Dopóki Żyję | Autor: Terri Blackstock

„Oskarżona o morderstwo Casey Cox nadal ucieka. Poszukiwania, które rozpoczęły się od znalezienia śladów pozostawionych przez nią na miejscu zbrodni, rozwijają się na jeszcze większą skalę, podczas gdy Casey coraz trudniej znaleźć kryjówkę. Twarz dziewczyny ukazuje się we wszystkich wiadomościach, a przebrania przestają wystarczać, by ukryć tożsamość. To tylko kwestia czasu, zanim ktoś ją rozpozna. Dylan Roberts, detektyw, który uczestniczy w poszukiwaniach Casey, staje się teraz jej jedyną nadzieją. Przerażające zamachy na jego życie mogą doprowadzić do tego, że dziewczyna przestanie się dłużej ukrywać. Rozpoczyna się wyścig z czasem o życie obojga, a ujawnienie, kto jest prawdziwym mordercą, okazuje się jeszcze bardziej skomplikowane, niż sądzili”.

Po raz kolejny złapałam się na tym, że opis nie dał mi do myślenia i kiedy sięgnęłam po książkę, miałam wrażenie, że jestem w środku jakiejś opowieści, którą powinnam znać, zanim zabiorę się za czytanie tej. I nie myliłam się. Zaczęłam czytać tę książkę bez znajomości poprzednich części cyklu i bardzo szybko się pogubiłam, o co chodzi. Na szczęście udało mi się nadrobić zaległości i mogę podzielić się swoimi spostrzeżeniami po lekturze.

Pierwszą część cyklu pochłonęłam jednym tchem. Druga momentami nieco mi zgrzytała, była nieco gorsza od pierwszej, ale nie powiem, że zła. Ta część była zdecydowanie najlepsza. Już dawno z takim zniecierpliwieniem nie czekałam na zakończenie, chociaż z drugiej strony trudno było mi rozstać się z bohaterami, z którymi udało mi się zżyć.

Nieco obawiałam się tego, że nie będę w stanie polubić Casey. Swoje lata już mam i takie postacie często grają mi na nerwach. Ona jednak podbiła moje serce. Kibicowałam jej i nie chciałam, żeby coś złego ją spotkało. Nie spodziewałam się tego, że wywoła we mnie takie emocje. Tak, wiem, że to tylko postać książkowa, ale chciałam znaleźć dla niej bezpieczną kryjówkę. Jeśli chodzi o Dylana – początkowo działał mi nieco na nerwach, lecz polubiłam go. Może nie tak jak Casey, ale nie był mi obojętny.

Te książki wywołały we mnie sporo emocji. Tych dobrych, ale też tych złych. To akurat świadczy na korzyść całego cyklu, bo pozostaje w pamięci, a nie czyta się go byleby tylko dobrnąć do końca. Moim zdaniem jednak w tej lekturze najwięcej znajdą dla siebie osoby wierzące. Ateiści mogą w niektórych fragmentach nie widzieć sensu. Także miejcie na uwadze to, że pojawiają się tutaj nawiązania do Ewangelii. Jeśli macie z tym problem, lepiej poszukajcie sobie czegoś innego do czytania, bo tylko niepotrzebnie się zdenerwujecie i stracicie czas.

Czy można tę książkę czytać w oderwaniu od pozostałych części? Zdecydowanie nie, o czym zresztą wspomniałam na początku. Pogubicie się już na wstępie. Zostaniecie wrzuceni do opowieści i trudno będzie wam zrozumieć, co się dzieje. Tym bardziej, że pojawiają się nawiązania do poprzednich części. Nie psujcie sobie przyjemności z czytania i nadróbcie zaległości, zanim zabierzecie się za czytanie tej książki. Moim zdaniem to całkiem niezły cykl i warto się z nim zapoznać.

To cykl, który może przypaść do gustu zarówno nastoletnim odbiorcom, jak i dorosłym czytelnikom. Historia jest dobrze poprowadzona, bohaterowie są z krwi i kości. Poza tym całość po prostu wciąga.