salony, dać mu wykształcenie, zadbać o odpowiednie atrybuty, zastrzegając jednak, że w ciągu roku podopieczny musi się usamodzielnić i zyskać pozycję, która pozwoli mu przetrwać w świecie arystokratycznych intryg i niestabilnej przychylności osób, od których będzie zależało jego powodzenie. Mężczyzna przyjmuje propozycję, a jednocześnie nowe nazwisko – Gino Montelupa i od tej pory przenika do świata bogaczy, zyskując szczerą przyjaźń Daniela oraz jego zaufanych ludzi.

Gino okazuje się pojętnym uczniem, a przy okazji wychodzi na jaw, że jego pięćdziesięcioletnie życie obfitowało w doświadczenia, które również teraz przysparzają mu przychylności elit. Jest wybitnym muzykiem, dzięki czemu zyskuje uznanie bogaczy już w dniu swojego debiutu, poza tym umiejętność ta daje mu możliwość zarabiania na siebie, a przede wszystkim otwiera drzwi do wielu domów. Między innymi dzięki temu poznaje Emily – dziesięciolatkę, która wydaje się dziwnym, zamkniętym w sobie i milczącym dzieckiem, a to za sprawą tego, że widzi mroczną siłę, która kieruje mieszkańcami miasta. Nazywają ja Lalkarzem, bo pociągając za sznurki decyduje o działaniach wielu ludzi.

Wątków w książce jest tak wiele, że nie sposób ich streścić. Gino ma swoje tajemnice, odkrywa też sekrety życia swojego dobroczyńcy – Daniela. Arystokracja knuje swoje intrygi, kobiety prowadzą wojny o wpływy i uznanie w oczach mężczyzn. Wszystko to dzieje się pod czujnym wzrokiem niewidzialnej, magicznej siły, która przemienia wizerunek Afrodyty, wymalowany na suficie w sypialni Gina w kobiety, które coś znaczą w jego życiu.

Dzięki powieści czytelnik pozna wartość przyjaźni, zastanowi się nad dobroczynnością, a także nad podejmowanymi zobowiązaniami, które ciągną za sobą często nieprzewidywalne konsekwencje. Czy wdzięczność ma granice? Czy granice ma nasza chęć ingerowania w życie innych ludzi? Czy zawsze jesteśmy świadomi konsekwencji, jakie dotykają osoby, których życie chcemy zmienić w stu procentach? Czy wreszcie władza i wpływy są tym, dla czego warto poświęcić inne wartości: przyjaźń i miłość?

Ta książka jest niezwykła. Autor w sposób wciągający i emocjonujący przedstawia tajemnice, aby potem stopniowo odkrywać przed czytelnikiem ich wyjaśnienia, a jednocześnie nie mówi wszystkiego, dzięki czemu przez całą lekturę towarzyszy nam napięcie i ciekawość, jak to się wszystko potoczy. Momentami jest zabawnie, czasami niepokojąco, zdarzają się też chwile wzruszeń, bólu, jednak przez całe ponad 500 stron dzieją się rzeczy, które nie pozwalają oderwać się od lektury. Przede wszystkim chcemy poznać siłę, która kieruje mieszkańcami i roztacza nad miastem całun mroku i nieczystej magii. Bohaterowie są tak autentyczni, tak ludzcy w swoich uczuciach, uniesieniach. Polubiłam ich. I zachęcam szczerze do wejścia do tego świata.