Klasa Alef | Autor: Esther Streit Wurzel

„Klasa Alef” to młodzieżowa izraelska powieść społeczno-obyczajowa przez wielu porównywana do czołowych polskich tytułów dla nastolatków: ulubionej poznańskiej serii Małgorzaty Musierowicz czy książek autorstwa Edmunda Niziurskiego i Hanny Ożogowskiej. Czy słowa krytyków posiadają faktyczne uzasadnienie? O czym opowiada „Klasa Alef”? O tym poniżej.

Esther Streit-Wurzel, autorka recenzowanej powieści, to doceniona w izraelskiej literaturze autorka, poruszająca w swoich książkach różnorodną, szeroko zakrojoną tematykę: od losów Żydów w okresie zagłady, po wojnę wyzwoleńczą w 1948 roku. Autorka i jej książka „Klasa Alef”, w ogólnokrajowym prestiżowym konkursie zdobyła pierwsze miejsce, jako powieść „najbardziej izraelska”, poruszająca problemy mieszkańców państwa.

Akcja powieści rozpoczyna się wraz z końcem upalnego lata, gdy do Ganot przyjeżdża czternastoletni Roni Metzger. Chłopiec samodzielnie przekracza bramę miejscowego technikum rolniczego, w którym ma rozpocząć pilną naukę. Jego decyzja o opuszczeniu rodzinnego Tel Awiwu wiąże się z chęcią ucieczki z domu, gdzie po śmierci ukochanej matki, nic nie jest już takie samo. Ojciec chłopca związał się z nową kobietą, którą Roni, z uwagi na wciąż żywą pamięć o matce, nie darzy żadną sympatią.

Ganot to szkoła z internatem, która dla jego uczniów jest nie tylko miejscem intensywnej nauki połączonej z pracą w miejscowym gospodarstwie, ale także miejscem zauroczeń i pierwszych miłostek, walki z mniej i bardziej typowymi problemami, z którymi musi zmierzyć się każdy wchodzący w dorosłość młody człowiek. Szkołą od lat przewodzi charyzmatyczna i charakterna dyrektorka Chana, której władza cechuje się nieustępliwością i sprawiedliwością. Stąd Ganot jest jedną z najbardziej prestiżowych szkół w okolicy, która rokrocznie wypuszcza na rynek pracowitych i wykształconych absolwentów.
Czytelnik towarzyszy nastoletniemu Roniemu i jego przyjaciołom z Ganot w surowej szkolnej codzienności, która dla większości uczniów jest pierwszą lekcją męstwa i odpowiedzialności, a przede wszystkim nauką wspólnej grupowej solidarności, niejednokrotnie wystawianej na próbę. „Klasa Alef” to wspaniałe studium wchodzącego w dorosłość nastolatka, nierzadko rozchwianego emocjonalnie, którym rządzą buzujące w krwi hormony.

Ten nieokiełznany młodzieńczy duch przedstawiony jest rzetelnie i niesamowicie wiarygodnie. Autorka nie koloryzuje, wykorzystując niepotrzebnie literacką hiperbolę. Warto mieć na uwadze, iż książka, choć została wydana ponad 30 lat temu i nie porusza już niestety niektórych współczesnych problemów nastolatków, to wiele z nich wciąż jednak nie straciło na ważności, Książka stanowić więc może swoisty ponadczasowy poradnik dla młodzieży.

W książce dużo miejsca poświęcone jest izraelskiej obyczajowości, która niejako charakteryzuje przecież prozę Esther Streit-Wurzel. W powieści zilustrowane są żydowskie święta i tradycje. Poprzez działania uczniów i imprezy organizowane w szkolnej społeczności możemy podejrzeć od środka przygotowania do niektórych organizowanych w Ganot obchodów i uroczystości.

„Klasa Alef” to niespiesznie pisana izraelska proza, wiarygodnie ilustrująca portrety młodych, wchodzących w dorosłość ludzi, którą charakteryzuje swoista ponadczasowość w ukazywaniu nastoletnich problemów. Książka ciekawa, prezentująca wiele interesujących, mocno wyróżniających się osobowości. Uważam jednak, iż zestawienie „Klasy Alef” z doskonałym cyklem „Jeżycjada” Małgorzaty Musierowicz jest porównaniem mocno przesadzonym. „Jeżycjada” jest serią doskonałą w każdym calu, „Klasa Alef” to już książka tylko i wyłącznie dobra.