Zeszyt Do Historii | Autor: Angelika Jędryka

Przyznaję, że niezbyt często sięgam po młodzieżówki, choć zapytana o powód takiego stanu rzeczy, miałabym problem z odpowiedzią na to pytanie. Chyba po prostu problemy lat młodzieńczych są dla mnie tak odległą sprawą, że zapomniałam, jak to było, gdy było się nastolatkiem. Mimo wszystko fajnie przypomnieć sobie te czasy za sprawą lekkiej i przyjemnej lektury, przynajmniej od czasu do czasu. Taką właśnie dla mnie książką jest "Zeszyt do historii" Angeliki Jędryki.

Autorka opowiada nam historię chorobliwie nieśmiałej nastolatki Zosi, która po trudnych przejściach w gimnazjum ma ograniczone zaufanie do ludzi. Po raz kolejny zostaje ono wystawione na próbę, gdy zakochuje się w jednym ze szkolnych przystojniaków, zdradzając ten fakt kilku najbliższym przyjaciółkom. Sytuacja komplikuje się dodatkowo, gdy w jej klasie pojawia się nowy uczeń, którzy przyleciał aż ze Stanów. Czy Zośka odnajdzie w końcu szczęście, a jeśli tak, to u czyjego boku? Czy jej przyjaźnie przetrwają? Jak potoczą się losy bohaterów, gdy zdadzą egzamin dojrzałości i rozejdą się każdy w swoją stronę, by zdać najcięższy ze sprawdzianów - egzamin z życia? Tego dowiecie się już czytając książkę Angeliki Jędryki.

Fajnie, że autorka poruszyła temat nieśmiałości. Mogłoby się wydawać, że w dzisiejszych czasach ten problem nie dotyczy głośnej i roszczeniowej młodzieży, ale to tylko pozory. Wśród tych wszystkich manifestujących własną indywidualność młodych ludzi znajdują się także ci, którym brakuje odwagi, by powiedzieć zwykłe "cześć". Oni zawsze byli, są i wciąż będą, po prostu nie rzucają się w oczy, chcąc pozostać na uboczu, niezauważeni i bezpieczni. Tutaj nasuwa się kolejne pytanie, na które można poszukać odpowiedzi w książce - czy miłość może być lekarstwem na chorobliwą nieśmiałość. Ciekawa kwestia, warta rozważenie.

Styl autorki jest przyjemny dla czytelnika. "Zeszyt do historii" czyta się lekko, miło i szybko, chociaż książka jest słusznych rozmiarów - ponad czterysta stron tekstu. Uwagę może także zwracać wdzięczna, typowo młodzieżowa okładka. Sądzę, że głównej grupy docelowej należy upatrywać właśnie w młodych osobach oraz miłośnikach literatury młodzieżowej. Ja może do nich stricte nie należę, ale doceniam pomysł na historię i sposób pisania autorki, z notki biograficznej dowiedziałam się, że jest nią młoda dziewczyna, której takie sprawy są zapewne bliższe niż mnie. Duży plus daję za fajnie wykreowane postacie - część z nich jest wyrazista, inne irytujące, ale chyba właśnie takie miały być w zamyśle, by wzbudzać skrajnie różne emocje, jeszcze inni są niejednoznaczni w ocenie. To duża wartość dodana do książki. Podobnie jak fakt, że z niektórymi postaciami czytelnik jest się w stanie zżyć, polubić je i zwyczajnie być ciekawym, jak potoczą się ich dalsze losy.

Bardzo zaskakujące było dla mnie zakończenie książki. Niby nic nie jest tam napisane wprost, ale czytelnik może snuć domysły, jak potoczyły się losy Zośki i jej miłości - specjalnie nie piszę, kto nią został. Taki manewr pozwoli także autorce na kontynuację tej historii, jeśli będzie miała na to ochotę. Pozostawiła czytelników z pewną dozą niepewności i ciekawości, co się wydarzyło i co stanie się dalej. Doceniam pomysł, bo w moim przypadku to się sprawdziło - chętnie dowiedziałabym się, co wydarzyło się w życiu tej bohaterki.