Ina Benita Za Wcześnie Na Śmierć | Autor: Piotr Gacek

Niezmiernie rzadko sięgam po biografie. Najczęściej, gdy dowiaduję się więcej o życiu lubianego przeze mnie pisarza bądź aktora, przestaję go darzyć sympatią. Z ambiwalentnym więc stosunkiem zaczęłam czytać dzieło Piotra Gacka, dziennikarza i autora książki Kalina Jędrusik. Muzykalność na życie (1994) i Kalina. Jestem jaka jestem (drugie wydanie z 2010).

Muszę przyznać, że im bardziej zagłębiałam się w opowieść o życiu Iny Benity, wielkiej gwiazdy przedwojennego kina i kabaretu, tym bardziej podobała mi się lektura. Autor potrafi pisać barwnie i ciekawie. Dzięki temu postacie, przede wszystkim Ina Benita jest jak żywa. Błyszczała na dużym ekranie w popularnych komediach u boku Bodo, Dymszy i Żabczyńskiego, zagrała też dramatyczną rolę w jednym z pierwszych filmów Aleksandra Forda, ale przede wszystkim występowała w różnych teatrach.

Im więcej się o niej dowiadywałam, tym większą zaczynałam ją darzyć sympatią. Jej dziecięca radość, śmiech, lekkie zwariowanie powtarzało się w przytaczanych wypowiedziach osób, które ją znały, i między wierszami w opisach jej zachowań oraz kolejnych perypetiach.

W czasie wojny aktorka została potępiona przez Polskie Państwo Podziemne za granie w teatrach jawnych. Potem aresztowało ją Gestapo i ciężarną uwięziono na Pawiaku za romans z oficerem Wehrmachtu. W tamtym czasie bowiem taka miłość była zakazana. Karano gorzej niż za kontakty czysto seksualne. Po zwolnieniu dzień przed wybuchem powstania warszawskiego zaginęła. Nie wiadomo, jak i gdzie zginęła; czy w Polsce, czy może wyemigrowała i co się stało z jej dzieckiem.

Piotr Gacek przez piętnaście lat podążał tropem Iny Benity, biorąc pod uwagę każdą plotkę. Udało mu się dotrzeć do ostatnich świadków epoki i osób, które znały aktorkę. Dzięki temu rozwikłał wiele tajemnic, którymi owiany był życiorys Iny.

Trzeba przyznać, że autor wykonał kawał dobrej roboty. Praca obfituje w szereg detali, wypowiedzi i informacji historycznych. Dodatkowo dołączono bogaty zbiór zdjęć oraz fotosów z filmów. Mankamentem, który wynika najprawdopodobniej z nieprzemyślenia redakcji bądź wydawnictwa, jest umieszczenie zdjęcia na dwóch stronach i przez zgięcie część ilustracji jest niewidoczna. A wielokrotnie na zgięciu znajduje się akurat Ina Benita… Za to odejmuję jeden punkt z oceny końcowej.

Każdemu, kto zastanawia się nad tym, czy sięgnąć po biografię dziennikarza, z czystym sercem mogę ją polecić. Jest to najlepsza biografia, jaką przeczytałam w życiu. Ponad 300 stron czyta się bardzo szybko, kolejne części właściwie połykałam, ciekawa co wydarzyło się potem. Styl autora jest prosty, dzięki czemu trafia do czytelnika. W sposób charakterystyczny dla publikacji reporterskich opisuje kolejne dzieje Iny Benity, uwielbianej przez większość życia, a odrzuconej pod koniec i zapomnianej po śmierci. Gacek stara się zrehabilitować aktorkę, ukazując, że nic nie jest czarno-białe i nie można tak szafować wyrokami. Jest to więc nie tylko opowieść o życiu jednej osoby, ale również uniwersalna historia, która przynosi refleksje i może inspirować innych do zmian.

Ina Benita. Za wcześnie na śmierć to niezwykłe dzieje niepospolitej kobiety, która brała z życia wielkimi garściami. Daje nam lekcję, że warto słuchać przede wszystkim głosu swojego serca, a nie podszeptów ludzi wokół nas. A Benita miała odwagę, by to robić każdego dnia.