Szczęściarz | Autor: Marcin Jamiołkowski

Co by było gdyby magia istniała? Gdybyśmy żyli w współczesnej Warszawie obok różnych potworów, tajemniczych zdarzeń, potężnych artefaktów nawet o tym nie wiedząc. Właśnie taki obraz świata pokazał nam Marcin Jamiołkowski, autor ostatniego tomu cyklu “Herbert Kruk” pod tytułem “Szczęściarz”.

Książka jest podzielona na dwie części, dwie odrębne historie. Jedną z nich opowiadała o poszukiwaniach nastoletniej dziewczyny, która była modelką w pewnym projekcie. Wszystko toczy się zgodnie z planem, do momentu w którym projekt zaczyna “wariować” a autorzy skłonni są zatrudnić maga potrafiącego wypędzić złe duchy. Do tego celu zatrudniają Herberta Kruka.

Natomiast druga część skupia się na próbie uratowania Warszawy przed atakami terrorystycznymi. Rozwiązując zagadkę tajemniczych zamachowców, mężczyzna natrafia na Bazyliszka, Warsa i Sawę. Aby mógł ocalić swoje miasto musi przekonać ich do pomocy. Zadanie wydaje się proste, ale czy uda mu się je wykonać. Kim jest tajemniczy Lewiatan, dlaczego chce zniszczyć miasto i jak pomoże mu w tym Order Virtuti Militari?

Rozpoczynając tę niezapomnianą przygodę z Herbertem Krukiem miałem mieszane uczucia, ponieważ nie mogłem wyobrazić sobie książki w której magia będzie połączona z pracą prywatnego detektywa. Kilka pierwszych stron czytałem „z przymusu” lecz im głębiej w treść tym wciągała coraz bardziej. Nie mogąc się doczekać wolnej chwili aby sięgnąć po „Szczęściarza” rozmyślałem nad dalszymi losami bohatera. Apogeum był fakt, że przeczytałem tę książkę w trzy dni, czytając ją nawet na przerwach między lekcjami, chóralnych próbach a nawet na mniej ważnych lekcjach. Niestety, wszystko co dobre, szybko się kończy, a gdy przyszło mi się pożegnać z postacią Herberta Kruka, nie wiedziałem czym zapełnić tę pustkę (w końcu jest to póki co ostatni tom)

Postać Herberta jest bardzo dobrze przemyślana. Mężczyzna odważny, tajemniczy, lecz mocno sarkastyczny i lubiący ironię. Łatwo wpadał w gniew, a szczególnie pomagali mu w tym bracia założyciele. Przyjacielski, wierny, oddany sprawie i skłonny do wpadania w kłopoty miał wielu wrogów. Został on Obrońcą Miasta- Warszawy. Jak każdy powieściowy „wybraniec” MUSI być odważny, lecz niewielu bohaterów ma tak cięty język, i to właśnie ta cecha podoba mi się najbardziej. Jako ciekawostkę mogę dodać, że książka ta przypomina mi cykl „Akta Harry'ego Dresdena” autorstwa Jima Butchera. Bohaterowie są do siebie bardzo podobni charakterem, natomiast przygody które przeżywają są różne. 

Akcja powieści jest bardzo żwawa, nie zanudza a trzyma w napięciu. Dziejąca się tylko w stolicy Polski akcja, pokazuje nie tylko ten codzienny, monotonny i ludzki świat, lecz także miejsce zamieszkania Bazyliszka czy Magiczne Źródło pod miejską kanalizacją.

Dla mnie magia kojarzy się z rzucaniem zaklęć, panowaniem nad żywiołami, rozmawianiem z duchami czy walką z demonami, czarnoksiężnika mi i innym złymi tworami wyobraźni, natomiast tutaj tej magii mi brakowało. Cała fabuła kręciła się wokoło rozmowy z stworzeniami magicznymi lecz nic poza tym. Tylko raz główny bohater użył magii, aby stać się niewidzialnym. Z zaklęciami byłoby na tyle. Herbert Kruk (nie wiedząc dlaczego) nazywając się magiem woli być prywatnym detektywem z kajdankami i pistoletem (którym naprawdę często się posługuje). Mimo tej malutkiej wady, muszę przyznać, że książka nie na darmo jest z gatunku Urban Fantasy.

Podsumowując, „Szczęściarz” Marcina Jamiołkowskiego jest bardzo dobrą lekturą na zimowe dni. Szybka akcja, wciągająca fabuła połączona z gorącą herbatą i ciepłym kocem to połączenie wprost idealne.