Otulone Ciemnością | Autor: Hanna Greń

Spotkanie z Otulonymi ciemnością Hanny Greń to była wyjątkowa przyjemność – aż dziw, że dopiero teraz trafiłam na publikację tej autorki, gdyż z tego co wyczytałam na okładce, „popełniła” ona już konkretną liczbę kryminałów i to na całkiem przyzwoitym poziomie. Wspomniana książka jest kolejną częścią „sagi wiślanej”, w której to główne postaci zmieniają się w zależności od przedstawionej historii – cechą wspólną tych powieści zawsze jest motyw seryjnego morderstwa, a tajemnicę zabójstw odkrywa konkretna postać, w tym przypadku komisarz Benita Herrera, której twardy charakter i nieustępliwość pozwala na prowadzenie efektywnego śledztwa. Należy zaznaczyć, że w fabule bardzo akcentowany jest fakt, iż główna bohaterka ma hiszpańskie korzenie, co odzwierciedla się w jej temperamencie, zaradności i hardej osobowości.

Wątek fabularny jest w zasadzie tutaj już klasykiem i może być odbierany jako „oklepany”, przerobiony na wszystkie możliwe sposoby. Jednak w tej historii odnajdujemy pewną dozę oryginalności, jest w niej coś innego, coś co przyciąga czytelnika i zaciekawia. Intrygującą postacią jest tutaj, prócz głownej bohaterki, były gangster, Aleksander Podżorski, który jest kreacją niejednoznaczną, egzystującą na granicy dobra i zła, prawa i przestępczości – jest to człowiek niezwykle tajemniczy i dzięki temu niedookreśleniu jego roli w całej sprawie, pełna fabuła okazuje się być nietuzinkowa i oryginalna. Cieszy fakt, że autorka nie czerpie ze standardowych rozwiązań, nie nadaje swoim bohaterom jednorodnych cech, co przekłada się na wielowymiarowość i wiarygodność tejże historii.

Należy zauważyć, że pierwsza scena kryminału, prolog właściwie, staje się symbolicznym wytłumaczeniem tego, co dzieje się później – stanowi poniekąd sugerowane rozwiązanie, ale nie przywołuje wszystkich jego składowych, dlatego czytelnik nie ma wrażenia, że już na początku wie, kto zabił i jaka była jego motywacja.

Mankamentem powieści jawią się dialogi. Tutaj coś się pisarce nie udało, albo po prostu nie zwróciła na to większej uwagi, tak jak w przypadku poprowadzenia tajemnicy morderstw. Konwersacje między bohaterami wydają się być suche, jałowe, bez polotu – jednak być może miały być one odzwierciedleniem rozmów realnych, jakie prowadzi się na co dzień. Przy czytaniu kryminału nie przeszkadza mi to zbytnio, gorzej gdyby była to literatura piękna, obyczajowa, bądź o charakterze refleksyjnym. Kryminał rządzi się swoimi prawami, jednak poprzez wspomnianą wadliwą strukturę dialogową, nie mogę powiedzieć iż ta powieść jest wzorowym przykładem tegoż gatunku.

Kolejna sprawa, która nie daje mi spokoju i zaburza pozytywny obraz tej książki to wątki poboczne, koncentrujące się na osobistym życiu pani komisarz – nie chodzi jednak o to, że nie chcę czytać o czymś innym, niż o samym prowadzonym śledztwie, ale wykreowany wątek miłosny jest po prostu miałki, nieciekawy, tak oklepany, jakbym czytała ugładzoną wersję przeciętnego romansu. Być może ten motyw miał dookreślić odbiorcę tego dzieła, to znaczy jego adresatem ma być kobieta. I rzeczywiście, ma się wrażenie, że powieść jest napisana pod czytelnika płci żeńskiej.

Po lekturze Otulonych ciemnością mam ochotę na więcej twórczości Hanny Greń i wyrażam nadzieję, że wygospodaruje trochę czasu na jej lekturę. Zaznajomiłam się odrobinę z opiniami innych czytelników i podobno z każdą powieścią wspomniana autorka pisze coraz lepiej – muszę odczuć to na własnej skórze. Polecam wszystkim tym, którzy chcą przeczytać klasyczny, polski kryminał na poziomie.