Dzieci Z Trójkątnego Podwórka | Autor: Wacław Myszkowski

Dzieci z trójkątnego podwórka Wacława Myszkowskiego to powieść historyczno – obyczajowa, która traktuje o sytuacji polskiej kultury, religii i światopoglądów, w okresie wojennym i międzywojennym. Głównym bohaterem jest tutaj mały chłopiec o imieniu Janek, który, jak inne dzieci z podwórka, na którym się wychowywał, zmuszone były egzystować w biedzie, smutnej, zdegradowanej i szarej rzeczywistości. Przedstawioną rzeczywistość fabularną śledzimy praktycznie z jego perspektywy, interpretujemy wydarzające się sytuacje przez pryzmat myślenia dziecka, które dopiero wdraża się w meandry świadomej egzystencji. Janek opowiada nam poniekąd o swojej rodzinie, zdziwaczałym ojcu, niezadowolonej i strapionej cały czas matce, babci, która poświęca mu najwięcej czasu i którą bardzo kocha.
Cały czas między poszczególnymi aktami pełnej historii obserwujemy różne oblicza biedy, z którą w tamtych czasach musiała radzić sobie większa część społeczeństwa. Widmo nadciągającej wojny również nie pomaga odczarować smutnego, przejmującego klimatu całej powieści, która właściwie opisuje tamtejszy świat ze wzorowym odzwierciedleniem. Delikatnej radości dostarcza jednak jej wydźwiękowi postać głównego bohatera i innych dzieci, które w tym wszystkim potrafią jednak odnaleźć kwintesencję beztroski, zabawy i radości – to wszystko dzięki wrodzonej wyobraźni i optymizmowi każdego młodego człowieka.

Oprócz motywów historycznych autora niebywale zaciekawiają zachowania i światopoglądy ludzkie. Pokazuje on, że młode jednostki, wychowywane praktycznie pod tym samym dachem, przez tych samych dorosłych, potrafią obrać skrajnie rożne ścieżki życia. Twórcę powieści fascynują meandry ludzkiej myśli, pragnie znaleźć odpowiedź na pytanie, czy sposób wychowania, dom rodzinny i inne kulturowe okoliczności mogą wpływać na nasz los, czy jednak sami wyznaczamy kierunek naszej egzystencji. Myśl filozoficzna łączy się tutaj z prostotą historyczną – zabieg ten wydaje się być naprawdę oryginalny i nietuzinkowy, a całości nadaje głębszego i symbolicznego charakteru.

Językowo powieść wydaje się być dosyć prosta. Nie spotkamy się tu z naukową historyczną myślą, a opowieścią o skrawku rzeczywistości, która kiedyś miała miejsce. Autor z ogromną dokładnością oddał w słowie pisanym kwintesencję „historycznego podwórka”, miejsca, w którym spotykały się dzieci z różnych rodzin, kultur i wyznający inne religie. W dialogach małych bohaterów wychwytujemy różnice w myśleniu, dążeniach, marzeniach i planach, a jednak widać, iż te swoiste dysproporcje nie przeszkadzają w wspólnej zabawie i rozrabianiu. Etap dzieciństwa rządzi się swoimi prawami, bez względu na miejsce, czasy i inne pozostałe okoliczności.

Powieść czyta się dobrze, choć nie jest to górnolotna literatura – może być to raczej sentymentalny powrót do przeszłości, wzruszająca opowieść o człowieku, którego losy śledzimy od najmłodszych lat, i który na naszych oczach dorasta, zmienia przekonania, wyznacza dla siebie określoną ścieżkę. W tle czasy międzywojenne i wojenne, co niezmiernie dodaje smaczku całości, gdyż wspominania historia osadzona w czasach teraźniejszych nie miałaby prawa bytu. Całości zdecydowanie ujmuje fragmentaryczne potraktowanie tematu, zbytnia lekkość w opowiadaniu, choć być może, taki właśnie był zamiar autorski.
Niniejszą książkę mogę polecić wszystkim, którzy lubią powieści obyczajowe osadzone w historii, przy czym nie nastawiają się na bardzo angażującą umysł lekturę. Jest to ciekawa historia do przeczytania w jeden lub kilka wieczorów, jednak nie można się spodziewać po niej „zadry” na sercu, nie będzie ona nas męczyć tygodniami w naszych myślach. Jest to po prostu, dobra, ale nie wybitna powieść mało znanego polskiego autora.