BTS Droga Na Szczyt | Autor: Cara J. Stevens

W ciągu ostatnich lat na rynku wydawniczym można dostrzec tendencje do wydawania pseudobiografii czy też albumów o znanych ludziach, a bardzo często o twórcach muzyki posiadających rzesze fanów. Nie trzeba być obeznanym w temacie, żeby wiedzieć, że wydawanie tego typu pozycji nastawione jest na szybki, łatwy zysk i napędzanie marketingu. Mimo to można wśród nich znaleźć pozycje wartościowe, na które warto zwrócić uwagę. Jak jest w przypadku „BTS. Droga na szczyt”?

Wydaje mi się, że jedyną zaletą tego albumu, ponieważ tak to należy nazywać, jest niezwykle piękna oprawa graficzna. Twarda oprawa, śliski papier, ciekawe zdjęcia, ładnie sformatowana treść. Pozycja ta nie angażuje natomiast czytelnika na dłuższy czas ze względu na niewielką objętość, ponieważ liczy zaledwie 94 strony, i stosunkowo mało treści, która przeważnie ujęta jest w podpunktach bądź ramkach. Wydawać by się mogło, że będzie to idealny zbiór najważniejszych informacji i ciekawostek, które nie znużą czytelnika. Nic bardziej mylnego!

Przykro mi to mówić, ale tytuł pozycji jest nieco mylący. Sięgnęłam po ten album z nadzieją, że zapoznam się z twórcami muzyki odmiennej od tej, której słucham na co dzień i może dzięki temu zrozumiem ich fenomen wśród nastolatek. Niestety, „BTS. Droga na szczyt” to zbiór informacji upiększonych o zdjęcia i oprawionych w piękną okładkę, które mogłabym znaleźć na Wikipedii lub pierwszej, lepszej stronie stworzonej przez fanki. Daty i miejsca tras koncertowych, dyskografia czy spis teledysków to raczej nie są informacje, które pozwalają na poszerzenie swojej wiedzy o tym zespole i tłumaczą powstanie jego fenomenu. Ponadto odnaleźć można pewne analizy i interpretacje poszczególnych utworów, ale wydało mi się one na tyle nieudolne, że z pewnością lepszych dokonałaby niejedna fanka.

Trudno podejmować mi kwestię wiarygodności i autentyczności informacji zawartych w tej pozycji, dlatego też pożyczyłam ten album jednej z moich koleżanek, która jest fanką BTS, a jego nie posiadała. Jednoznacznie stwierdziła, że w i tak znacznie okrojonej treści odnaleźć można wiele błędów merytorycznych, które z pewnością wyłapie każda osoba, która interesuje się tym zespołem.

Niektóre z podrozdziałów tego albumu, przede wszystkim te dotyczące członków samego zespołu tj. ich próba charakterystyki, niestety przypomina mi czasy, gdy miałam czternaście, piętnaście lat i zaczytywałam się w gazetach dla nastolatek typu „Bravo”. To, co także nadaje tego klimatu czasopisma jest quiz. Można oczywiście uznać, że w ten sposób czytelnik się angażuje i może sprawdzić swoją wiedzę w krótkim teście. Warto jednak w tym miejscu dodać, iż pytania w nim zawarte są w żadnym stopniu niezwiązane z wcześniejszą treścią.

To wszystko skłania mnie do refleksji nad tym, kto właściwie miałby być docelowym odbiorcą tej pozycji. Fani? Szczerze wątpię, żeby dowiedzieli się nowych faktów, sięgając po ten album. Osoby takie jak ja, czyli niezapoznane w żadnym stopniu z tym zespołem? Okazuje się, że treść pozostawia wiele do życzenia, a poza tym niespecjalnie wyjaśnia tę tytułową „drogę na szczyt”. To tylko skłania ku wnioskom, że, niestety, to czysty marketing.

„BTS. Droga na szczyt” świetnie prezentuje się na półce, ale nie sądzę, że warto kupować jej tylko dlatego, żeby zbierała kurz. Jest to bowiem ładnie wydany album ze słowami bez żadnej głębszej treści.