Podrabiany Talent | Autor: Emilia Bury

Każdy z nas, jeżeli chodzi o czytelnictwo, miał swego rodzaju "fazy", prawda? Na krwawe horrory czy kryminały, na ciężką fantastykę, na powieści młodzieżowe, na obyczajówki... Te fazy pojawiają się, znikają, by czasem wrócić, w zależności od nastroju czytelnika. Jednak są też takie powieści, po przeczytaniu których ma się wrażenie, że ze swoim wyborem poszło się w zupełnie nie tym kierunku, w którym oczekiwało się pójść, a lektura ląduje na niechlubny stos opowieści do zapomnienia. Taka właśnie jest powieść Emilii Bury, czyli "Podrabiany talent".

Adrianna Mickiewicz jest nastolatką jakich na świecie wiele. Ma mnóstwo kompleksów, ulega stereotypom i za wszelką cenę stara się wyróżnić na tle pozornie dużo bardziej utalentowanej kuzynki, Jaśminy. Aby udowodnić coś nie tylko sobie, ale i całemu swojemu otoczeniu, Adrianna zapisuje się do szkoły muzycznej, co miało wiązać się z występami na scenie. Co jednak wtedy, kiedy nie posiada się absolutnie żadnego muzycznego talentu, a przychodzi wystąpić przed mnóstwem ludzi? Ratunek jest tylko jeden: stworzenie iluzji, że się ten talent posiada. 

Jednak to nie koniec przygód Ady. Zakwaterowanie w dziewiętnastowiecznej willi wiąże się z ciągłą niepewnością, a kiedy z jej mrocznych czeluści zaczynają znikać kolejne osoby, rozpoczyna się akcja niczym z powieści Agathy Christie (no dobrze, może jednak z bajek Scooby Doo). Czy dziewczynie uda się rozwiązać zagadkę tajemniczego domostwa?

Ja chyba wyrosłam z tego typu powieści, przez co lektura wzbudziła we mnie więcej irytacji niż pozytywnych emocji. Począwszy od najbardziej stereotypowej nastolatki jako głównej bohaterki, która swoim stylem bycia i kierunkami myślenia sprawiała, że miałam ochotę rzucić książką o ścianę, po fabułę, która, jak mi się zdawało, sama nie wiedziała w którym kierunku podąża. Nie mogę również nie wspomnieć o karygodnych błędach, które pojawiają się w tej książce, nie wspominając w ogóle o literówkach, które rzucają się w oczy niemal na każdej stronie, tylko potęgując wrażenie, że nie ma się do czynienia z dobrą książką. A to wrażenie spowodowane jest głównie stylem autorki. Podczas lektury miałam wrażenie, że mam do czynienia ze szkolnym wypracowaniem gimnazjalistki, i to nie piątkowym wypracowaniem. Styl narracji jest niedopracowany, zdania krótkie, co przeszkadza w dużej mierze w płynnym wciągnięciu się w historię.

Jednak przyznaję, gdzieś w drugiej połowie książki zaczęłam się naprawdę wciągać. Jakby autorka wróciła na odpowiednie tory i całość czytało się z dużo większą ciekawością. Od tego momentu powieść stała całkiem fajną, młodzieżową historią z tajemnicą w tle, która irytowała w odbiorze dużo mniej niż wcześniej.

Czy polecam? Szczerze mówiąc, nie bardzo. Znam dużo więcej lepszych powieści z tego gatunku, lepiej opracowanych, lepiej zredagowanych i, przede wszystkim, dużo lepiej napisanych. I mimo że to historia w pewnym sensie o poczuciu własnej wartości, czyli o czymś, o czym młodym ludziom wspominać trzeba, to jednak cała otoczka tego wszystkiego, na czele z główną bohaterką i jej narracją, składają się dla mnie w całość, która dla mnie jest trochę nie do przyjęcia. Podejrzewam, że historia Adrianny wypadłaby mimo wszystko lepiej, gdyby otrzymała odpowiednią redakcję i korektę, a tutaj mam wrażenie, że do druku poszła wersja książki niczym nie różniąca się tym, co autorka podsyła wydawnictwu.