Kimi Raikonnen Jakiego Nie Znamy | Autor: Kari Hotakainen

Fanką biografii nie jestem, ale na tę książkę się skusiłam i wyboru nie żałuję. Kari Hotakainen zauważa zresztą - nieco wbrew wydawniczym deklaracjom na tylnej okładce - że „Kimi Räikkönen jakiego nie znamy” nie jest do końca dziełem biograficznym, tytułowy bohater bowiem znajduje się dopiero na półmetku swojego życia i wiele osiągnięć jeszcze przed nim.

Książka napisana jest z punktu widzenia osoby z zewnątrz: człowieka, który nie towarzyszył wydarzeniom z dzieciństwa Räikkönena, nie uczestniczył w jego życiu i który nie ma wiedzy na temat funkcjonowania w Formule 1. Autor snuje opowieść o człowieku, który mógł zostać zwyczajnym mechanikiem samochodowym, a dzięki determinacji, talentowi i wierze rodziców został światowej sławy kierowcą. W żadnym momencie jednak tytułowa postać nie zostaje wybielona ani poddana zbytecznej apoteozie. Pierwiastek ludzki jest tu bardzo silnym akcentem.

Hotakainen towarzyszy swojemu rozmówcy w sytuacjach zupełnie prywatnych: w domu, w relacjach z dziećmi, przyjaciółmi i rodziną, ale także za kulisami wyścigów. Rozmawia z samym bohaterem, sięgając do jego niełatwego dzieciństwa, trudnych początków w sportach motorowych aż po czasy obecne. Łatwo było w tym przypadku wpaść w przesadne uwielbienie dla Räikkönena, lecz pułapki tej autorowi udało się uniknąć. Poznajemy kilka twarzy kierowcy: od zagubionego nastolatka, który nie znając angielskiego nie potrafił odnaleźć się w Londynie, przez hulakę, korzystającego z życia i robiącego bardzo głupie rzeczy, aż po statecznego męża i odpowiedzialnego ojca, żałującego, że zbyt mało czasu poświęca dzieciom. Mimo to Kimi i samodyscyplina to bardzo niefortunne zestawienie, jak udowadnia nam niniejsza książka. Stwierdzenie to może zaskakiwać w kontekście początkowych informacji, że na drodze do sukcesu stał brak znajomości języka obcego, brak pieniędzy i wrodzona nieśmiałość. Nie dyscyplina jednak o sukcesie zdecydowała...

Hotakainen zastosował ciekawy zabieg, opierając się w znacznej części swojej opowieści na pewnego rodzaju leitmotivie: głosie Räikkönena. Od samego początku kierowca przedstawiany nam jest jako osoba małomówna, która najchętniej pozostałaby anonimowa. Autor wprost wskazuje, iż przez 18 lat swojej kariery Kimi uczestniczył w tylu wywiadach, ilu Lewis Hamilton udziela w tydzień. Fin nie jest jednak typowym „Icemanem” - ten pseudonim został mu nadany przez szefa stajni McLarena, Rona Dennisa w odniesieniu do przedwyścigowego stoicyzmu. 

Ów głos Räikkönena ma także drugi wymiar. Będąc dzieckiem, Kimi uszkodził sobie fałdy głosowe, uderzając szyją o rowerową kierownicę. Nigdy nie powróciły one do pierwotnego stanu, co poskutkowało dzisiejszym charakterystycznym, ochrypłym głosem, przywodzącym na myśl sposób mówienia fińskich muzyków metalowych.

I wreszcie: trzecia odsłona: zabieranie głosu przez Räikkönena. Rozmowy Hotakainena z kierowcą Formuły 1 nagrane zostały na dyktafon, dzięki czemu autorowi nie umknęło wiele interesujących przemyśleń. Kimi ma zaś ich sporo, czym potwierdza swoją mądrość. Stwierdza na przykład, że najsilniejszą marką osobistą jest zawsze ta, która jest autentyczna i powstaje przypadkiem. Marka skonstruowana sztucznie, zewnętrzna i wyuczona, zawsze jest tą najsłabszą. To tylko jedno z wielu inspirujących przemyśleń głównego bohatera, które z cała pewnością będą towarzyszyć mi jeszcze przez długi czas.

Mocną stroną publikacji jest także sam sposób wydania. Ładna okładka ze skrzydełkami, interesujące zdjęcia z prywatnego archiwum Kimiego, dokumentujące najważniejsze wydarzenia z jego życia, na samym końcu zaś genialny „Bonus Track” - fragmenty z wywiadów udzielonych przez Räikkönena, potwierdzające, że zdaniem kierowcy „jeśli zadaje się oczywiste pytania, to w odpowiedzi dostaje się dwa słowa i drapanie po karku”.

Dla mnie książka-petarda!