Posłańcy Uśmiechu | Autor: Jan Grzegorczyk

Autor Nieba dla akrobaty rozmawia po latach z bohaterami swej książki. „Gorzowskie hospicjum św. Kamila, które widział kiedyś jako niebo, które fascynowało go solidarnością w niesieniu pomocy choremu, zdało mu się po powrocie inne. Między ludzi wkroczyły ambicje, zmęczenie, wypalenie. Grzegorczyk o mało co uległby pokusie, aby uciec i ocalić lepsze wspomnienia. Ale na dnie tego kryzysu zauważył tę wartość największą i niezmienną - chorego. Tak samo bezradny i oczekujący na drugiego, mogący dać nagrodę - uśmiech, który zawsze będzie powracał. Na koniec zobaczył, że ten kryzys, jest glebą, która rodzi nowe owoce. I znowu nadleciały anioły”.

Czytałam poprzednią książkę autora. Mniej więcej wiedziałam, czego mogę się po nim spodziewać, ale nie mogę powiedzieć, że była to łatwa lektura. Przeczytanie tej książki zajęło mi sporo czasu, choć publikacja sama w sobie do zbyt obszernych nie należy. Dlaczego?

Odniosłam wrażenie, że ta książka jest napisana w dość toporny sposób. Wywiady, jakie przeprowadził autor, dotyczyły w głównej mierze pracy w hospicjum. Jego problemów, tego, jak powstawało. Podziwiam ludzi, którzy budowali to miejsce własnymi rękami, naprawiali, co się dało, ale nie poddawali się. Bo to miał być dom zarówno dla pacjentów, jak i dla pracowników. Twórcy nie mieli zbyt wiele pieniędzy. Problemy mnożyły się co chwilę, a czytanie o nich mnie dobijało. Na takie miejsca fundusze powinny się znaleźć zawsze.

W wielu opowieściach przewija się motyw kryzysu, który w końcu doprowadził do tego, że dana osoba zwolniła się z hospicjum. Na szczęście nie musicie obawiać się moralizatorskich tonów i wyrzutów z tego powodu. Praca w hospicjum jest jednym z najtrudniejszych zadań. Jak być pogodnym człowiekiem, gdy ma się do czynienia z ludźmi, którzy czekają tylko na śmierć? Okazuje się, że można.

Przez zdecydowaną większość rozmów przeszłam bez większych emocji. Jak już wspomniałam, podziwiam tych ludzi, ale odniosłam wrażenie, że w niektórych miejscach zabrakło emocji, czytałam te historie bez większego zaangażowania. Właściwie tylko jedna historia bardzo mnie poruszyła. Chodzi o opowieść o Julce i jej rodzicach. Patrząc na takich ludzi, wierzy się w siłę miłości i rodziny. Dziewczynka nie może normalnie żyć. Urodziła się jako wcześniak. Jej siostra bliźniaczka zmarła niedługo po porodzie. Ona miała więcej szczęścia, wolę walki. Co prawda nie mówi, ale wie, że mówi się o niej. Komunikuje się uśmiechem, choć jej życie jest niekończącym się pasmem bólu.

Miałam nieco większe oczekiwania w stosunku do tej publikacji i przyznam, że jestem nieco rozczarowana. Nie, nie powiem, że jest to literacki gniot, który macie omijać szerokim tonem, ale mam wrażenie, że książka została napisana nieco na siłę. Hospicjum obchodziło jubileusz, więc autor porozmawiał ze związanymi z nim ludźmi. Zabrakło tutaj dla mnie rodzin pacjentów, którzy mogliby wnieść do całości więcej emocji. W końcu w tym miejscu ich bliscy znaleźli dom, opiekę, są traktowani z szacunkiem, mogą w spokoju dożyć swoich dni.

To była trudna lektura i wiem, że nie każdy będzie w stanie przez nią przejść. Jeśli lubicie wywiady i nie odstrasza was trudna tematyka – myślę, że publikacja może się wam spodobać. Jednak miejcie świadomość tego, że porusza się tu dość przybijające tematy.