Historie Kryminalne I Obyczajowe Wiek XIX Część 2 | Autor: Piotr RyttelKarol Ryttel

Każdy z nas lubi od czasu do czasu sięgnąć po dobry kryminał. Myślę, że na placach jednej ręki mogę policzyć wśród znajomych „książkochłonów” tych, którzy stronią od odpowiedzi na odwieczne literackie pytanie "Kto zabił?" Książek tego gatunku jest na półkach całe mnóstwo - od twórczości Agaty Christie poczynając, a na powieściach rodzimej Puzyńskiej kończąc. Ja jednak lubię historie, które naprawdę się zdarzyły. Kiedyś w kioskach można było kupić serię książeczek o głośnych procesach XX wieku i nie ukrywam, że chętnie czytałam zawarte tam historie. „Historie kryminalne i obyczajowe” stanowią dla mnie świetną kontynuację tamtych opowiadań.

Pierwszy tom "Historii..." ukazał się w tamtym roku i z miejsca pochłonął mnie jak gąbka wodę. Kilkadziesiąt opowiadań kryminalnych stworzonych przez panów Ryttel, których lektura była dla mnie niesamowitą atrakcją. Zarówno pierwszy jak i drugi tom „Historii…” zawierają opowieści o prawdziwych zbrodniach i przestępstwach, jakie miały miejsce na ziemiach polskich w XIX wieku. Świetna lektura nie tylko dla pasjonatów historii kryminalnych, ale również dla tych, którzy lubią poczuć klimat tamtej epoki. W drugim tomie autorzy sięgają nie tylko po historie z terenów Polski, ale również troszkę dalej. Mając na względzie to, że Polska wówczas właściwie nie istniała na mapach, autorzy sięgnęli także na tereny naszych zaborców. Poznajemy najsłynniejsze historie nie tylko z Rosji i Austrii, ale również z Francji, Hiszpanii, a  nawet Stanów Zjednoczonych. Mamy więc historię o więzieniu w Niżnym Nowogrodzie, opowieść o trójce rozbójników grasujących w Niemczech czy też o zaginionym bostońskim lekarzu.
Godne podkreślenia jest to, że źródłami wszystkich opowiadań są roczniki zawierające prasę codzienną z tamtego okresu. Spory szacunek obudził się w moim sercu, gdy uzmysłowiłam sobie, ile pracy musieli włoży autorzy, aby każde opowiadanie miało i opis zdarzenia i jego rozwiązanie. Co poraża czytelnika w trakcie lektury, to wszędobylska bieda. XIX wiek to okres wielkich przepaści wśród społeczeństwa. Garstka bogaczy żyła i bogaciła się kosztem biednego ludu, cierpiącego nędze i niedostatek. To właśnie one popychają wielu ludzi do przestępstw. Chcąc zapewnić godny byt rodzinie, mieszkańcy XIX wiecznych metropolii popełniali naprawdę brawurowe czyny, nie myśląc o konsekwencjach. Obok przestępstw popełnianych po prostu z rozpaczy i braku nadziei, mamy również kilka historii, które budzą śmiech i podziw, co do pomysłowości bohaterów - np. wytwórca łańcuszków, które wytwarzały wokół ciała pole mające chronić przed zachorowaniem na cholerę. Należy jednak zwrócić uwagę nie tylko na samą historię, ale również na tło. Przy historii o łańcuszku i walce z cholerą widać wyraźnie, jak ciemny był wówczas lud. Autor opisuje, jak komisja sanitarna musiała uczyć mieszkańców podstaw higieny – tego, że nie wolno pić wody prosto z Wisły i że należy zadbać o toalety w każdym gospodarstwie. 

Sporo opowiadań dotyczy konfliktów na tle narodowościowym. Bardzo często kupiec chrześcijański robił wszystko, aby kupiec pochodzenia żydowskiego miał gorzej. Zresztą w każdej grupie społecznej znajdziemy bohatera opowiadań. Jest i arystokrata - oszust, jest zamordowany biskup, są rozbójnicy, którzy rabują z czystej przyjemności czynienia złego. Zapewniam Was, że każda historia stanowi perełkę sama w sobie. Świetnie się czyta zwłaszcza, że historyjki są krótkie i treściwe, często opatrzone zdjęciami i ilustracjami. 

Polecam zarówno fanom zagadek kryminalnych jak i tym którzy fascynują się XIX wiecznym społeczeństwem z jego podziałami i animozjami. Naprawdę „Historie kryminalne…” mogą być kopalnia ciekawostek dla każdego chętnego odkrywcy.